Μια όμορφη συνέχεια στις «Παιδικές Φωνές»
Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και προσοχή διάβασα όσα γράφτηκαν για το πολυγραφημένο σχολικό περιοδικό Παιδικές Φωνές, που οι μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Αγίου Πέτρου κυκλοφόρησαν το 1965 μέχρι 1967,(δεκατέσσερα τεύχη), και το 1969 (δύο τεύχη).
Γεννήθηκε σε μένα μεγάλο ενδιαφέρον για την πρωτόγνωρη αυτή προσπάθεια. Έψαξα και βρήκα τα τεύχη του περιοδικού κιτρινισμένα από το χρόνο. Θαύμασα το ρίσκο! Ήξερα ότι το εγχείρημα ήταν μεγάλο γιατί οι υποδομές του σχολείου ήταν ανύπαρκτες, αφού ούτε γραφομηχανή, ούτε πολύγραφος ούτε κανένα άλλο εκτυπωτικό μέσο υπήρχε. Και όμως τόλμησαν! Στα τεύχη που ξεφύλλισα με υπομονή αλλά και με ενθουσιασμό, που συνεχώς αυξανόταν, βρήκα πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία, τα οποία επιθυμώ να παρουσιάσω στους επισκέπτες αυτής της ιστοσελίδας.
Ξεκινάμε από το μεράκι των δασκάλων και τη δίψα των μαθητών του Σχολείου να παρουσιάσουν κάτι διαφορετικό από το χωριό τους και από τη δουλειά στη σχολική τάξη. Οι εκθεσούλες τους ζωντανές, βγαλμένες από τη ζωή των γονιών τους και των χωριανών τους εντυπωσιάζουν με την απλότητά τους. Η Χριστίνα, η Ευαγγελία, ο Ζώης, ο Βαγγέλης, η Βαγγελιώ και η Λίτσα, η Ανέτα και η Κούλα, ο Γιώργος, ο Κώστας, η Γιαννούλα, ο Δημήτρης, η Σταμάτα και όλα τ’ άλλα παιδιά, (φοιτούσαν τότε στο σχολείο, όπως γράφεται σε κάποια σελίδα 125 μαθητές), γράφουν ό,τι τους προκαλεί ενδιαφέρον, τα συγκινεί και τα απασχολεί. Ας διαβάσουμε κάποιες εκθέσεις ελάχιστο δείγμα της μαθητικής προσπάθειας.
Ο μαθητής
Ένας ανηφορικός δρόμος ανοίγεται μπροστά στη ζωή κάθε μαθητή. Φορτωμένος με χίλιες ελπίδες ονειρεύεται λαμπρό το μέλλον του. Θέλει να τον αγαπούν οι άλλοι άνθρωποι όπως και αυτός αγαπά. Δεν έχει κακία μέσα του. Κάνει ότι του διδάσκουν και ό,τι βλέπει…
Ευαγγελία Πατίτσα, ( τεύχος 2, Νοέμβρης 1965)
Η μητέρα
Η πιο γλυκιά λέξη που προφέρουμε όλοι μα πιο πολύ τα μικρά παιδιά. Η μάνα είναι το πιο αγαπημένο πρόσωπο. Αυτή μας φέρνει στο κόσμο, μας ζεσταίνει στη ζεστή της αγκαλιά και μας μεγαλώνει με τη μητρική της στοργή. Αυτή φροντίζει να γίνουμε καλοί άνθρωποι. Όταν αρρωστήσουμε ξαγρυπνά πάντα στο μαξιλάρι μας. Μας περιποιείται και προσέχει πάντα για το καλό μας και την υγεία μας. Πολλές φορές τη στενοχωρούμε, αλλά αυτή ποτέ δεν παύει να μας αγαπά. Γι’ αυτό κι εμείς πρέπει να τη σεβόμαστε και να της μιλάμε με τον πιο γλυκό τρόπο.
Εγώ νοιώθω για τη μάνα μου τη μεγαλύτερη αγάπη!
Αγγελική Βλασσοπούλου (τεύχος11, Νοέμβριος- Δεκέμβριος 1966)
Χιόνι στο Χωριό
……Το πέσιμο του χιονιού που είχε αρχίσει από τα χαράματα συνεχιζόταν και οι νυφούλες πετούσαν ελαφρά στον αέρα σα να ‘ταν τρελές. Έπεφταν κι όλο έπεφταν και τύλιγαν το κάθε αντικείμενο……
Νίκος Σαββίνος, τάξη Στ, (τεύχος 5, Φεβρουάριος του 1966).
