θύμησες….

1η Ιουλίου σήμερα και από το πρωί οι μνήμες των παιδικών μου καλοκαιριών μου κάνουν μια πολύ τρυφερή συντροφιά…

Θυμάμαι λοιπόν, όταν ήμασταν πολύ μικρά (εγώ, ο Στάθης και ο μεγαλύτερος αδερφός μας ο Νίκος), ο πατέρας είχε μια βέσπα γαλάζια. Ήταν το μεταφορικό μέσον μας για να πάμε στη θάλασσα (στους μύλους).Κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Σαββατοκύριακο περιμέναμε πως και πως να ανέβουμε όλη η οικογένεια στο μεταφορικό μας μέσον!

Μπροστά καθόμασταν όρθιοι εγώ και ο Στάθης, στο κάθισμα ο πατέρας και η μάνα και πίσω στη σκάρα…ο Νίκος! Τύφλα να έχουν τα τρικάβαλα….Η βέσπα η καημένη αγκομαχούσε, αλλά μας πήγαινε στον παράδεισό μας.

Η διαδρομή, ονειρεμένη. Πρώτη ανάσα δροσιάς οι λεύκες και ο πλάτανος στης Μηλιάς. Τα τζιτζίκια πιστά στο τραγούδι τους μας έκαναν συντροφιά σε όλη τη διαδρομή. Μετά στρίβαμε δεξιά στο χωματόδρομο των εργατικών πολυκατοικιών. Η καρδιά μας κόντευε να σπάσει από την ανυπομονησία να φτάσουμε και όλο φωνάζαμε «πιο γρήγορα, πιο γρήγορα»…

Φτάνοντας στην Αγία Μαρίνα, έρχονταν η δεύτερη ανάσα δροσιάς. Με το που περνάγαμε το γεφυράκι, οι καλαμιές λυγιόνταν στον ακάματο χορό τους, λες και μας καλωσόριζαν. Η μυρωδιά της θάλασσας έφτανε στα ρουθούνια μας και την υποδεχόμασταν με μεγάλη ανακούφιση. Και το άρωμα, αχ αυτό το ανεκτίμητο άρωμα του θυμαριού που μας υποδέχονταν….

Λίγο πριν φτάσουμε στο Μύλο μας, λες και κάτι μας τίναζε, πεταγόμασταν από τη βέσπα και αρχίζαμε το τρελό τρέξιμο μέχρι τη θάλασσα. Αν είχε κύμα; η χαρά μας ανείπωτη! Αν ήταν ήρεμη; οι βουτιές έδιναν κι έπαιρναν! Το φαρομανητό σε όλο του το μεγαλείο!

Μετά το μπάνιο μας ξεκινούσε η ιεροτελεστία εύρεσης… κοκόνων. Αρχηγός μας ο Νίκος. Με περισσή σοβαρότητα μας έλεγε πού να καθίσουμε για να βρούμε όσο πιο πολλές γίνονταν κι εμείς τον ακούγαμε σαν θεό μας.

Όταν έφτανε η ώρα να γυρίσουμε, ήταν το χειρότερο και για μας και για τους γονείς μας. Τι τράβαγαν οι καημένοι μέχρι να μας πείσουν να φύγουμε. Όλο λέγαμε «λίγο ακόμη, λίγο ακόμη».

Τώρα πια είναι η σειρά μου να λέω στα παιδιά μου να φύγουμε και να μου λένε ακριβώς το ίδιο «λίγο ακόμη, λίγο ακόμη» και χαμογελάω λέγοντας στον εαυτό μου, όλα εδώ πληρώνονται!!!

Καλά μπάνια σε όλους !!!

Μαριάνθη Βουκελάτου

Η κεντρική φωτογραφία είναι από έκθεση φωτογραφίες που είχε πραγματοποιήσει η «Αρτηρία Λευκάδας»