Κική Δημουλά : Πικρό Α!

Σπάνια η ζωή εφάπτεται με τα όνειρά μας. Εκείνα που σαν έφηβοι πλάθαμε με τόλμη και μια δόση υπεροψίας.

Η ζωή διαθέτει στη φαρέτρα της μεγαλύτερη φαντασία και ποικιλία απερίγραπτη στο σχεδιασμό του μέλλοντός μας. Άλλες συνισταμένες, δημιουργούν σταυροδρόμια, που καθορίζουν την πορεία μας πολύ μακριά απ’ όσα πλάθαμε στο μυαλό μας.

«Εμείς γι’ αλλού κινήσαμε, γι’ αλλού
Κι αλλού η ζωή μας πάει…»
όπως λέει και το τραγούδι.

Εν τούτοις, η ροπή προς τη σκέψη πως αν κάτι ελάχιστο ήταν διαφορετικό , όλα θα είχαν αλλάξει, δεν οδηγεί πουθενά.

«Νοημοσύνη είναι η ικανότητα να προσαρμοζόμαστε στις αλλαγές» λέει ο Stephen Hawking, ένας από τους κορυφαίους επιστήμονες του 20ου αιώνα που με το μυαλό του ταξιδεύει στις άκρες του σύμπαντος.
Ή όπως απλούστερα λέει μια φίλη μου «όταν είσαι μαζί με τα πράγματα που κάνεις, στις καταστάσεις όπως είναι, απλά τις νιώθεις, ρέεις μαζί τους και μοιάζει ο χρόνος άχρονος».

Αφορμή γι’ αυτές τις σκέψεις, μου έδωσε το κείμενο της Κικής Δημουλά «Πικρό Α!» από το βιβλίο της «Εκτός σχεδίου». Με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ότι μέσα στο φθινόπωρο, με ιδιαίτερη χαρά και ενδιαφέρον περιμένουμε να καλωσορίσουμε το καινούργιο βιβλίο της με τίτλο «Άνω τελεία».

Πικρό Α!

Η μάνα μου παράγγειλε να πάω να τη δω γιατί «κάτι καλό μου έχει».

Ντομάτες γεμιστές θα ‘ναι πάλι σκέφτηκα. Της είναι αδύνατο να διανοηθεί πως κάτι που μου άρεσε πριν από χρόνια μπορεί κάποτε να ’παψε να μου αρέσει, κι έτσι, κάθε φορά που φτιάχνει τη « σπεσιαλιτέ» της, μου στέλνει αυτό το στερεότυπο μήνυμα. Εγώ πάλι, που δεν ξέρω αν έχω το δικαίωμα να αλλάζω γούστο, και μάλιστα εμφανώς, αναγκάζομαι κάθε φορά να τις τρώω. Κι όχι μόνο. Ενώ ξέρω, μόλις μου τις σερβίρει, δοκιμάζω και έκπληξη, κάνοντας έτσι μια ιεροτελεστία. Εκπλήσσομαι με το ίδιο πράγμα! Είναι μια τακτική. Για να μη στερήσω από τη μάνα μου τη δική της έκπληξη να με βλέπει να χαίρομαι εξαιτίας της.

Περίμενα κι αυτή τη φορά να μου σερβιριστούν οι ντομάτες, όταν βλέπω τη μάνα μου να ‘ρχεται κοντά μου κραδαίνοντας στο χέρι της με πονηρό ενθουσιασμό μια φτερούγα από τη νεότητά μου. Μια κοτσίδα. Με τέτοιο πονηρό ενθουσιασμό να την κραδαίνει, σαν να ‘βαλε πια για πάντα στο χέρι ολόκληρο το «πριν» και να μη λείπει τώρα παρά ένα τσιμπιδάκι των μαλλιών για να μου το καρφώσει.

Πολύ με ταράζει αυτό το παρελθόν που σπαρταράει έτσι, μέσα στον ξένο τούτο αέρα. Πολύ με ταράζουν αυτά τα χαλαρά πλεγμένα δεκάξι μου ή και λιγότερα, τα ψαλιδισμένα τόσο στραβά, ασφαλώς μ’ εκείνο το μισοσκουριασμένο ψαλιδάκι που χρησιμοποιούσε ο πατέρας μου για να «ισιώνει» το μουστάκι του. Πολύ με αναστατώνουν αυτά τα τσουλούφια που πετάγονται έξω από το πλέξιμο. Είναι που κοιμόνταν διαρκώς μέσα στα χρόνια.

Ποτέ μου δε χάιδεψα τόσο απτά μιαν απώλεια. Ποτέ δεν ακούμπησα το χέρι μου σ’ αυτό που πια δεν υπάρχει.

Μ’ αυτή την κοτσίδα, σκέφτομαι, πρωτοείπα κάποτε, δε με νοιάζει! Και μ’ αυτήν ξαναείπα, ποιος ξέρει πόσες φορές, δε με νοιάζει! Μ’ αυτήν ξεκίνησα να πιάσω όλα εκείνα τα μυθικά, τα μουσικά, τα τρεχάτα «θα». Μ’ αυτήν πρωτοπαρουσιάστηκα μια μέρα στα όνειρα, μ’ ένα θράσος, μα μ’ ένα θράσος. «Άμα μεγαλώσω, θα είμαι, θα κάνω, θα πάρω, θα πάω, θα έχω, θα ‘ρθει, θα είμαστε, θα φτάσω, θα γίνω, θα γίνω…»

Επιμέλεια: Ελένη Μ.Ματαράγκα