Λευκαδίτισσες

Της Χρυσούλας Σκλαβενίτη

Κάθε καλοκαίρι γυρίζω σχεδόν όλο το νησί.

Για μια έρευνα, που ουσιαστικά μόνη μου χωρίς βοήθεια και καθοδήγηση, παλεύω εδώ και δυο χρόνια να ολοκληρώσω και που για κάποιον ανεξήγητο λόγο, κινώ τις διαδρομές της όσο πιο αργά γίνεται, αν και στα λόγια λέω “θέλω να την τελειώσω”

Δεν ξέρω αν θέλω!
Αν πραγματικά ήθελα, σε λίγους μήνες θα σας την παρουσίαζα, όλα εδώ είναι, τα κρατάω, αλλά αφήνω εκείνες τις λεπτομέρειες να με πάνε ξανά και ξανά στα ίδια μέρη.
Αυτή η έρευνα είναι η χρυσή αφορμή μου να ταξιδεύω στους κήπους του παραδείσου μου. Να μυρίζω τα αρώματα του, να γεύομαι τις γεύσεις του, να ανασάνω τη ζωή που μου δίνει το αγέρι του. Είναι η αφορμή να πατάω τη γη του νησιού μου, όπου μου επιτρέπουν τα πόδια μου να φτάσω, γιατί από κάθε βήμα παίρνω ζωή. Η έρευνα αυτή είναι το άλλοθι μου να τρυπώνω στα ετοιμόρροπα χαμόσπιτα και στα παλιά αρχοντικά που στέκουν με δεκανίκια όρθια ακόμα σε πείσμα του χρόνου, τιμώντας την παλιά αίγλη τους. Να γνωρίζω λίγο λίγο, πέτρα πέτρα το νησί μου.

Μα πάνω από όλα το κάνω για έναν άλλο λόγο.

Για κάποιες μαυροφορεμένες ψυχούλες που μένουν σαν φύλακες σε κάποιες γωνιές, κάπου εκεί σε κάποια χωριά που στέκουν λησμονημένα στο χάρτη και παλεύουν με ένα κομμάτι ξύλο στο χέρι να σταθούν όρθιες.

Εκείνες που με μια νταντέλα και το αγκερίδι στο χέρι, πλέκουν την πορεία του χρόνου πάνω στο μέτωπα τους.
Τις μαυροφορεμένες βάβάδες που με ένα κερί μπροστά στο εικόνισμα προσεύχονται για παιδιά και αγγόνια.
Τις Λευκαδίτισσες!

Αυτές οι λίγες, οι ελάχιστες που έχουν απομείνει, φορούν τη φορεσιά του τόπου τους, του τόπου μας, του νησιού μας, τη φορεσιά των γιαγιάδων και των μανάδων τους. Μια φορεσιά που την τιμούν και θα την τιμούν μέχρι την τελευταία ανάσα τους.

Εκείνες που ξυπνούν στη μνήμη εμάς των νεότερων αγαπημένες μορφές των παιδικών μας χρόνων, που πια έχουν φύγει για κείνο το ταξίδι στον ουρανό. Που πλησιάζοντας τες νιώθουμε εκείνη τη μυρωδιά της βαβάς μας, όταν μας έδινε το λαδοκούλουρο που μόλις είχε βγει από τον ξυλόφουρνο, με την εντολή να το πιάσουμε με προσοχή γιατί “ψένει”. Που μας ετοίμαζε ριγανάδα το βραδάκι. Που μας΄έδινε χρήματα από την σύνταξη της να πάρουμε παγωτό κρυφά από τις μανάδες μας.

Να γι΄αυτές κάνω αυτέ τις διαδρομές, για να τις δω.
Και κάθε χρόνο λιγοστεύουν, γιατί πάνε να συναντήσουν τις άλλες εκεί ψηλά.
Και εγώ κάθε χρόνο γυρίζω εκεί που τις είδα τελευταία φορά με την ελπίδα να είναι πάλι εκεί. Δεν τους μιλώ, σχεδόν δεν τις κοιτώ, μια φευγαλέα ματιά να ξέρω ότι είναι εκεί και φεύγω.

Και τρέμω την ώρα που θα πάω και δεν θα είναι πια …

Πηγή: lefkadapatridamou.blogspot.gr