Τι θα γίνω όταν μεγαλώσω
Εγώ σαν μεγαλώσω θα γίνω γεωργός, για να παίρνω λεφτά από τα εισοδήματα που θα μου δίνουν τα χωράφια μου.Με την εργασία μου θα βοηθώ την οικογένειά μου και όλον τον κόσμο. Είναι και ο πατέρας μου γεωργός και γι’ αυτό και εγώ θα ακολουθήσω το επάγγελμά του.Το επάγγελμα του γεωργού είναι το κουραστικότερο αλλά και το καλύτερο, γιατί με την εργασία του τρέφονται χιλιάδες άνθρωποι σ’ όλη τη γη.
Ζώης Κατηφόρης, τάξη Γ. (τεύχος 8, Μάιος- Ιούνιος 1966)
Έρημο το σπίτι μας
……… Και τώρα έρημο στέκει αντίκρυ μου και μου ψιθυρίζει στη σιγαλιά πως αυτό ήταν προστάτης μου στα πρώτα μου χρόνια. Καημένο σπιτάκι μου, που τώρα έχεις γίνει γωνιά των αραχνών και φωλιά των φιδιών Κοιτάζω ακόμα μια φορά τους μισογκρεμισμένους τοίχους του για να τους θυμάμαι πάντα μακριά στην ξενιτειά…
Βασούλα Κακλαμάνη, Δ.Σ Βαυκερής, (τεύχος 11, Νοέμβριος –Δεκέμβριος 1966)
Άλλο άξιο προσοχής που βρίσκει ο αναγνώστης των μαθητικών σελίδων του περιοδικού είναι η αποδοχή του και η αγάπη των Αγιοπετριτών, μόνιμων κατοίκων του χωριού αλλά και των ξενιτεμένων στην Αθήνα, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, την Ελβετία, τη Γερμανία και όπου αλλού βρίσκονταν να ενισχύσουν ηθικά και οικονομικά την προσπάθεια των παιδιών. Στα νέα του χωριού, στην προτελευταία σελίδα κάθε τεύχους του περιοδικού, γράφονται πολλές λεπτομέρειες.
Τα κοντινά σχολεία εκδηλώνουν την αγάπη τους στέλνοντας συνεργασίες. Η Καίτη και η Χρυσάνθη από τη Βασιλική ο Σπύρος από το Αθάνι, ο Διονύσης από τα Ασπρογερακάτα, ο Νικήτας και ο Αντώνης από τον Άγιο Νικήτα, η Ειρήνη από το Βουρνικά, η Λίτσα από την Εύγηρο, η Σοφία από τους Τσουκαλάδες και εκτός της Λευκάδας ο Αντώνης και η Μαρία από τον Άγιο Αντώνιο Κρήτης, η Μαρία από το Αρσάκειο, ο Δημήτρης και ο Κώστας από την Πωγωνιά, ο Προκόπης από την Κανδήλα, ο Νίκος, η Αγγελική και η Σπυριδούλα από το Καβαλούρι Κέρκυρας και πάρα πολλά παιδιά από πολλά σχολεία (μέτρησα ότι στην προσπάθεια αυτή συμμετείχαν 24 Δ. Σχολεία).
Διάλεξα να σας παρουσιάσω μερικά απλά κείμενα από τα πλέον απόμακρα από τον Άγιο Πέτρο Δημοτικά Σχολεία, που έφτασαν στο περιοδικό με μορφή φιλικής μαθητικής αλληλογραφίας.
Αγαπητοί φίλοι,
«Πήραμε το όμορφο καλογραμμένο περιοδικό σας. Με λαχτάρα ξεφυλλίσαμε όλα του τα φύλλα. Το περιοδικό σας, φίλοι μας, μας ωφέλησε πολύ. Μας δίνει τη ευκαιρία να σας γράψουμε και να γνωριστούμε σιγά, σιγά. Και… γιατί να το κρύβουμε! Μπήκαμε σε ανησυχίες. Κι εμείς, αν γράψουμε και σας στείλουμε συνεργασίες, πιστεύουμε ( ότι) θα φιλοξενηθούμε. Τώρα ένας είναι ο σκοπός της επιστολής μας, να σας στείλουμε τα συγχαρητήριά μας».
Με αδελφική αγάπη
Αντώνης Ζωγραφάκης Τάξη Ε΄, Δ.Σ Αγίου Αντωνίου Μοιρών Κρήτης.Ο μαθητής της ΣΤ΄ τάξης του ίδιου Σχολείου Τζωρτζάκης έστειλε τα φιλικά του αισθήματα με τις παρακάτω μαντινάδες:
Οι παιδικές φωνούλες σας, θάλασσες επεράσαν
Στου Ψηλορείτη τις πλαγιές καλόδεχτες εφτάσαν.
