Ιωάννης Παπαδάτος (1903-1984)

Χαρά Παπαδάτου-Γιαννοπούλου

Θά ἤθελα νά εὐχαριστήσω θερμά τήν κ. Βιολέτα Σάντα πού μοῦ ζήτησε νά ἀναφερθῶ στόν πατέρα μου. Θεώρησα, γιά τον λόγο πού ἀναφέρω παρακάτω, ὅτι τώρα ἦταν ἡ ἐνδεδειγμένη στιγμή.

Ὁ Ἰωάννης Παπαδᾶτος γεννήθηκε στήν Κατούνα Λευκάδας τό 1903. Σπούδασε στήν Μαθηματική Σχολή Ἀθηνῶν. Ὁ ἀείμνηστος Τέλης Χαραμόγλης ὁ ἀκάματος ἐρευνητής πού χάρισε στήν Λευκάδα τήν πολύτιμη βιβλιοθήκη του, σέ κάποιες ἀνασκαφές του σέ παλαιοπωλεῖο τῆς Ἀθήνας βρῆκε, ἀρχεῖα τοῦ Πανεπιστημίου καί μεταξύ αὐτῶν καί τήν ἐγγραφή τοῦ πατέρα μου στό Πανεπιστήμιο καί εἶχε τήν καλωσύνη νά μοῦ τήν στείλει. Τά βιογραφικάς του στοιχεῖα ἔγραψε ὁ ἀδελφικός του φίλος Πᾶνος Ροντογιάννης καί ἀναλυτικά βρίσκουμε ἐδῶ: https://www.yumpu.com/xx/document/view/62056559/-1903-1984-

Στό μικρό αὐτό σημείωμα θά ἀναφερθοῦμε μόνο σέ μιά διάσταση τῆς προσωπικότητἀς, τήν μουσική, καί συγκεκριμμένα μέ ὅ,τι ἔχει σχέση μέ τήν Λευκάδα.

Εἶχε μεγάλη μουσική παιδεία καί ἦταν προικισμένος μέ ἐξαίρετη φωνή. Διδάχτηκε τήν βυζαντινή μουσική, ἀπό ἑπτά ἐτῶν, μαθητής τοῦ δημοτικοῦ σχολείου, ἀπό τόν ἰκανότατο δάσκαλο μουσικῆς Θεόδωρο Ἀσημακόπουλο, πού εἶχε προσληφθεῖ ἀπό τίς δύο ἐκκλησίες τοῦ χωριοῦ γιά νά διδάξει στούς νέους τήν βυζαντινή μουσική, στίς ἀρχές τοῦ 20οῦ αἰῶνα στήν Κατούνα, Λευκάδας. Ἀργότερα, σάν φοιτητής, ἔψελνε στήν χορωδία τοῦ Ἰωάννου Σακελλαρίδη στήν ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Εἰρήνης στήν Ἀθήνα.

Ἐκτός τῆς βυζαντινῆς μουσικῆς εἶχε καί πλήρη θεωρητική κατάρτιση τῆς εὐρωπαϊκῆς λεγομένης μουσικῆς καί λεπτομερή γνώση γύρω ἀπό τήν κλασική μουσική καί τήν ὄπερα. Ἔπαιζε κιθάρα καί μαντολίνο. Ἔφτιαχνε χορωδίες γιά ἐκκλησιαστική μουσική, καί ὄχι μόνο, ὅπως στήν Ἁγία Αἰκατερίνη Ἰωαννίνων, ἡ ὁποία ἀριθμούσε πάνω ἀπό 30 νέους (μαθητές) καί 20 ἐνήλικες καί στήν ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Ἁναργύρων στήν Λευκάδα, ἐπίσης μέ μαθητές του. Και, φυσικά, καί στά γυμνάσια πού ἐδίδαξε εἶχε τήν εὐθύνη τῶν μαθητικῶν χορωδιῶν γιά τίς μαθητικές γιορτές.

Τήν μεγάλη ἑβδομάδα περίμεναν ὅλοι νά ἀκούσουν ἐκτός τῶν ἄλλων, τό τροπάριο τῆς Κασσιανῆς.

Ἡ ἀείμνηστη πλέον καί αὐτή Ἀλίκη, συζυγος τοῦ Πάνου Ροντογιάννη, μοῦ ἔλεγε ὅτι κατέβαιναν μέ τά πόδια ἀπό τούς Τσουκαλάδες, γιατί ὁ ἀείμνηστος Π. Ροντογιάννης ἤθελε νά τόν ἀκούσει, τό βράδυ τῆς μεγάλης Τρίτης. Ἀκόμη ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού τόν θυμοῦνται νά τό ψάλλει στούς Ἁγίους Ἀναργύρους.

Λόγω λοιπόν τῶν ἡμερῶν σᾶς στέλνω δύο κομμάτια πού δείχνουν τόν τρόπο πού ἔψαλλε.

Τό ἕνα κομμάτι εἶναι ὀ Ἀπόστολος σέ λειτουργία ἀπό τήν Ἁγία Αἰκατερίνη Ἰωαννίνων τό 1963, πού ξαναβρέθηκε ἐκεῖ καί ἀκόμη ἦταν ἡ φωνή του ἀναλλοίωτη. Τό δεύτερο εἶναι τό τροπάριο τῆς Κασσιανῆς, πολλά χρόνια ἀργότερα. Προηγοῦνται ὁρισμένοι ὕμνοι. Ἦταν σχεδόν 80 ἐτῶν.

Τήν μαγνητοφώνηση ἔκανα στό σπίτι μέ ἕνα τρισάθλιο μαγνητοφωνάκι, μέ ἀποτέλεσμα νά ἔχουν χαθεῖ μικρά τμήματα. Μένει ὅμως τό γνωστό ἠχόχρωμα τῆς φωνῆς του.