Καλό ταξίδι Γιάννη, συμμαθητή των Γυμνασιακών μου χρόνων

Έφυγε πρόωρα από την ζωή ο Γιάννης Σταύρακας νικημένος από την επάρατη νόσο μετά από σκληρό αγώνα που έδωσε.

Μέσα από την Μουσική Σχολή που διηύθυνε για 35 χρόνια προσέφερε μουσική Παιδεία  στα παιδιά όλης της Λευκάδας.

Με τον Γιάννη υπήρξαμε συμμαθητές για δυο χρόνια στο Γυμνάσιο Καρυάς. Έκτοτε χαθήκαμε για να ξανασυναντηθούμε χρόνια μετά, όταν του ζητήσαμε να αναλάβει την μουσική εκπαίδευση της θυγατέρας μας στο πιάνο, η οποία, όπως αποδείχτηκε αργότερα, δεν συμμερίστηκε την απόφασή μας.  Έτσι χαθήκαμε για δεύτερη φορά.

Την τελευταία εβδομάδα μετά την δημοσιοποίηση μέσω του Απόλλωνα Καρυάς της  προσφοράς  όλων των μουσικών οργάνων της Σχολής του Γιάννη προς το σύλλογο,  πλημμύρισα από αναμνήσεις. Λες και έγινε μια ρωγμή στη μνήμη μου. Αιτία εκείνο το μικρότερο ακορντεόν της φωτογραφίας. Μπορεί να ήταν αυτό με το οποίο έμαθε μουσική και ο ίδιος, μπορεί και όχι, πάντως αυτό ήταν η αιτία   που το μυαλό μου γέμισε  νότες και μουσικές…

Το 1970 από το χωριό μου τους Πηγαδισάνους πέντε παιδιά μετακινούνταν με τα πόδια για να φοιτήσουν στο Γυμνάσιο Καρυάς. Σπάνια χρησιμοποιούσαν το λεωφορείο που μετέφερε από την πόλη τους καθηγητές καθώς και μαθητές από τα χωριά των  Σφακιωτών.
Η Καρυά ήταν μια μεγάλη κωμόπολη για τα δεδομένα της εποχής.

Με τον Γιάννη περάσαμε στην ίδια αίθουσα την Α΄και μέρος της Β’ Τάξης του Γυμνασίου Καρυάς. Ήταν  ένα ζωηρό και γελαστό αγριμάκι και με παρέα 4-5 άλλα καρσανόπουλα προτιμούσαν το παιχνίδι και κυρίως καταγίνονταν με ένα μικρό τόπι παριστάνοντας τους μεγάλους ποδοσφαιριστές.

Δεν θυμάμαι πως ακριβώς ξεκίνησε αυτή η… συνήθεια. Άλλα θυμάμαι καλά τον καθηγητή μας των Μαθηματικών -κάποιες φορές-να τελειώνει το μάθημα νωρίτερα, να στέλνει τον Γιάννη στο σπίτι του να φέρει το ακορντεόν  και να μας παίζει μουσική.   Καθισμένος στο ακουμπιστήρι του θρανίου έλαμπε ολόκληρος και ενώ   τα μακριά του δάκτυλα  έτρεχαν πάνω στα τάστα του ακορντεόν μεταμορφωνόταν  σε ένα ήρεμο παιδί.   Στην τάξη επικρατούσε απόλυτη σιωπή. Ήταν πρωτόγνωρη και συναρπαστική εμπειρία για τα περισσότερα παιδιά της Τάξης.

 Ο καθηγητής μας πρέπει να ήταν λάτρης της μουσικής. Του ζητούσε να παίξει και συγκεκριμένα μουσικά κομμάτια και ο Γιάννης όλο χαρά ανταποκρινόταν.  Εκεί άκουσα για πρώτη φορά «τα κύματα του Δουνάβεως» από το ακορντεόν του Γιάννη κατόπιν απαίτησης του καθηγητή!

Ο Γιάννης έμαθε μουσική στον Απόλλωνα Καρυάς. Όλο το Σχολείο είχε την ευκαιρία να καμαρώσει τον 13χρονο μουσικό  αφού και στους ημερήσιους περιπάτους του Σχολείου οι καθηγητές του ζητούσαν να πάει στο σπίτι του και να φέρει το ακορντεόν. Δεν ξεκινούσε ο περίπατος αν δεν εμφανιζόταν ο Γιάννης κουβαλώντας στον ωμό του το ακορντεόν!

Δεν θυμάμαι αν είχαμε ακόμα ραδιόφωνο στο σπίτι το 1970. Κάτι ανάλογο ίσχυε και για τα άλλα παιδιά του χωριού.  Μουσική ακούγαμε σίγουρα στα πανηγύρια του χωριού δυο φορές τον χρόνο.

Σκέφτηκα πολλές φορές ενήλικη, αυτόν τον  μεσήλικα   καθηγητή των Μαθηματικών και την τακτική του. Έμεινε λίγο στη Λευκάδα -ίσως 2 χρόνια- μετά έφυγε. Αναρωτήθηκα για τα κίνητρά του. Ήταν και λίγο ρίσκο τυπικά, αυτό που έκανε. Βαριόνταν την άγνοιά μας ως πρωτάκια στα Μαθηματικά, αγαπούσε υπερβολικά τη μουσική, ήθελε να μας «εξημερώσει»;  Μια και όπως προανέφερα δεν είχαμε τη δυνατότητα εκείνα τα χρόνια να ακούμε μουσική. Ο Γιάννης έγινε ο «ήρωας» του Σχολείου και  σίγουρα θα απετέλεσε παράδειγμα προς μίμηση και για άλλα παιδιά.  

Καλό ταξίδι αγαπημένε μου συμμαθητή.  Σε ευχαριστώ για τα  μοναδικά μουσικά ακούσματα που  χάρισες σε μένα και σε πολλά παιδιά του Γυμνασίου της Καρυάς.