Λευκάδα: Βουτιά στην αρχαία ομορφιά του Ιονίου

της Ηρώς Κουνάδη

9 π.μ., στο Πόρτο Κατσίκι. Όχι, δε συνηθίζω να επισκέπτομαι παραλίες τέτοια ώρα. Για την ακρίβεια, δε συνηθίζω καν να είμαι ξύπνια τέτοια ώρα –ιδίως τα Σαββατοκύριακα. Μετά, όμως, από μία αποτυχημένη ολονύχτια αναζήτηση δωματίου μέσα Αυγούστου στη Λευκάδα –τα «αυθόρμητα weekends» και η ανυπαρξία οργάνωσης πληρώνονται– και ένα εγερτήριο στην παραλία από τις καυτές ακτίνες του ήλιου η ιδέα δεν ήταν απλά δελεαστική –ήταν μονόδρομος.

Κοιτάζω τα νερά από ψηλά, πριν κατέβω τα σκαλιά της παραλίας, και ξεχνώ τα πάντα. Την πολύωρη οδήγηση, το ξενύχτι, τη μάταιη αναζήτηση στέγης, την αϋπνία, τον ήλιο που καίει (μα πώς είναι δυνατόν να καίει ο ήλιος στις 9 το πρωί;). Προσπαθώ να θυμηθώ αν έχω ξαναδεί ποτέ τέτοιο χρώμα νερών. Τόσο κρυστάλλινα, τόσο διαυγή, τόσο γαλάζια που μοιάζουν ψεύτικα.

Το Πόρτο Κατσίκι είναι η κλασσική εικόνα που βλέπεις σε πόστερ ταξιδιωτικών πρακτορείων και καρτ ποστάλ και σκέφτεσαι “Photoshop”. Κι όταν την αντικρίζεις από κοντά, συνειδητοποιείς ότι όχι μόνο δεν ήταν ψηφιακά επεξεργασμένη, αλλά αδικούταν κιόλας από τη φωτογραφία.

Λευκά βότσαλα πλαισιώνουν αυτά τα νερά που μοιάζουν να σε φωνάζουν να βουτήξεις από πάνω –μην το επιχειρήσετε– και ακόμη πιο λευκά, απότομα βράχια κορνιζάρουν την εκπληκτικής φυσικής ομορφιάς εικόνα. Κατεβαίνω τα σκαλιά και αποφασίζω να μείνω εδώ για πάντα. Την επόμενη φορά που τα πλησιάζω κοντεύει να σκοτεινιάσει.

Όπως μαθαίνω αργότερα, η εικόνα αυτή –και μάλιστα αισθητά βελτιωμένη, για τους υπέρμαχους των μη «αξιοποιημένων» – καταπατηθέντων από τον τουρισμό παραλιών– επαναλαμβάνεται σε πολλές ακόμη παραλίες του νησιού. Εγκρεμνοί, Κάθισμα και Πευκούλια συνθέτουν επάξια το top-3, για να ακολουθήσουν κι άλλες, πολλές, που δικαιολογούν την ανακήρυξη, εκ μέρους μου, της Λευκάδας στον κορυφαίο ελληνικό παραλιο-προορισμό.

Η Λευκάδα, όμως, δεν είναι μόνο οι παραλίες της –όσο ερωτεύσιμες κι αν είναι αυτές. Είναι, επίσης, το μοναδικό –εντάξει, μαζί με την Εύβοια– νησί με οδική πρόσβαση, κάτι που το καθιστά ιδανική επιλογή για όσους βαριούνται, φοβούνται ή ξεχνούν να κάνουν κρατήσεις σε καράβια και αεροπλάνα.

Είναι και το τέταρτο σε μέγεθος νησί του Ιονίου, και –για κάποιους μελετητές– η ομηρική Ιθάκη, και η γενέτειρα του Βαλαωρίτη και του Σικελιανού. Είναι και η απίστευτης φυσικής ομορφιάς, καταπράσινη ενδοχώρα της και η κλασσική επτανησιακή πρωτεύουσά της.

Αυτή η τελευταία, ίσως η πλέον παρεξηγημένη από τις πρωτεύουσες των Επτανήσων, θεωρείται από πολλούς η λιγότερο γραφική –γεγονός που οφείλεται κυρίως στην ανάπτυξη της Νεάπολης, στα νότια του παλιού οικισμού, μετά το σεισμό του 1948, η οποία συντέλεσε στη διαμόρφωση της εικόνας μιας κατά τι ασύμμετρης, πυκνοδομημένης πόλης.

Μια βόλτα στο κέντρο της, όμως, στην πλατεία του Αγίου Σπυρίδωνα και τα πλακόστρωτα δρομάκια που την περιβάλλουν, είναι αρκετή για να πείσει για το αντίθετο. Ζωντανή όσο λίγες και με ατμόσφαιρα που μπορεί να συναγωνιστεί επάξια τα υπόλοιπα «δυνατά χαρτιά» του Ιονίου, η πρωτεύουσα του νησιού αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα μεσαιωνικής αρχιτεκτονικής και πολεοδομίας.

