Μνήμες από το Παρελθόν – Λύσεις για το Μέλλον

Ας προσπαθήσουμε να θυμηθούμε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 την λεωφόρο Αθηνών (πρώην Καβάλας) και κυρίως τις μέρες εισόδου και εξόδου των Αθηναίων. Σίγουρα θα θυμηθούμε την ταλαιπωρία και τις χαμένες ώρες στα φανάρια της Ελευσίνας, του Ασπρόπυργου, της Θηβών, του Κηφισού και να μην ξεχάσω και τις γραμμές του τραίνου που αν κατέβαιναν οι μπάρες, περιμένοντας, μετράγαμε τα βαγόνια του συρμού. Και μετά ήρθαν οι ανισόπεδες. Και η Αττική οδός. Και η γέφυρα του Τρικούπη. Και εξυπηρετηθήκαμε. Και ξεχάσαμε και τα φέρρυ μπότ και τα φανάρια και τις ουρές.

Ας προσπαθήσουμε να θυμηθούμε τώρα το παλιό πέραμα της πόλης μας. Εγώ το πρόλαβα με το συρματόσχοινο που απ’ τη μια μεριά το μάζευες κι από την άλλη ξετυλίγονταν μόνο του. Μετά φέρανε το μηχάνημα με τις αλυσίδες. Και πριν 30 χρόνια βάλανε τη πλωτή γέφυρα. Αλλά δεν εξυπηρετηθήκαμε. Γιατί ξεχάσαμε το άλλο ρεύμα κυκλοφορίας. Και μαζί ξεχάσαμε ότι είμαστε ΝΗΣΙ.

Τα νησιά έχουν πρώτα λιμάνια και μετά δρόμους. Πρώτα καράβια και βάρκες και μετά αυτοκίνητα και κάρα. Και κυρίως έχουν ΝΑΥΤΙΚΟΥΣ. Η μάλλον είχαν. Από το 1970 μέχρι το 2000 το λιμάνι της Λευκάδας πέφτει σταδιακά σε παρακμή. Την δεκαετία του 1950 το βασικό εμπόριο εξυπηρετούνταν από το λιμάνι. Καράβια φέρνανε ξυλεία, αλεύρι και άλλα και φορτώνανε κρασί, λάδι κι αλάτι. Κι οι βάρκες πήγαιναν τον κόσμο στο Κάστρο για μπάνιο. Και την θρυλική αμμόγλωσσα την καθαρίζανε χρόνο παρά χρόνο. Κι ύστερα ήρθε η πρόοδος. Οι δρόμοι φτιάχτηκαν. Τα αυτοκίνητα πλήθαιναν. Το εμπόριο το ανέλαβαν οι νταλίκες. Λογική και η αναβάθμιση του παλιού περάματος σε πλωτή γέφυρα.

Η πρόοδος όμως συνεχίστηκε. Ήδη από τη δεκαετία του 1970 άρχισε να μεγαλώνει μία νέα οικονομική δραστηριότητα ο τουρισμός. Και από το 2000 και μετά ο θαλάσσιος τουρισμός. Ειδικά από τη έναρξη της λειτουργίας της μαρίνας και μετά ο θαλάσσιος τουρισμός αυξάνεται αλματωδώς. Τα ιστιοφόρα και τα πολυτελή γιώτ πάνε κι έρχονται καθημερινά σε ρυθμούς που δύσκολα θα μπορέσουν οι υπάρχουσες υποδομές να ανταπεξέλθουν. Και η πρόοδος θα συνεχιστεί. Και θα πολλαπλασιαστούν και τα ιστιοφόρα και τα γιώτ και οι μαρίνες του Ιονίου. Και η Λευκάδα είναι στη μέση της διαδρομής κι όλοι θα θέλουν να περάσουν από τη μικρή και γερασμένη πλωτή μας γέφυρα τη “ΣΑΝΤΑ ΜΑΥΡΑ”. Και θα πολλαπλασιαστούν και τα αυτοκίνητα. Στα επόμενα χρόνια το πρόβλημα θα γίνει αξεπέραστο. Η Εγνατία η Ιόνια η Αμβρακία θα καταλήγουν όλες εκεί στη μικρή πλωτή μας γέφυρα. Τόσα πολλά καράβια τόσα πολλά αυτοκίνητα στις μεσημεριανές ουρές του Αυγούστου….. ποιός είναι αυτός που δε βλέπει ότι η μόνη λύση είναι η ΑΝΙΣΟΠΕΔΟΣ;

