Καλή επιτυχία

«Η μαθητική ζωή είναι η ωραιότερη, η πιο δημιουργική, και η πιο ξέγνοιαστη περίοδος της ζωής μας», διαβάζω στο χοντρό εξώφυλλο ενός λευκώματος με φωτογραφίες του παιδιού μου από την πρώτη τάξη του δημοτικού.

Πριν από δώδεκα χρόνια!

Σήμερα τα παιδιά μας, παλικαράκια και δεσποινίδες, βίαια μεγαλωμένα, στις 08:30 το πρωί, ενώ τα χεράκια τους θα ιδρώνουν, ενώ οι καρδούλες τους θα πεταρίζουν και ενώ τα γονατάκια τους θα τρέμουν, ξεκινούν πανελλήνιες εξετάσεις.

Σήμερα και για τις επόμενες δώδεκα μέρες, τα παιδιά μας, χιλιάδες παιδιά σ’ όλη τη χώρα, εξετάζονται πανελλαδικά: όχι στο πόσο καλά έμαθαν τη γλώσσα μας, όχι στο πόσο άγγιξαν το μεγαλείο της λογοτεχνίας και της ποίησης, όχι πόσο κατανόησαν τον αρχαίο μας πολιτισμό, όχι πόσο «ταξίδεψαν» στην ωραία περιπέτεια της άλγεβρας και της φυσικής, αλλά στο πόσο καλά έμαθαν να αποστηθίζουν, τύπους, σχήματα, ημερομηνίες και έννοιες κενές περιεχομένου. Ένα μάθημα ίδιο για όλους!

Θύματα κι εσείς κι εμείς παιδιά μου, ενός συστήματος που έπαψε εδώ και πολλά χρόνια να λέγεται εκπαίδευση, το ονομάσαμε παιδεία, για να ανακαλύψουμε τελικά ότι είναι «απαιδεψιά».

Οργίζομαι σήμερα παιδιά μου. Αναρωτιέμαι, αν αξίζουν τον κόπο οι θυσίες που για τόσα πολλά χρόνια σας υποχρεώσαμε να κάνετε, η ανεμελιά που παραμερίσατε, τα παιχνίδια που στερηθήκατε, η εφηβεία σας που «απαρνηθήκατε», οι ρυτίδες που αρχίζουν να σχηματίζονται στα νεανικά σας μετωπάκια, για ένα εκπαιδευτικό σύστημα, που τα μόνα προσόντα που βαθμολογεί και ανταμείβει δεν είναι η κριτική σκέψη, δεν είναι η συλλογική εργασία, δεν είναι η μάθηση, δεν είναι η διαφορετικότητα αλλά η ομοιομορφία, η ισοπέδωση, η αποστήθιση.

«Σήμερα, θα ακούσετε, θα ακούσουμε όλοι μας ανούσιες και κοινότοπες μεγαλοστομίες: Τα παιδιά είναι ότι πολυτιμότερο έχουμε είναι το μέλλον και η ελπίδα της κοινωνίας και αξίζουν όλη την αγάπη και την φροντίδα μας. Οι δαπάνες για την παιδεία αποτελούν την καλύτερη επένδυση…. Κι όμως ξέρετε πολύ καλά ότι όλα αυτά έρχονται σε κραυγαλέα αντίθεση με την πραγματικότητα που εσείς βιώνετε κι εμείς γνωρίζουμε πολύ καλά.

Και του θεωρήματος-όποιος αγαπά παιδεύει- προκύπτει αβίαστα, το πόρισμα όποιος δεν παιδεύει δεν αγαπά». Οι υπουργοί Παιδείας, τα Εθνικά συμβούλια, οι επιτροπές σοφών και πρυτάνεων, πολλοί «εκπαιδευτικοί», δεν σας αγαπούν παιδιά μου, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν σας παρέχουν αυτό που πρωταρχικά δικαιούστε: Εκπαίδευση.»

Στο όνομα της «Παιδείας» έχει συντελεστεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας, χωρίς ούτε μια συγνώμη.

Ντρέπομαι, που το παραδέχομαι, αλλά είναι αλήθεια, μετά από δώδεκα χρόνια εκπαίδευσης, το σχολείο γίνεται η αιτία να μισήσετε τα βιβλία, την τέχνη, την επιστήμη, τη λογοτεχνία και να χρησιμοποιείτε μια γλώσσα φτωχή και γεμάτη λάθη.
Τα βιβλία της Ιστορίας είναι έτσι γραμμένα ώστε ποτέ να μην μάθετε Ιστορία. Το μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών διδάσκεται έτσι, ώστε ποτέ μα ποτέ να μην αγαπήσετε τον αρχαιοελληνικό πολιτισμό και τη γλώσσα μας.

Όλοι παραδεχόμαστε ότι είστε οι πιο σκληρά και απάνθρωπα εργαζόμενοι για το απόλυτο τίποτα. Κι όμως η χώρα μας έχει την καλύτερη αναλογία καθηγητών-μαθητών μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ και σχεδόν τριπλάσια σχολεία από τη Φιλανδία, που έχει μόνο τον μισό πληθυσμό της Ελλάδας. Αλλά υστερούμε στις επιδόσεις των μαθητών!

