HomeΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣΜία ηλιόλουστη φθινοπωρίνη μέρα

Μία ηλιόλουστη φθινοπωρίνη μέρα

Νοέμβρης πια. Φθινόπωρο. Με τα φύλλα τα χρυσαφιά και τις γκρίζες βροχούλες.

Μία μικρή μελαγχολία, μα και γλυκιά, γιατί η ζωή προχώρα. Οι εποχές ακολουθούν η μία την άλλη, όπως και τα συναισθήματα μας. Αλλά ο καλός ο ήλιος που και που ξεπηδά εκεί ψηλά και μας χαμογελά. Έτσι για να μας γλυκάνει λίγο τη μέρα που ξεκίνα και να μας υπενθυμίζει ό,τι μετά το δάκρυ πάντα έρχεται το γέλιο. Όσα Φθινόπωρα, όσοι Χειμώνες να περνούν, πάντα έρχεται η Άνοιξη.

Σήμερα είναι μία τέτοια όμορφη μέρα, όπου σου δίνεται η ευκαιρία να κάνεις μία ανάλαφρη βόλτα στο παζάρι. Να κοιτάξεις δεξιά, να κοιτάξεις αριστερά, να δεις βιτρίνες. Να μοιράσεις καλημέρες και να εισπράξεις χαμόγελα. Να συναντήσεις έναν γνωστό, να ανταλλάξεις δυο κουβέντες και να επιβραβεύσεις τη μέρα σου καφεδάκι, τσαγάκι, γλυκάκι, με παρέα ή μόνος.

Η ψυχή μας όλα τα έχει ανάγκη και τα εκτιμά.

Το MERCADO είναι μία σταθερή αξία πολλά χρόνια στο κέντρο του παζαριού. Βρίσκεται πάντοτε εκεί. Χειμώνες καλοκαίρια, βροχές και ήλιους, γαλάζιους ουρανούς και φωτεινά αστέρια, έχοντας χαρίσει αμέτρητες στιγμές ξεγνοιασιάς, χαράς, κοινωνικότητας αλλά και προβληματισμών, κους κους διαφόρων θεμάτων και περιστάσεων, αλλά και ηρεμίας.

Τόσοι άνθρωποι, τόσα συναισθήματα, που μπορεί στην γκρίνια της καθημερινότητας να περνάει ο χρόνος απαρατήρητος και ασήμαντος, όμως τόσα πρόσωπα, τόσες φωνές, τόσα γέλια, μέρα με τη μέρα, γράφουν μία ιστορία και ζωγραφίζεται ένα πολύχρωμο κολάζ όπου όλοι μας αφήνουμε ένα αποτύπωμα.

Το όμορφο στέκι της Ντίνας μ’ αρέσει πολύ για έναν ακόμη ιδιαίτερο λόγο. Είναι ένα μέρος που εκτός από το να μοιραστώ λίγες στιγμές με την παρέα μου, μπορώ κάποιες άλλες στιγμές που νιώθω την ανάγκη να τις απολαύσω μόνη μου. Με τη χαλαρή μουσικούλα να κάτσω να σκεφτώ ή να μην σκεφτώ απλώς να κάτσω. Αν έχω διάθεση να παίξω σκάκι με έναν γνωστό που βρέθηκε εκεί ή με έναν άγνωστο, γιατί είναι καλό να γνωρίζουμε συνανθρώπους μας. Τον ίδιο αέρα μοιραζόμαστε.

Να διαβάσω το βιβλίο μου ή να διαλέξω ένα από τη συλλογή του μαγαζιού. Α, ναι υπάρχουν πολλά βιβλία και για όλα τα γούστα. Μπορώ να διαβάσω και να ξαναπάω και να ξαναδιαβάσω μέχρι να τελειώσω το βιβλίο μου και είναι πολύ όμορφο γιατί θέλεις να ξαναπάω για να το συνεχίσω. Μπορώ να χαρίσω το δικό μου βιβλίο, να το μοιραστώ.

Είναι υπέροχο να μοιράζεσαι ό,τι σε ευχαριστεί και ένα βιβλίο πάντα σου δίνει κάτι. Κάτι που χρειάζεσαι και το κρατάς και προχωράς. Ανεβαίνει η σκέψη σου, η ψυχή σου, η αυτοπεποίθηση σου. Νιώθεις καλά και ακόμη καλύτερα όταν το χαρίσεις σε έναν άλλο άνθρωπο και εκείνος σε έναν άλλο και σε άλλον… Μία σπουδαία επικοινωνία και ένα δέσιμο απαραίτητο στις μέρες μας που έχουμε χαθεί στα περίεργα, στα ανούσια, στα μαύρα. Και είμαστε δυστυχισμένοι γιατί νιώθουμε μόνοι στον κόσμο.

Όμως δεν είναι έτσι.
Είμαστε ο καθένας ξεχωριστός όμως είμαστε και ένας κρίκος μιας αλυσίδας. Της αλυσίδας της ζωής. Εξαρτόμαστε από αυτή αλλά και εκείνη από εμάς. Αυτό το έχουμε ξεχάσει γιατί σκύψαμε το κεφάλι, απομονώσαμε το βλέμμα μας ίσα κάτω στο δρόμο και βάλαμε τα χέρια στις τσέπες και εγκλωβιστήκαμε.

Ας τα βγάλουμε έξω τα χέρια μας. Ας τα απλώσουμε και να κρατήσουμε ο ένας τον άλλο, για να ενωθεί ξανά η αλυσίδα και όσο περισσότερο την κρατάμε ενωμένη εκείνη θα μας καθοδηγεί στο φως.

Αυτές τις σκέψεις μου ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σας.
Υγεία, αγάπη και χαρά σε όλους σας.

Ειρήνη Περδικάρη
(Νεφέλη Μελίνα)

Προηγουμενο αρθρο
Το αμίλητο νερό
Επομενο αρθρο
Η «Ευρυδίκη», ο «Ζήνων» και το «Χρονικό του Φίλιππα» στη Λευκάδα

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.