Η Μέλισσα

Παιχνίδια και… Παιγνίδια

Γράφει ο Νίκος Βαγενάς

Το μεικτό αυτό παιγνίδι ήτο (και ίσως να είναι ακόμα) το πλέον διαδεδομένο σ’ ολόκληρη την Ελλάδα. Τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια (το πολύ έως 12 ετών) συνεκεντρώνοντο σε μιάν αδειά, εκ των οποίων εξελέγοντο δυό… κεφαλές γνωστές ως… Μάννες! Οι δυο… Μάννες, σύμφωνα με το παιγνίδι θα εσχημάτιζαν την… πύλη, μέσα από την οποία θα περνούσε ένα-ένα παιδί.

Η κάθε… Μάννα (η οποία, σημειωτέον, μπορούσε να είναι αγόρι ή κορίτσι), εσκέπτετο μία πρότασι την οποία ψιθυριστά θα έλεγε στο αυτί του κάθε παιδιού, με σκοπό να το δελεάση και να προσχωρήση στην δική της ομάδα. Η επιλογή των… «Μανάδων» δεν υπέκειτο σε κανέναν περιορισμό ως προς το… φύλο! Ως επί το πλείστον η μία εκπροσωπούσε το δικό της φύλο και η άλλη το δικό της.

Το παιγνίδι άρχιζε με ορθοστασία των… Μαννάδων, οι οποίες έστεκαν η μία απέναντι από την άλλη, τόσο, όσο απαιτούσε το πέρασμα των παιδιών ανάμεσά των. Κατόπιν ύψωναν τα χέρια τους στην θέσι της ημιανατάσεως, πλέκοντας η μία τις παλάμες της με τις παλάμες της αντίθετης, ούτως ώστε να σχηματίζεται μιά υποτυπώδης πύλη. Τα παιδιά σε φάλαγγα (αγόρια και κορίτσια ανακατωμένα στην γραμμή) ωδηγούντο ένα-ένα προς τις… Μαννάδες που απήγγειλαν:

«Περνάει-περνάει η μέλισσα
με τα μελισσόπουλα
και με τα παιδόπουλα!»

Το επόμενο παιδί της σειράς, δεν ακολουθούσε το προπορευόμενο κι’ αυτό για να μην ακούσει τις προτάσεις των… Μαννάδων και τις μεταφέρει στα υπόλοιπα παιδιά. Έτσι, λοιπόν, μόλις το πρώτο παιδί έφθανε στην… πύλη, τότε οι «Μαννάδες» κατέβαζαν τα χέρια των και το εκρατούσαν προστατευτικά από τους ώμους. Η μία Μάννα, έσκυβε στο αυτί και του ψιθύριζε την δελεαστική πρότασι. Μόλις ετελείωνε η πρότασι, τότε άρχιζε την δική της η άλλη Μάννα στο άλλο αυτί. Κατόπιν αυτού, το παιδί έπρεπε να διαλέξη την πιο δελεαστική ή εκείνη που, αναλόγως των ενδιαφερόντων του (λόγω φύλου) την εύρισκε πιο οικεία. Αφού διάλεγε, ωδηγείτο όπισθεν της επιλεχθείσης Μάννας.

Το αυτό εγένετο απ’ όλα τα παιδιά τα οποία αναλόγως της προτιμήσεως της Μάννας, παρετάσσοντο όπισθεν εκείνων που είχαν την αυτή προτίμησι. Όπως σε κάθε παιγνίδι, έτσι και ’δω υπήρχαν οι υστερόβουλες σκέψεις από κάποια των παιδιών, είτε εκτιμώντας την πιθανότητα νίκης, βάσει των προσώπων, είτε από συμπάθεια ή αντιπάθεια προς την Μάννα κι’ ακόμη προς κάποιο άλλο, προηγηθέν, παιδί.