Το έργο σας θαυμάσαμε ως και την πρόοδό σας
Κι εσάς και το σχολείο σας, τον κάθε δάσκαλό σας.
Σ΄ ανησυχία βάλατε εμάς, τους συμμαθητάς σας
Παρακαλώ σας, γράψτε μας με τους συνδρομητάς σας.
Θέμα όταν θα έχουμε θα στείλουμε ευχαρίστως
Μόνο να μας γνωρίσετε να στείλουμε εσωκλείστως
Τη συνδρομή μιας χρονιάς, μαζί με την ευχή μας
Πολύ ψηλά ν’ ανέβετε όσο ποθεί η ψυχή σας.
Το Δεκέμβριο του 1966 έγινε το πολύνεκρο ναυάγιο του οχηματαγωγού ΗΡΑΚΛΕΙΟ.
Η μαθήτρια Καίτη Πολίτη, του Δ. Σ. Βασιλικής, έστειλε την παρακάτω έκθεση, που δημοσιεύεται στο τεύχος 12, χρόνος 2ος, Ιανουάριος του 1967).
Το μεγάλο Ναυάγιο
Ξημέρωσε μια Δεκεμβριάτικη μέρα (8 Δεκεμβρίου 1966). Έξω βροχή, κακοκαιριά, φουρτούνα! Τρώγοντας το πρωινό μου άκουγα αδιάφορα τις ειδήσεις του ραδιοφώνου. Ξαφνικά μια τρομερή είδηση με συνάρπαξε! Η ανάσα μου κόπηκε…
………………………………………………………………………………………………………………………………….
Κλείνω τα αυτιά μου για να μην ακούσω τη σκηνή που να επακολουθήσει. Βλέπω γυναίκες, άντρες, γέρους και παιδιά να χαροπαλεύουν στα κύματα και τέλος να χάνονται. Ο θάνατος βρήκε κι άλλους κλεισμένους μέσα στο τεράστιο σιδερένιο φέρετρο και τους έθαψε στο υγρό και σκοτεινό τάφο του Αιγαίου. Λίγες ώρες πριν χαρούμενοι αποχαιρετούσαν τους δικούς τους γεμάτοι ελπίδες και όνειρα …
Διαβάζω στο ίδιο τεύχος, που είναι γραμμένη η παραπάνω έκθεση, και το γράμμα που οι μαθητές του Δ.Σ Αγίου Πέτρου έστειλαν στα παιδιά, φίλους τους, του Δ.Σ Αγίου Αντωνίου Μοιρών Κρήτης.
Φαίνεται ότι το γράμμα αυτό κοινοποιήθηκε και σε άλλα Δημοτικά Σχολεία με αποτέλεσμα να φτάσουν για τις Παιδικές Φωνές ευχαριστήρια γράμματα από τα Δημοτικά Σχολεία: Σούδας, Ασκύφου, 3ο Χανίων, Καστελλίου κ.ά.
Στα γράμματά τους οι Κρήτες μαθητές έγραφαν ευχαριστίες και κολακευτικά λόγια:
« Το χτύπημα ήταν πολύ σκληρό για όλο το νησί μας και ιδιαίτερα το Νομό Χανίων. Σας ευχαριστούμε, φίλοι μας, για τη συμμετοχή σας στο βαρύ πένθος που έπνιξε το νησί μας και για τα ειλικρινή σας συλλυπητήριά. (Δημοτικό Σχολείο Σούδας).
Την ίδια θερμή υποδοχή του περιοδικού Παιδικές Φωνές, βλέπει κανείς στο γράμμα που έστειλαν οι μαθητές του 5ου Δ.Σ Τρικάλων (τ.14, χρόνος 2ος, Μάρτης του 1967):
« Αγαπητοί φίλοι,
Λάβαμε τη μαθητική σας εφημερίδα Παιδικές Φωνές και σας ευχαριστούμε. Τα υλικό της εφημερίδας σας είναι βγαλμένο από τις παιδικές σας ψυχές. Στο σχολείο μας βγάζουμε κι εμείς την εφημερίδα ΜΑΘΗΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΟΣ. Βγαίνει με τη συνεργασία όλων των μαθητών του σχολείου και τη βοήθεια των καλών Διδασκάλων.
Θα σας στείλουμε και εμείς τη μικρή εφημερίδα μας. Δεχθείτε εκ μέρους όλων των μαθητών της τάξεώς μας θερμά συγχαρητήρια για την προσπάθειά που κάνετε, για την έκδοση της εφημερίδας σας».