Τα παραδοσιακά της κτίρια, ο εμπορικός δρόμος, γνωστός ως «παζάρι», τα ατμοσφαιρικά café και εστιατόρια, η ρομαντική προκυμαία με το γεφυράκι που προσφέρεται για ατελείωτους απογευματινούς περιπάτους συνθέτουν την εικόνα μιας πόλης που μοιάζει να απολαμβάνει, με το αριστοκρατικό ύφος των Επτανήσων, το γεγονός ότι δε βουλιάζει από κόσμο, αλλά παραμένει μια αγάπη για λίγους, για εκείνους που μπαίνουν στον κόπο να την εξερευνήσουν και να ανακαλύψουν τα μυστικά της.

Η ενδοχώρα του νησιού, από την άλλη, συναγωνίζεται σε ομορφιά τις παραλίες του. Πανέμορφα ορεινά χωριά, μεταξύ των οποίων η δημοφιλέστατη Καρυά, με τα παραδοσιακά λευκαδίτικα σπίτια σκαρφαλωμένα στις καταπράσινες πλαγιές, κατάφυτα πευκοδάση, μοναδικού φυσικού κάλλους φαράγγια με επιβλητικούς καταρράκτες είναι μερικές μόνο από τις αμέτρητες διαφορετικές εικόνες που θα θαυμάσετε στην απίθανη περίπτωση που καταφέρετε να ξεκολλήσετε από τις παραλίες.

Αν, πάντως, το φυσιολατρικό sightseeing σας περιοριστεί σε μία μόνο περιοχή του νησιού, αυτή οπωσδήποτε θα είναι το Φαράγγι Δημοσάρι, με την πυκνή βλάστηση και τον επιβλητικό καταρράκτη που καταλήγει σε μια φυσική πισίνα, η δροσιά της οποίας προσφέρεται ως ιδανική εναλλακτική στις… ηλιοδαρμένες παραλίες. Το μονοπάτι που διασχίζει το φαράγγι απαιτεί περπάτημα μισής περίπου ώρας, το οποίο αξίζει, όμως, με το παραπάνω τον κόπο.

Εδώ κοντά βρίσκονται και τα Χαραδιάτικα, με το επίσης καταπράσινο φαράγγι τους και τους γραφικούς νερόμυλους, ενώ η ευρύτερη περιοχή του κόλπου του Βλυχού, με τη χερσόνησο της Αγίας Κυριακής και τα Πριγκιποννήσια αποτελεί ένα από τα μαγευτικότερα τοπία του νησιού. Καταρράκτες, επίσης, υπάρχουν και στην Ακόνη, κοντά στην Καρυά, στο φαράγγι της Μέλισσας, μεταξύ των χωριών Κάβαλος και Απόλπαινα, αλλά και στις Πηγές της Κερασιάς. Γενικότερα, το νησί είναι καταπράσινο και γεμάτο τρεχούμενα νερά, πράγμα που το καθιστά έναν αληθινό παράδεισο για τους λάτρεις των φυσικών τοπίων.

Όσο για τους παραθαλάσσιους οικισμούς; Από το καταπράσινο ψαροχώρι της Νικιάνας, στους πρόποδες των Σκάρων, το Περιγιάλι με τη μαγευτική θέα προς τα Πριγκιποννήσια και το κοσμοπολίτικο Νυδρί, το δημοφιλέστερο θέρετρο του νησιού, απ’ όπου ξεκινάνε και τα πλοία για το Μεγανήσι, την Κεφαλονιά και την Ιθάκη, μέχρι το Βλυχό, στον ομώνυμο κλειστό όρμο, τα γραφικά Σύβοτα και την αγαπημένη των wind surfers Βασιλική, με τα ταβερνάκια πάνω στο κύμα και την έντονη νυχτερινή ζωή, οι επιλογές είναι αμέτρητες.

Υπάρχουν τόσες αγαπημένες γωνιές, παραλίες και διαδρομές στη Λευκάδα όσοι και εκείνοι που την έχουν επισκεφτεί –και ερωτευτεί. Γυρίστε την, για να ανακαλύψετε τη δική σας. Μόνο φροντίστε να έχετε αρκετό χρόνο στη διάθεσή σας για να την εξερευνήσετε. Γιατί μπορεί τα θέλγητρά της να είναι εμφανή, αλλά οι κρυφές χαρές της αποκαλύπτονται μόνο στα μάτια του προσεκτικού παρατηρητή. Και είναι ακόμη πιο ενδιαφέρουσες.

Πηγή: www.in2life.gr