Στις νεανικές σας πλάτες, στις δικές μας τσέπες και στο όνομα της «δωρεάν παιδείας» γίνεται ένα τεράστιο οικονομικό αλισβερίσι, χωρίς κανένας να ντρέπεται για αυτό.
– Οι περίφημες «εκπαιδευτικές εκδρομές» σας, γίνονται ευκαιρία για μεγάλο «τζίρο» σε ξενοδοχεία, ταξιδιωτικά γραφεία και «σκυλάδικα» σε όλη την επικράτεια.
-Τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών, απαραίτητα για την απόκτηση ξενόγλωσσων πτυχίων, έγιναν ολόκληρος κλάδος της οικονομίας μας.
-Η εισαγωγή στα Πανεπιστήμια γίνεται αφορμή να ρέει άφθονο μαύρο χρήμα, θυσία στο βωμό της «δωρεάν παιδείας».
-Οι διάσπαρτες και υποβαθμισμένες σ’ όλη τη χώρα πανεπιστημιακές σχολές, ιδρύθηκαν με μοναδικό σκοπό να «δουλέψουν» τα ενοικιαζόμενα δωμάτια και οι καφετεριες, στις εκλογικές περιφέρειες των βουλευτών μας.

Αγανακτώ με όλους αυτούς τους βολεμένους συνδικαλιστές και επαγγελματίες της διαμαρτυρίας, όταν κραυγάζουν : «κάτω τα χέρια από την δωρεάν παιδεία», κάθε φορά που πάει να αλλάξει κάτι. Ντροπή. Αίσχος. Για ποια δωρεάν παιδεία μας τσαμπουνάνε; Που βρίσκεται; Εμείς οι γονείς ξέρουμε το ακριβώς αντίθετο. Για πόσο θα κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας; Η «απαιδεψιά» και η «αγραμματοσύνη» στην Ελλάδα πληρώνονται διπλά, κι από τους γονείς κι από το κράτος. Αν κάτι πρέπει να γκρεμίσουμε «συθέμελα» σ’ αυτή τη χώρα, αυτό είναι: η περιβόητη «δωρεάν παιδεία» μας.

Λυπάμαι βαθειά γιατί εκτός απ’ όλα τ’ άλλα παιδιά μου, το σχολείο δεν υπήρξε ούτε παιδαγωγός σας.

«Το σχολείο δεν διαπλάθει έντιμους χαρακτήρες, σωστούς πολίτες και άτομα με υγιή κοινωνικότητα».* Αυτή την διαπαιδαγώγηση στη χώρα μας την έχουμε παραχωρήσει στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο. Πόσα να κάνουμε μόνοι μας εμείς οι γονείς; Πόσο να σας κρατήσουμε μακριά; Μπορούν οι νουθεσίες και τα παραδείγματα μας να συναγωνιστούν τις εικόνες, που έχουν γεμίσει τις ζωές σας με έναν κόσμο ψεύτικο, από είδωλα, ομοιώματα και κακέκτυπα; Για ποια πρότυπα να σας μιλήσουμε, όταν κατακλύζεστε από την ευκολία της εικονικής πραγματικότητας; Και πόση αξία έχουν τελικά τα δικά μας πρότυπα, σε έναν κόσμο που διαρκώς μας προδίδει;

«Καλή επιτυχία» στη Μελίνα, την Αθηνά, την Ελεάννα, την Αγγελική, την Ιωάννα, στο Θωμά, Παναγιώτη, Κωστή, Σπύρο, Κωνσταντίνο, Χρήστο, Λεωνίδα, Μανώλη, τον Άγγελο, την Ελένη, τη Μαρία, τη Χριστίνα ………

(Αυτό το κείμενο είναι μέρος ενός άρθρου που δημοσιεύτηκε στις 12 Μαΐου 2011, πρώτη μέρα των πανελληνίων εξετάσεων. Ήταν η δική μου κραυγή όχι μόνο στις πανελλήνιες εξετάσεις αλλά και σε όλο το σύστημα εκπαίδευσης που βίωσα ως γονιός. Η θυγατέρα μου τελείωσε το Ελληνικό Πανεπιστήμιο και βρίσκεται στην Αγγλία για μεταπτυχιακές σπουδές. Έχουν περάσει 5 χρόνια από τότε. Στο διάστημα αυτό «βίωσα» την ελληνική Πανεπιστημιακή εκπαίδευση και «βιώνω» εξ αποστάσεως και την ευρωπαϊκή εκπαίδευση. Η εμπειρία του Λυκείου, των πανελληνίων εξετάσεων, του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος, παρά τα χρόνια που πέρασαν, εξακολουθεί να με πονάει, και ως γονιό και ως πολίτη)

* Από άρθρο του ΔΙΟΝΥΣΗ ΒΕΝΙΕΤΑΤΟΥ, Αναπληρωτή καθηγητή Ιατρικής