Κορονοϊός ίσον ανεργία

Τα στρατευμένα παιδιά του λαού μας αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα κατά τη διάρκεια της θητείας τους. Με την απόλυσή τους βρίσκονται μπροστά στο τεράστιο πρόβλημα της ανεργίας.

Το τελευταίο διάστημα, έχει ανοίξει η συζήτηση, ιδιαίτερα έντονα και με ενδιαφέρον για την επόμενη μέρα ιδιαίτερα σε «ευάλωτες» περιοχές (νησιά κ.ά) που στηρίζονται στην τουριστική δραστηριότητα. Αυτή η συζήτηση φαίνεται να κερδίζει έδαφος σε σχέση με το υγειονομικό μέρος της πανδημίας, όσο τουλάχιστον στα νούμερα, εμφανίζονται να αποκλιμακώνονται οι υγειονομικοί κίνδυνοι και πρόκειται να αρχίσουν να ανοίγουν οι πρώτες επιχειρήσεις. Διάχυτες είναι οι ανησυχίες για ένα δεύτερο κύμα έξαρσης της ασθένειας COVID-19 που θα δυσκολέψει πολύ περισσότερο την κατάσταση και εντείνει το κλίμα αβεβαιότητας στην καπιταλιστική οικονομία.

Βασικός άξονας αυτής της συζήτησης είναι η αναπλήρωση του τζίρου που δεδομένα θα χαθεί λόγω των επιπτώσεων της πανδημίας. Αυτό δεν αφορά μόνο στην Ελλάδα όπου με τη στάση της κυβέρνησης είναι φανερό ότι η υγεία των εργαζόμενων είναι σε δεύτερη μοίρα προκειμένου να μη θιγούν τα κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών, αλλά κυρίως από τις χώρες που το ελληνικό τουριστικό κεφάλαιο επιδιώκει την προσέλευση τουριστών και μάλιστα «ποιοτικών» όπως τους χαρακτηρίζουν. Μιλάμε δηλαδή για τουρίστες, από χώρες κύρια της ΕΕ και της Ευρωζώνης με υψηλότερα εισοδήματα, που βρίσκονται στη δίνη της πανδημίας και οι ακυρώσεις προς τουριστικούς προορισμούς στην Ελλάδα διαδέχονται η μια την άλλη.

Ο λεγόμενος «εσωτερικός τουρισμός» δηλαδή οι διακοπές της λαϊκής οικογένειας που η πολιτική του κεφαλαίου που εφάρμοσαν όλες οι κυβερνήσεις τις μετέτρεψαν σε άπιαστο όνειρο για τη συντριπτική πλειοψηφία, τώρα καλείται να «βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά». Φυσικά, δεν περιμένει κανείς ουσιαστική ανάκαμψη της τουριστικής κίνησης προς το 2ο μισό της τουριστικής σεζόν αλλά ευελπιστούν τουλάχιστον σε συγκράτηση της πτώσης. Το κόστος από την όποια «δυσλειτουργία» στους τζίρους προκύψει θα φορτωθεί στις πλάτες των εργαζόμενων είτε με εκτεταμένες απολύσεις, είτε με μειώσεις μισθών και αναστολή Συμβάσεων Εργασίας. Ήδη μια πρώτη γεύση αυτής της αντιμετώπισης των εργαζομένων από την εργοδοσία και την κυβέρνηση έχουμε πάρει από τις αρχές του ξεσπάσματος της πανδημίας και μπορεί να οδηγήσει σε χρήσιμα συμπεράσματα. Το πενιχρό επίδομα των 800, με πολλές κατηγορίες εργαζομένων να μένουν απέξω, οι αναστολές συμβάσεων- δωράκι στην εργοδοσία, οι σχεδόν 150.000 απολύσεις με τις ευλογίες της κυβέρνησης είναι ενδεικτικά για το μέλλον της «εργασιακής ζούγκλας» που επιφυλάσσουν κυβέρνηση και μεγαλοεργοδοσία στους εργαζόμενους. Σε ακόμα χειρότερη κατάσταση είναι η μεγάλη μάζα των εποχιακά εργαζόμενων στον τουρισμό που η πλειοψηφία τους είναι άνεργοι εδώ και 6 μήνες και χωρίς ακόμα και το κουτσουρεμένο επίδομα ανεργίας που δε φτάνει ούτε για τα βασικά. Η ανασφάλεια κυριαρχεί γιατί βρίσκονται εκτεθειμένοι στις δυσοίωνες προοπτικές για τις εποχικές επιχειρήσεις στον Τουρισμό- Επισιτισμό. Ήδη σειρά εποχικών αλλά και 12μηνης λειτουργίας τουριστικές επιχειρήσεις έχουν ανακοινώσει ότι δεν θα ανοίξουν μετά την άρση των περιοριστικών μέτρων. Ορισμένα μέτρα προσωρινής ανακούφισης μπορούν οι εργαζόμενοι και οι μικροεπαγγελματίες/αυτοαπασχολούμενοι του κλάδου να διεκδικήσουν από την κυβέρνηση. Για παράδειγμα, για τους εργαζομένους αυτού του πολυπληθούς κλάδου, είναι η υποχρεωτική επαναπρόσληψη με τους όρους της ΣΣΕ των ξενοδοχοϋπαλλήλων, η παράταση του επιδόματος ανεργίας όσο παραμένουν κλειστές οι επιχειρήσεις και η εξασφάλιση ασφαλιστικής ικανότητας και του επιδόματος ανεργίας για τον επόμενο χρόνο. Ή αντίστοιχα, για τους μικροεπαγγελματίες/αυτοαπασχολούμενους ασφαλιστική κάλυψη χωρίς προϋποθέσεις, αφορολόγητο 12.000 ευρώ και κατάργηση των χαρατσιών του ΕΝΦΙΑ και του «τέλους επιτηδεύματος» όπως και κατάργηση του «βραχνά» των μέτρων αναγκαστικής είσπραξης για τα διάφορα χρέη. Είναι τα ελάχιστα για να βγει η «θηλιά από το λαιμό» για πολλές χιλιάδες που δραστηριοποιούνται στον κλάδο του τουρισμού.