Με αγάπη
Λίλα Μπουσιοπούλου Μαθήτρια Ε΄ τάξεως
Η συνεργασία των μαθητών της Στ τάξεως του Δημοτικού Σχολείου Καλαμπακίου Δράμας αναφέρεται, με λίγα λόγια, στην ιστορία του τόπου τους και βρίσκεται καταχωρημένη στο τεύχος 9, Οκτώβριος του 1966. Αξίζει, πιστεύω, να διαβαστεί:
Η ΔΡΑΜΑ
Η Δράμα έχει πολλές πηγές από τις οποίες φαίνεται πως πήρε και τ’ όνομά της. Ύδραμα (ύδωρ) ή Δύραμα. Θρακοπελασγοί ήσαν οι πρώτοι κάτοικοι της Δράμας, που ζούσαν άλλοι στα βουνά και άλλοι στον κάμπο.
Η ιστορία της κυλά μέσα στους αιώνες. Αρχίζει το 5000 π.Χ. και είναι γεμάτη με θυσίες και δόξες. Λίγο έξω από την πόλη της Δράμας διακρίνονται οι υπερήφανες κορυφές του Φαλακρού (βουνού) ύψους 2232μ. Εκεί βρίσκεται μια υπέροχη πίστα για χιονοδρομίες και το καταφύγιο για τους ορειβάτες της Δράμας.
Ένα μεγάλο δάσος στεφανώνει το νομό Δράμας από τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Το πιο μεγάλο μέρος του είναι παρθένο και είναι γεμάτο με πανύψηλα και πολύ όμορφα δέντρα ελάτου, βαλανιδιάς και οξιάς. Στην περιοχή αυτή βλέπει κανείς ωραία ζαρκάδια, πολλούς λαγούς, αγριογούρουνα και λύκους, αλλά και πάρα πολλά όμορφα πουλιά. Την ομορφιά της περιοχής συμπληρώνει με τη δαιδαλώδη κοίτη και τις ζωγραφιστές όχθες ο ποταμός Νέστος.Στο νότιο μέρος της Δράμας βρίσκεται ο κάμπος της με πλούσια γεωργική παραγωγή.
Τελειώνοντας θα ήθελα να τονίσω ότι ήταν ελάχιστες, ως ανύπαρκτα, οι ζωγραφιές που θα ταίριαζαν σε κάθε κείμενο – έκθεση Διαβάζοντας καθένας στις ΠΑΙΔΙΚΕΣ ΦΩΝΕΣ τη στήλη ΝΕΑ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ, μαθαίνει πολλά και ενδιαφέρονται για τον Άγιο Πέτρο και προπάντων για το σχολείο του όπως:
√ Για ομιλίες στην Αγροτολέσχη του χωριού.
√ Τις προσπάθειες να καταπολεμηθούν οι κάμπιες που ταλαιπωρούσαν το δάσος γύρω από το χωριό.
√ Την ίδρυση δανειστικής βιβλιοθήκης και τη λειτουργία της με βιβλία που προσέφεραν: το Εθνικό Ίδρυμα, το Κλιμάκιο της Χριστιανικής Υπηρεσίας Ειρήνης, ιδιώτες κλπ.
√ Την προσπάθεια δημιουργίας φυτωρίου καρυδιάς.
√ Για τη συμμετοχή σε λατρευτικές εκδηλώσεις της Εκκλησίας με τη χορωδία του σχολείου.
√ Την κατασκευή σκηνής θεάτρου και τις θεατρικές παραστάσεις.
√ Τους αθλητικούς αγώνες.
√ Χρηματικές ενισχύσεις Αγιοπετριτών.
√ Για τη δωρεά πολυγράφου μελάνης.
√ Τις προβολές ταινιών μεγάλου μήκους με την κινηματογραφική μηχανή του σχολείου (χορηγία του Υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων.
√ Τη συμμετοχή των μαθητών σε έργα κοινής ωφελείας και πολλά άλλα.
Τελειώνοντας θα ήθελα να τονίσω ότι ήταν ελάχιστες, ως ανύπαρκτα, οι ζωγραφιές που θα ταίριαζαν σε κάθε κείμενο – έκθεση των μαθητών. Αν κοσμούνταν με μαθητικές ζωγραφιές θα είχε καλύτερη εμφάνιση κάθε τεύχος.
Θα επαινέσω όμως μαθητές και δασκάλους για το έργο που επεχείρησαν και πέτυχαν.
Νικόδημος
(Οι φωτογραφίες του κειμένου είναι: της Iudith Konig και του Θανάση Μελά).
The Author All posts
Δεν υπάρχουν σχόλια