Η Γαληνότητα ενός Μοναστηριού!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Μέσα αυτό το τρικυμιώδες ταξίδι της Τρικυμίας ξέκλεψα χρόνο να επισκεφθώ την παιδική μου φίλη… Τότε την έλεγαν Ευαγγελία όταν παίζαμε ανέμελες στα σοκάκια της Λευκάδας, σήμερα είναι ηγουμένη στο Μοναστήρι της Αναλήψεως του Σωτήρος στη Σίψα (Ταξιάρχαι) Δράμας. Είναι η Γερόντισσα Πορφυρία, ένα πλάσμα που αναδίδει θεία δύναμη…

Εκεί λοιπόν στον καινούριο της τόπο, στο Μοναστήρι τη συνάντησα και κάναμε ατέλειωτες βόλτες και είπαμε για τα παλιά και τα ωραία, όσα μας έχτισαν αυτές που γίναμε …

Κάθε απόγευμα χαιρετισμοί, απόδειπνο με τα καντήλια στην εκκλησία αναμμένα και οι Αγιοι ένα γύρο να μας κοιτούν με κατανόηση και οι μοναχές να ψάλλουν με τις καλλίλαδες φωνές τους. Και η ψυχή να ανεβαίνει στα ουράνια.

Το Μοναστήρι της Αναλήψεως στη Σίψα είναι φιλόξενο, προφέρει την αγκαλιά του σε κάθε ξένο που ζητάει βοήθεια, ανάταση πνευματική, ένα χειροπιάσιμο για να μην γλιστρήσεις στις κοφτερές πέτρες του εσωτερικού πόνου.
31 μοναχές και ασκούμενες σαν τις μελισσούλες καλύπτουν όλες τις αγροτικές δουλειές, όλες τις οικειακές εργασίες κι ακόμη καλύπτουν ένα μεγάλο φάσμα των τεχνών: αγιογραφία, κέντημα, χειροτεχνία…

Και τα τραπέζια στολισμένα με τις προίκες των μοναχών που εγκατέλειψαν τον κόσμο για να ζήσουν στην κοινωνία του Θεού…

Ω! Φωνές αγγέλων με περιέβαλλαν τις λίγες ώρες που απόστασα στη Σίψα.

Γερόντισσα Πορφυρία πώς να σε ευχαριστήσω για όλα όσα πήρα κάτω απο τη φτερούγα σου;

Εις το επανιδείν!

H παιδική σου φίλη

Ιουστινάκι