HomeΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣΛευκάδα μου αγαπημένη…

Λευκάδα μου αγαπημένη…

Χρήστος Καλλιμάνης

Πατρίδα είναι τα παιδικά μας χρόνια λέει το μυθικό σύνθημα, το οποίο αποτέλεσε κανόνα για όλους εμάς που από μικρή ηλικία δεν πιστέψαμε στη συνέχεια του αίματος, στην καθαρή εθνική ταυτότητα και στους σχεδόν ψυχαναγκαστικούς μύθους περί ιστορικής συνέχειας.

Πατρίδα είναι το μέρος που δημιούργησες τις πρώτες σου αναμνήσεις, εκεί όπου ένιωσες τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα, εκεί όπου απέκτησες τα πρώτα παράσημα σε γόνατα και αγκώνες από το ξέγνοιαστο παιδικό παιχνίδι.

Τι γίνεται, όμως με την επόμενη φάση της ζωής; Τα νεανικά χρόνια της φοιτητικής πορείας, εκεί όπου ανοίγεις διάπλατα τους ορίζοντές σου και δημιουργείς σχέσεις οι οποίες ευελπιστείς να σε συνοδεύουν στο μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής σου; Στις χαρές και λύπες, στα ωραία και τα άσχημα;

Λευκάδα μου αγαπημένη, μου έχεις χαρίσει, από την πρώτη φορά που ήρθα ως επισκέπτης πριν από σχεδόν είκοσι χρόνια, φοβερές στιγμές αναψυχής και χαλάρωσης με το όμορφο φυσικό σου τοπίο, τα (ευτυχώς) δύσβατα και καλά κρυμμένα μυστικά σου.

Ομως μου έχεις προσφέρει και κάτι ανεπανάληπτο. Την τιμή να σε νιώθω και εσένα πατρίδα μου. Και αυτό οφείλεται σε μια χούφτα ανθρώπους, οι οποίοι από την πρώτη στιγμή με έκαναν να νιώσω σαν στο σπίτι μου. Ανθρωποι με τους οποίους μας συνδέει το χθες, αλλά μας ενώνει το σήμερα. Και παρότι ο αδυσώπητος χρόνος ή η σκληρή καθημερινότητα μας απομακρύνουν, έχουμε τη δυνατότητα με ένα χαμόγελο, ένα φιλί και μια αγκαλιά (κινήσεις σχεδόν απαγορευμένες στις μέρες μας) να γκρεμίσουμε την απόσταση αυτή και να δημιουργήσουμε εκ νέου κοινές αναμνήσεις.

Οσο περνούν τα χρόνια, ελλοχεύει ο κίνδυνος η νοσταλγία να μας καταπλακώσει και να μη μας επιτρέψει να απολαύσουμε το σήμερα όσο μας αξίζει, όμως η επιστροφή σε τόπους με τους οποίους αισθανόμαστε άρρηκτα συνδεδεμένοι και η συναναστροφή με αυτούς τους ανθρώπους πάντα θα μας γυρίζει το βλέμμα μπροστά και το κεφάλι ψηλά.

Για τον Πάνο, τον Νίκο, τον Στέλιο, την Αγγελική. Για τις φιλίες που συνεχίζουν να γεννιούνται σε εκείνο το μπαλκονάκι με την καταπληκτική θέα. Εως την επόμενη φορά, λοιπόν.

Και τώρα, Κυπαρισσία μου, ήρθε η ώρα να ανταμώσουμε ξανά. Μάνα, πατρίδα, γη. Μάνα, πάντα σε εσένα θα επιστρέφω.

Πηγή: https://www.efsyn.gr/

Προηγουμενο αρθρο
Ο Θανάσης Παλούκης από τους πάγκους της λαϊκής, στα φοιτητικά έδρανα!
Επομενο αρθρο
Eπίσημη επίσκεψη της Υπουργού Πολιτισμού και Αθλητισμού, κας Λίνας Μενδώνη στον Δήμαρχο Λευκάδας

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.