Να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω»*

Μια ακόμη παράμετρος της… άμμου

Είναι γεγονός πως οι Έλληνες σαν λαός δεν έχουμε «καλές σχέσεις» με το δημόσιο χρήμα. Τόσο οι διαχρονικά κυβερνώντες όσοι και οι πολίτες, θεωρούμε ότι υπάρχει,μόνο για να το σκορπάμε.

Δημόσιο χρήμα είναι τα χρήματα που πληρώνουν οι πολίτες στο κράτους μέσα από άμεσους και έμμεσους φόρους και αυτά που αποχτά το κράτος με δανεισμό. Και στις δυο περιπτώσεις είναι χρήματα που εμείς πληρώνουμε είτε βραχυπρόθεσμα είτε μακροπρόθεσμα μέχρι τα δισεγγόνά μας.

Επειδή μέχρι αυτή τη στιγμή σε παγκόσμιο επίπεδο τα κράτη δεν έχουν ανακαλύψει το μηχάνημα που θα κόβει αφειδώς χρήματα, το δημόσιο χρήμα, είναι συγκεκριμένο και περιορισμένο. Αν σπαταληθεί σε μια περίπτωση θα λείψει από κάποια άλλη.

Έχοντας ως παράδειγμα την ανυποληψία και καταλήστευση το δημόσιου χρήματος που γίνεται από την εκάστοτε εξουσία και έχοντας από ελάχιστα ως καθόλου αναπτυγμένο το αίσθημα της προσωπικής ευθύνης, αδιαφορούμε τις περισσότερες φορές για την σπατάλη του. Παρά την κρίση, δεν φαίνεται να έχουμε αναπτύξει υγιή αντανακλαστικά, ώστε όλους, και καθένα χωριστά να μας απασχολεί η σωστή χρήση του.

Με τη σύμβαση κατασκευής του έργου διάνοιξης – διαπλάτυνσης του διαύλου Λευκάδας, η εταιρεία που κατασκευάζει το έργο ανέλαβε πέραν των άλλων υποχρεώσεων της, τη μεταφορά της άμμου, σε απόσταση μέχρι 25 χιλιόμετρα. Θα μπορούσαν δηλαδή, παράλληλα με το δίαυλο να εκτελούνταν και τα έργα αποκατάστασης των ακτών τόσο του Αη Γιάννη όσο και του Αη Νικήτα και η μεταφορά της άμμου να γίνεται από την παρούσα εταιρεία.

Βλέπει ή ακούει κανένας κάτι τέτοιο;

Δεν είναι λοιπόν απίθανο όταν αποφασίσουμε να μεταφέρουμε την άμμο να πληρώσουμε ξανά! Αλλά ποιος ασχολείται;

Βιολεττα Σάντα

*Νίκος Καζαντζάκης