Περιφέρειες και Δήμοι θα υλοποιήσουν τις κυβερνητικές κατευθύνσεις, με τη συντριπτική πλειοψηφία των όποιων χρηματοδοτήσεων και των απαλλαγών σε τέλη, φόρους και εισφορές να κατευθύνονται στην ενίσχυση των επιχειρήσεων. Για να κλείσουν οι όποιες τρύπες δημιουργηθούν στα ταμεία των Δήμων και των Περιφερειών ο λογαριασμός θα σταλεί για μια ακόμα φορά στους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα με αυξήσεις-φωτιά στα ανταποδοτικά τέλη και σε άλλες μορφές τοπικής φορολογίας. Σε τοπικό επίπεδο, ειδικά σε πιο μικρές επιχειρήσεις, είναι πιο έντονη η χρησιμοποίηση των ίδιων των εργαζομένων ως μέσο πίεσης για διεκδίκηση πάσης φύσεων απαλλαγών, φόρων τελών κλπ. πάντα με το επιχείρημα της διατήρησης των θέσεων εργασίας. Είναι το ίδιο επιχείρημα που χρησιμοποιεί το κεφάλαιο για να περάσει στη συνείδηση των εργαζόμενων το ότι «αφεντικό και εργάτης» έχουν κοινό συμφέρον να έχει τζίρο και κέρδη η επιχείρηση. Αυτό βέβαια το έχει διαψεύσει η ίδια η ζωή πολλές φορές αφού όταν η επιχείρηση κέρδιζε ο εργάτης έπαιρνε τα ίδια, στην καλύτερη περίπτωση ένα χαρτζιλίκι παραπάνω ενώ όταν η επιχείρηση «είχε πρόβλημα» τη στήριζε από τον ίδιο του τον ιδρώτα.

Οι όλες εξελίξεις θα οδηγήσουν και σε βίαιες ανακατατάξεις στην τουριστική αγορά με επιχειρήσεις να χρεοκοπούν, άλλες να κερδίζουν απότομα μερίδια αγοράς. Οι συνέπειες θα καταλήξουν πάλι στις πλάτες των εργαζομένων είτε με τη μορφή της μείωσης μισθών και απολύσεις για τις επιχειρήσεις με πτώση του τζίρου, ενώ αντίθετα στις επιχειρήσεις με κέρδη θα αυξηθεί η εντατικοποίηση της δουλειάς και η πίεση στους ήδη υπάρχοντες εργαζόμενους με τις γνωστές ολέθριες συνέπειες για την υγεία τους.

Οι εργαζόμενοι συνολικά στη χώρα μας βιώνουν ένα ακόμα «επεισόδιο» της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Ο εγκλεισμός στα σπίτια μαζί με την απουσία οποιασδήποτε θωράκισης του συστήματος υγείας, η αβεβαιότητα στην καπιταλιστική οικονομία δημιουργούν ασφυκτικές συνθήκες για όλο το λαό. Επιβεβαιώνεται για μια ακόμα φορά ότι η λογική «ο καθένας μόνος του» έχει «κοντά ποδάρια». Είναι επιτακτική ανάγκη οι εργαζόμενοι να αντισταθούν στη λαίλαπα που είναι ήδη σε εξέλιξη μέσα από την οργανωμένη πάλη, τα σωματεία τους, το μαζικό κίνημα. Να διεκδικήσουν τη ζωή που τους αξίζει. Οι εργαζόμενοι που παράγουν τον πλούτο όλης της κοινωνίας πρέπει να τον πάρουν στα χέρια τους. Αυτός ο οργανωμένος αγώνας είναι η μόνη απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Είναι καιρός οι εργαζόμενοι να πάρουν στα χέρια τους αυτή την υπόθεση.

Βερροιώτης Βαγγέλης
Δημοτικός Σύμβουλος Λευκάδας με τη «Λαϊκή Συσπείρωση