Όταν πλέον είχε περάσει και το τελευταίο αγόρι ή κορίτσι και είχε τοποθετηθεί, τελευταίο, στην επιλεχθείσα ομάδα, τότε οι… «Μάννες» εστέκοντο κατά πρόσωπο και αγκάλιαζε η μία την άλλη από την μέση. Το αυτό αγκάλιασμα, από τα νώτα όμως, έκαναν τα παιδιά της ιδίας ομάδας, όπισθεν της δικής των Μάννας. Εάν υπήρχε η πολυτέλεια εγένετο η χρήσις ενός μικρού σχοινίου, ή ενός λουριού παντελονιού το οποίο εκρατούσαν οι Μάννες αντί να προσφεύγουν στο αγκάλιασμα, ιδίως εάν αυτές απαρτίζοντο από ένα αγόρι κι’ ένα κορίτσι. Σκοπός των δυό ομάδων ήτο η κόντρα-δύναμις, ούτως ώστε να παρασυρθή η μία εξ’ αυτών, πολλώ δε μάλλον να… «σπάση» στα δύο κομμάτια. Είναι αυτό που αποκαλείται ως διελκυστίνδα.

Σ’ αυτό το παιγνίδι δεν ίσχυε ο κανόνας της ισοδυναμίας των δυό ομάδων, οφειλόμενο αυτό στην επιλογή της καλυτέρας προτάσεως. Αυτό όμως στην περίπτωσι της μεικτής συνθέσεως (αγόρα + κορίτσια), μπορούσε να αντισταθμισθή εάν στην ολιγάριθμη ομάδα, υπήρχαν αγόρια τα οποία ως γνωστό λογίζονται πιο χειροδύναμα έναντι των κοριτσιών. Ως προς την επιλογή των αγοριών, εφρόντιζε η Μάννα να σκεφθή μία πρότασι που να είχε σχέσι με τα ενδιαφέροντά των. Το αυτό έπραττε και η Μάννα για να προσελκύση τα κορίτσια τα οποία, ως συνήθως, υπερτερούσαν αριθμητικά των αγοριών. Επίσης δε, εάν υπήρχαν και κάποιες συμπάθειες προς τα κορίτσια, από κάποια των αγοριών (λ.χ. να συμμετέχη η αδελφή ή κάποιο άλλο αδύνατο κοριτσάκι), τότε η Μάννα ευελπιστούσε στην προσέλκυσι κι’ αυτών. Βεβαίως, οι προτάσεις ήσαν φανταστικές ή ανεφάρμοστες.

Για την προσέλκυσι των κοριτσιών η Μάννα, για παράδειγμα, προσπαθούσε να εξάψη την φαντασία με προτάσεις του τύπου: «Δεν θάθελες νάχες το δισκοπότηρο γεμάτο μέλι κλπ ή τι θα διάλεγες; Ωραία ρούχα, παπούτσια κι’ ένα ωραίο σπίτι ή να ταξιδεύεις σε άγνωστα και πανέμορφα μέρη» κλπ. Ασφαλώς τέτοιου είδους προτάσεις δεν εύρισκαν απήχησι στα αυτιά των αγοριών αλλά οι ποιο ουσιαστικές του τύπου: «Δεν θάθελες ένα πατίνι (με ρουλεμάν) γεμάτο σημαιούλες… κλπ ή μια μεγάλη… ποικιλία απ’τον μπάρμπα Αντρέα;(1)». Φυσικά η κάθε Μάννα έκανε μόνον μία πρότασι και αυτήν χρησιμοποιούσε καθ’ όλη την διάρκεια του παιγνιδιού.

Τέλος, σημειώνεται ότι η μεικτή σύνθεσι των παιδιών, οφείλεττο στην έλλειψι ικανού αριθμού κοριτσιών, κάτω των 12 ετών, ανά γειτονιά!

(1) Η «ποικιλία» του μπάρμπ’ Αντρέα δεν ήτο τίποτε άλλο παρά κομματάκια από διάφορα γλυκά του τεψιού, όλα μαζί μέσα σ’ ένα πιάτο. Πάντως, αυτή ήτο η πιο ακαταταμάχητη πρότασι για ’κειές τις «πεινασμένες εποχές» και επί του πρακτέου συγκέντρωνε αρκετά παιδιά στο στριμόχωρο ζαχαροπλαστείο του μπάρμπ’ Αντρέα, επί της οδού δημάρχου Βερροιώτη στην άμεση γειτονιά της Αγίας Παρασκευής. Εάν δε υπήρχε και κάνα παιδί «φαγανό» (ταινιασμένο κατά την τοπική λέξι), το’ριχνε και στις «ρόδες», όσες δηλαδή είχαν ξεφύγει από την βουλιμία του αδικοχαμένου Σπυρ. Γραμματικοπούλου, κατά κόσμον Μπουμπού!