Η υποθαλάσσια ζεύξη είναι η μόνη λογική λύση για ένα και μόνο λόγο. Επειδή λύνει το πρόβλημα οριστικά. Όσοι έφεραν και φέρουν αντιρρήσεις βλέπουν το πρόβλημα μισό, όσο δηλαδή τους βολεύει. Εμένα προσωπικά θα με βόλευε να γίνονταν η ζεύξη πριν 20 χρόνια. Κι αυτό γιατί από το 1996 μέχρι το 2012 έκανα πάνω από 100 διελεύσεις το χρόνο με ένα μικρό ιστιοφόρο με το οποίο ψάρευα. Τώρα λόγω κρίσης το ιστιοφόρο πωλείται. Ας απαντήσουμε όμως σε μερικές από τις αντιρρήσεις που όλα αυτά τα χρόνια έχουν ειπωθεί.

1. Το κόστος είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟ. Αυτό είπαν τον Μάρτιο του 2015. Η εμπειρία μου στις κατασκευές με κάνει να πιστεύω ότι αν αφαιρεθεί το κόστος συντήρησης της πλωτής γέφυρας και ίσως και μίας δεύτερης που προτείνεται και αν προτιμηθεί στην κατασκευή η τεχνική μέθοδος της εν ξηρώ κατασκευής όπως τα λιμενικά έργα της Μαρίνας τότε το τεράστιο ίσως γίνει εφικτό.

2. Θα μας βάλουν ΔΙΟΔΙΑ. Αυτό είναι πρόβλημα! Ένα πολύ πολύ μικρό πρόβλημα με πάρα πολύ μεγάλο λαικισμό κι όσοι το λένε δεν το πιστεύουν γιατί λίγο να το σκεφτούν θα εύρισκαν τις λύσεις (αλήθεια σκέφτονται;).

3. Θα επιβαρυνθεί το περιβάλλον το οποίο προστατεύεται από τη συνθήκη Νατούρα η Ραμσάρ. Υποκριτές του διπλανού σκουπιδότοπου, της άναρχης δόμησης, των καταπατητών της παραλίας και του δάσους, που πετάτε ότι νάναι κι όπου νάναι. Η λύση της υποθαλάσσιας βοηθάει το περιβάλλον. Και μόνο από τα σκάφη που θα περνούν ελεύθερα και δεν θα βρίσκονται σε αναμονή η θάλασσα μολύνεται λιγότερο.

4. Εχω ακούσει κι άλλα πολλά. Θα χαθεί η γραφικότητα του δρόμου εισόδου στο νησί,θα μπαίνουμε σε μια μαύρη τρύπα, θα χαθούν έσοδα για την πόλη από τους διερχόμενους κι άλλα πολλά. Τι να απαντήσω στους συμπολίτες μου που βλέπουν τα μικρά και χάνουν το μεγάλο; Η γραφικότητα και η ομορφιά της Λευκάδας δεν βρίσκεται μόνο στο δρόμο του κάστρου. Ο οδηγός που βρίσκεται στην ουρά που φτάνει μέχρι την Περατιά τα μεσημέρια του Αυγούστου παρακαλάει για μια μαύρη τρύπα μπας και γλυτώσει. Πρέπει η πόλη μας να είναι επιθυμητή για άλλους λόγους και όχι από την αναγκαστική διέλευση των πάντων από την οδό Γολέμη και τότε τα έσοδα θα είναι πολλαπλάσια.

Η ανάπτυξη σε ένα κόσμο που ευημερεί (Ευρώπη) είναι αναπόφευκτη. Εκείνο που θέλει το νησί μας είναι οι σωστές λύσεις που εναρμονίζονται και δεν κοντράρονται με αυτή χάριν της νοσταλγικής παλιάς ΛΕΥΚΑΔΑΣ που δεν υπάρχει πια.

Από τον Γιάννη Γιαννουλάτο, αντιπρόσωπο του «ΠΟΤΑΜΙΟΥ» στη Λευκάδα