HomeΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣΗ Κόκκινη Εκκλησιά και ο διθύραμβος του Πατριάρχη

Η Κόκκινη Εκκλησιά και ο διθύραμβος του Πατριάρχη

Είπαμε και σε προγενέστερο σημείωμά μας, ότι ο Βαλαωρίτης είχε συχνή επαφή με τους περίγυρα Νιοχωρίτες, Βαυκερίτες, Αλεξανδρίτες. Ιδιαίτερα μετά το 1859, που η Μαδουρή έπεσε σ’ αυτόν από τη μοιρασιά κι άρχισε να την καλλιεργεί, να φυτεύει και ελιές. Τότε έχτισε και το σπίτι εκεί.

19

Πολύ συχνά ανέβαινε στους Σκάρους. Σε μια του επίσκεψη αναφέρεται και το περιστατικό:

Του είχε δοθεί η εντολή από την Πρυτανεία του Πανεπιστημίου με πρύτανη τον Καστόρχη (Γενάρης 1872) να εξυμνήσει τον ανδριάντα του Πατριάρχη Γρηγορίου Ε’, που είχε τοποθετηθεί μπροστά στο Πανεπιστήμιο. Το περιεχόμενο (του ποιήματος) δεν ήταν και πολύ δύσκολο, μια που αναφέρονταν στην Επανάσταση, που τόσο γνώριμη για τον ποιητή ήταν. Ακόμα είχε υπόψη του πολλά ποιήματα, που είχαν αφιερωθεί παλιότερα αλλά και προ ενός έτους (1871) στην 50ετηρίδα από το θάνατο του Πατριάρχη και την ανακομιδή των λειψάνων του.
Η αρχή όμως ήταν δύσκολη και πολύ δυσκολότερη σε μια τόσο επίσημη περίπτωση. Από ό,τι ξεκινούσε, τίποτα δεν τον ικανοποιούσε. Ήταν λοιπόν σε ανησυχία και αναζήτηση.

kokkini1

Σε τέτοιες στιγμές ενώ ήταν, είχε κάνει μια από τις συχνές εξόδους του στην Κόκκινη Εκκλησιά. Είναι τρυπωμένη στη ΝΔ πλευρά των Σκάρων, σ’ ένα γούπατο που περιβάλλεται από άγρια φύση. Ένα απότομο σταμάτημα του βουνού, που αφήνει ένα επίμηκες ίσιωμα χιλιομέτρου και γύρω γκρεμοί και βουνοκορφές. Μια φυσική αγκαλιά που άνοιξε για την… Βαγγελίστρα. Ησυχαστήριο, τόπος που επικοινωνεί ο άνθρωπος με το Θεό χωρίς να το θέλει.

Ασκητήριο στα πολύ παλιά χρόνια. Ο ίδιος ο Βαλαωρίτης σέβεται τον τόπο και την ιστορία του. Ο Φωτεινός, ο τελευταίος του ήρωας, ο Λευκαδίτης ήρωας, εκεί τοποθετείται «δόκιμος» κι εκεί μαθαίνει τα πρώτα γράμματα και την ιστορία του τόπου. Είναι ιστορικό μοναστήρι για την παλιά ιστορία της Λευκάδας και τη σύγχρονη.
Τότε (1872) ηγούμενος ήταν ο Βησσαρίωνας Κατοχιανός από τα Πλατύστομα, επιβλητική και βιβλική μορφή, όπως συνέβαινε με τους ιερωμένους τότε. Όμως η αιφνίδια του ποιητή επίσκεψη βρήκε τον ηγούμενο σε κάποια αμηχανία και όχι καλοπροαίρετο, όπως άλλοτε. Κάποια δυσθυμία τον βάραινε. Και ο λόγος αυθόρμητος αναβρύζει από τα στήθη του ποιητή:
«Πώς με θωρείς ακίνητος! πού τρέχει ο λογισμός σου;»

Και έκρινε αμέσως πως αυτή ήταν η φυσική αρχή, αυτό ήταν ό,τι ζητούσε τόσο καιρό επίμονα και το έφερε απρόσμενα η αυθορμησιά. Αυτή ήταν η σύμπτωση (ηγουμένου – Πατριάρχη), αφού σ’ αυτόν θα απευθύνονταν και μάλιστα στο… μάρμαρό του. Αυτή ήταν η ρητορική ερώτηση, για να ακολουθήσει κατόπιν… ο απολογισμός.

Η άλλη εκδοχή είναι ότι, ο ποιητής βρίσκονταν σε αμηχανία και την προσλαλιά απηύθυνε ο ηγούμενος, που όπως λένε, ήταν και στιχοπλόκος. Όπως και να έχει όμως το πράγμα, στην Κόκκινη Εκκλησιά γεννήθηκε -όπως λένε- η αρχή του ποιήματος προς τον Πατριάρχη.

4-10

Την μαρτυρία αυτή έχω και από τον Κώστα Μανωλίτση [Κωσταρά] (1870 -1950) και τον Θωμά Σούνδια (1891 – 1970), που όσο και αν την αναζήτησα στις εξομολογήσεις του ποιητή, δεν τη βρήκα.
* (Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα: «Λευκαδιτικη Πνοη», φύλλο 22, Γενάρης – Φλεβάρης 1991)

Σπύρου Σούνδια: «Άνθρωποι και Τόποι της πατρίδας μου», Αθήνα, 1999.

Προηγουμενο αρθρο
Ταξίδι στο χρόνο: «τα επίχρυσα φλυτζανάκια»
Επομενο αρθρο
Γιατί η Βουλή των Εφήβων επιβεβαίωσε ότι δεν έχουμε κανένα μέλλον σαν χώρα

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.