HomeΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑΞεκίνησαν οι τριήμερες λατρευτικές συνάξεις προς τιμήν της προστάτριας της Νήσου μας Κυρά – Φανερωμένης

Ξεκίνησαν οι τριήμερες λατρευτικές συνάξεις προς τιμήν της προστάτριας της Νήσου μας Κυρά – Φανερωμένης

Πραγματοποιήθηκε σήμερα το απόγευμα η μεταφορά της Ιεράς και σεβασμίας Εικόνας της Κυράς-Φανερωμένης στο χώρο του προσκυνήματος και έτσι άρχισαν και επισήμως οι τριήμερες λατρευτικές συνάξεις προς τιμήν της Θαυματουργού και προστάτριας της Νήσου μας.

ΔΕΗΣΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΧΑΡΗ ΤΗΣ

«Στην άχραντο εικόνα Σου
τα χείλη ολόθερμα ακουμπάμε,
Οι δύσκολες σαν έρχονται στιγμές.
Άνοιγε πάντα το στρατί,
για να περνάμε…»

Άνοιγε το στρατί! «Γιατί το κάλυψαν τα σύννεφα και το έχασαν τα βουρκωμένα μάτια μου. Θεράπευσε την αρρώστια, Δέσποινά μου. Ανάλαβε την ορφάνια. Οικονόμησε τη φτώχεια. Σταμάτησε τον κακατρεγμό. Γλύκανε την μοναξιά. Σκέπασε τα λάθη. Ανασήκωσε τον πεσμένο. Παρηγόρησε τον θλιμμένο. Συντρόφευσε τον ξενητεμένο. Διώξε μακρυά μας τον εχθρό και τον κίνδυνο. Προστάτεψε τους δικούς μας. Φρούρησε τη χαρά. Οδήγησε τα βήματά μας. Παναγία μου τα ξέρεις όλα. Κατέφυγα σε Σε, την αιώνια καταφυγή». «Να, Σου τα είπα όλα μας τα βάσανα, τις λύπες…» Όπως το παιδάκι λέει στη μάνα του το παράπονό του. «Και μόνο που Σου τα είπα, αισθάνομαι σιγουριά. Κυρά μου, πρόφτασε. Μεγάλη η Χάρη Σου. Απέραντη η στοργή Σου. Ποιος Σε παρακάλεσε και δεν σήκωσες τον πειρασμό; Ποιος Σου ζήτησε βοήθεια και την αρνήθηκες; Κι εγώ στην κραταιά Σου προστασία εμπιστεύτηκα τα πάντα».

Έτσι δέεται ο πονεμένος στη Μητέρα του Θεού. Που ξέρει από πόνο. Γιατί πόνεσε κι Εκείνη. Αφού είδε τον Υιό Της κρεμασμένο στο ξύλο του Σταυρού. Ο Αρ. Βαλαωρίτης, στο πολύ ωραίο ποίημά του «Η Φανερωμένη», μας μιλάει παραστατικά για την συμπόνοιά της «Κυράς» στη δυστυχία των θλιμμένων.

Δράματα πολλές φορές. Δικά μας, των δικών μας. Άλλοτε φανερά κι άλλοτε κρυφά. Και στους σεισμούς, στις αρρώστιες, στις συμφορές, στις ανομβρίες, στους κατατρεγμούς, στις ποικίλες ανάγκες, πού αλλού να καταφύγουν «οι εν περιστάσει», παρά στην πονετική Μητέρα του Θεού; Άλλοτε πάλι πόθοι και σχέδια, που συχνά χτυπάνε πάνω στην σκληρή πραγματικότητα και γίνονται κομμάτια. Ακόμη εκείνοι αντιμετωπίζουν άλυτα προβλήματα στη ζωή. Εκείνοι που τους απέλπισαν οι άνθρωποι… Όλοι αυτοί έχουν μια μοναδική βοήθεια: Τον Σωτήρα Χριστό και την Παναγία Μητέρα Του. «Προς τίνα καταφύγω άλλην, Αγνή; Πού προσδράμω λοιπόν και σωθήσομαι;»

Σε εξαιρετικές περιστάσεις μάλιστα. Όταν γενικότερα δεινά μαστίζουν το νησί, οι Λευκαδίτες κατεβάζουν στην πόλη την Αγία Εικόνα της Φανερωμένης. Πάνδημη, συγκινητική η υποδοχή Της. Γονατιστή η πόλη όλη μπροστά στη Θεομήτορα. Και δέεται. Και περιμένει ο κόσμος όλος «να κάνει η Κυρά το θαύμα Της».
«Ταις πρεσβείαις της Θεοτόκου, Σώτερ, σώσον ημάς».

Πόσα – πράγματι, πόσα!- θαυματουργικά γεγονότα δεν αναφέρονται διά μέσου των αιώνων! Η «Ακολουθία της Ι. Μονής Φανερωμένης» εξιστορεί τα θαύματα αυτά. Τα διηγούνται οι Λευκαδίτες με συγκίνηση. «Ουδείς προστρέχων επί Σοι κατησχυμένος από Σου εκπορεύεται, αγνή Παρθένε Θεοτόκε. Αλλ αιτείται την χάριν και λαμβάνει το δώρημα…» Γι αυτό και δεν σταματούν να Την επισκέπτονται κάθε ημέρα. Άλλοι θερμά να την επικαλεστούν και άλλοι ολόψυχα να Την ευχαριστήσουν. Για την αίσια έκβαση των υποθέσεών τους.

Το πιστεύουν αυτό ολόψυχα οι Λευκαδίτες. Μα κι αν δεν περάσουν οι δοκιμασίες; Αν συνεχιστούν οι πίκρες στη ζωή; «Σαν νάχαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου!» (Παπαδιαμάντης). Α! Αρκεί ότι τα ξέρει Εκείνη! Αρκεί που η πονετική ματιά της «Δακρυρροούσης» φάνηκε πως μας συμπόνεσε. Αλήθεια! Σαν δακρυσμένη δεν έδειχνε, όταν Της εξιστορούσαμε τους πόνους μας και τους κινδύνους που μας περιζώνουν;

Καταφυγή στην Φανερωμένη! Δέηση! Γεννιέται μια ελπίδα. «Την πάσαν ελπίδα μου εις Σε ανατίθημι…». Είσαι, Δέσποινά μου», η μία και η μόνη μου ελπίδα.

Τελειώνοντας την Παράκληση προς την Θεοτόκο, ξέρεις πια, πώς Κάποιος στέκεται στο πλευρό σου. Αδιάφορο πότε και τί απάντηση θα δώσει στη δέησή σου. Σύ μπορείς από ‘δω και πέρα – κι αφού ακούμπησες την καρδιά σου στα χέρια της Παναγίας – ,μπορείς ν’ αγωνίζεσαι με αισιοδοξία και θάρρος. Για τον εαυτό σου. Για τους άλλους. Για τον Άνθρωπο. Πού ξεπάγιασε στο ξεροβόρι της μοναξιάς, της απάτης… Που γυρεύει να θερμάνει τα στερνά του όνειρα… Που αργοπεθαίνει συχνά δίπλα σου, ζητιανεύοντας ελπίδα και χαρά.

Προηγουμενο αρθρο
Δραστηριότητες Λέσχης Ανάγνωσης της Δημόσιας Βιβλιοθήκης Λευκάδας
Επομενο αρθρο
Αναφορά στη Βουλή για το θέμα της παράνομης καντίνας στην παραλία Μύλος

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.