Και για να λέμε την αλήθεια, ούτε και τα φθινόπωρα έχουν λόγο να έρχονται*

… Όλα είναι ανόρεξα, βαρετά. Ως κι ο ήλιος όλο χασμουριέται. Δεν θέλει να το βγάλει ολόκληρο το μεροκάματο. Να σου πω, δίκιο έχει. Ε, μα δουλειά είναι αυτή να σε βάζουνε να φέγγεις, θέλεις, δε θέλεις, δώδεκα ολόκληρες ώρες;…. Εγώ λέω πως το καλύτερο που έχει να κάνει ο κυρ Ήλιος είναι να χωθεί σε κανένα σύννεφο και να το ρίξει στον ύπνο.

Σύννεφα έχει ο ουρανός όσα θέλεις. Γύρισαν απ’ το καλοκαιρινό τους ταξίδι ακόμα και τα ξενιτεμένα. Μερικά μάλιστα είναι έτοιμα απ’ τα τώρα κιόλας ν’ αρχίσουν το κλάμα. Πολύ γυροφέρνουν πάνω απ’ τα δέντρα. Φεύγουν, έρχονται.

Στο τέλος έμειναν εκεί που βρέθηκαν κι άρχισε μια ντροπαλή αναποφάσιστη βροχούλα. Οι στάλες πέσανε πρώτα στ’ απάνω φύλλα, κατόπι σκαλί σκαλί κατέβησαν ώσπου έφτασαν στο χώμα…»*

Ευφροσύνη Χαλικιοπούλου

* Μενέλαος Λουντέμης «Κάτω απ’ τα κάστρα της ελπίδας»

Για να δείτε όλες τις φωτογραφίες της Ευφροσύνης Χαλικιοπούλου κάντε [κλικ εδώ].