Μπάμπης, ο Αθέλητος Γόης!

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Βρίσκομαι εδώ στο Μανχάταν, στην πόλη που τρέχει με την ταχύτητα του φωτός. Αλλά η δική μου η ψυχή αναστρέφεται, γυρίζει στη Λευκάδα να ανταμώσει τις μνήμες που την έπλασαν αυτήν που είναι.

Οι Ιστορίες Mιας Τάξης που αρχίσαμε με τον αγαπημένο συμμαθητή μου Πέρη Βλάχο, πολιορκούν τη μνήμη μου ταρακουνώντας την ύπαρξή μου. Είναι αυτή η αδήριτη ανάγκη να παίρνω πηλό από το παρελθόν για να πλάθω το σήμερα.

Ήμασταν λοιπόν στην ΣΤ Δημοτικού όταν στην τάξη μας εμφανίστηκε ένας καινούριος μαθητής, ο Χαράλαμπος Κουφοπάνος. Ήταν από τα παιδιά των δημοσίων υπαλλήλων που τριγυρνούσαν τις πόλεις της Ελλάδας ανάλογα με τις μεταθέσεις του πατέρα τους.

Ο Μπάμπης επί το φιλικότερον, ήταν ένα όμορφο αγόρι με υπέροχα αμυγδαλωτά μάτια και μια σεμνότητα που συγκινούσε κυρίως τον θηλυκόκοσμο της τάξης μας.

Ήταν εξαιρετικά έξυπνος και άριστος μαθητής σε όλα του. Δύσκολα το παραδεχόμουν, αλλά πιστεύω πως ο Μπάμπης ο Κουφοπάνος και η Αγγελική Σπηλιά στην τελευταία τάξη του Δημοτικού με έκαναν να νιώσω πως μπορούσα να χάσω τα σκήπτρα της αριστείας μου, τα οποία κρατούσα γερά και αδιαμφισβήτητα επί έξι συνεχή χρόνια στο 1ο Δημοτικό Σχολείο Λευκάδας.

Βλέπεις είχα διακρίνει από νωρίς πως το μόνο που με έκανε να ξεχωρίζω στα μάτια των γονιών μου -καθώς ήμουν το μεσαίο παιδί και μάλιστα του ίδιου φύλου με την αδερφή μου- ήταν αυτά τα σκήπτρα της αριστείας.

Γρήγορα βρήκα την ψυχραιμία μου καθώς η Αγγελική ήταν ηπίων τόνων, ενώ ο Μπάμπης την επόμενη χρονιά θα μετακόμιζε στο Γυμνάσιο Αρρένων.

Ο Μπάμπης έμενε στη γειτονιά μου αλλά ήταν ένα παιδί μελετηρό και αφοσιωμένο στα μαθήματά του. Δεν κατέβαινε να παίξει μαζί μας στη γειτονιά, είχε εκείνο το απόκοσμο του «ξένου». Κι αυτό μου γέννησε μια βαθειά περιφρόνηση για το άτομό του. Όποιος δε συμμετείχε στα τρεχαλητά μου, στα κρυφτούλια και στα σχοινάκια ήταν καταδικασμένος στο πυρ το εξώτερον!

Οι γονείς του είχαν μια στενή σχέση με τους δικούς μου γονείς και ο πατέρας μου εκτιμούσε τον πατέρα του, μάλιστα δε ανταλλάσανε κι επισκέψεις οι μεγάλοι. Ο Μπάμπης είχε μια μεγάλη αδελφή, την εντυπωσιακή Αθηνά και μια μικρή και στρουμπουλή, τη Ρούλα.

Ο Μπάμπης όμως με την εξωτικότατα της προέλευσής του (καταγόταν από τον Αστακό), με την ομορφιά του και με την ευφυΐα του είχε κατακτήσει πολλές καρδιές κοριτσιών της ΣΤ το σωτήριον σχολικόν έτος 1970-71.

Μάλιστα πολλές μου είχαν εξομολογηθεί τον έρωτά τους λες και θα μπορούσα να μεσολαβήσω επειδή έμενε στην πίσω γειτονιά μου. Τα κορίτσια ήταν συνεπαρμένα με το Χαράλαμπο Κουφοπάνο παρακαλώ. Ερωτοχτυπημένα αν και ο Μπάμπης αμφιβάλλω πως το είχε μυριστεί…

Τα χρόνια που ακολούθησαν όντως χαθήκαμε διότι ο Μπάμπης πήγε στο μακρινό Γυμνάσιο Αρρένων κι εγώ έμεινα να κλωτσάω χαλίκια μέχρι να φτάνω καθημερινά στο γειτονικό Γυμνάσιο Θηλέων.

Τον έβλεπα στην εκκλησία καμιά φορά, γιατί ήταν θρησκευόμενος, πάντα στο ιερό με τους ιερόπαιδες. Πάντα σοβαρός και μετρημένος. Κι ούτε ένα Γεια δεν μου έλεγε αλλά δεν πείραζε αφού δεν ερχόταν ποτέ στη γειτονιά να παίξει. Για άχρηστη σχέση την είχα αυτήν.

Ο Μπάμπης χάθηκε εντελώς αφότου μετακόμισε απ´ τη Λευκάδα. Δεν είχα μάθει τίποτε για την εξέλιξή του. Τον είδα ξαφνικά να μου γράφει μήνυμα στο φέισμπουκ όταν πέθανε ο πατερούλης μου. Μου είπε πως τον εκτιμούσε ιδιαίτερα ως ιερέα και ως ποιμένα.

Μου είπε ακόμη πως είναι μηχανικός κι έχει δυό παιδιά. Τον σκέφτομαι πολλές φορές, με εντυπωσιάζει πως τα κορίτσια της τάξης μας τον θυμούνται ακόμη ως γόη! Διότι εκείνος δεν έκανε καμιά προσπάθεια να ανταποκριθεί, ήταν και παρέμεινε ένας αθέλητος γόης.

Μπάμπη, σε προσκαλώ στις Ιστορίες Μιας Τάξης να μας πεις πώς ένιωσες εκείνο το φθινόπωρο που προσγειώθηκες στην ΣΤ Τάξη του 1ου Δημοτικού Σχολείου Λευκάδας. Μας αγάπησες έστω και για λίγο; η βρήκες ευκολότερο να κλειστείς στα τείχη του «ξένου» περιφρονώντας τους συμμαθητές σου;

Αυτή την απάντηση θα την ήθελα τώρα που περπατάμε τα εξήντα μας!

Love
Justinaki