Οδός Λοχαγού Ροντογιάννη – τότε και τώρα

Όπως θυμάται η Παναγιώτα Παρίση, η οδός Λοχαγού Ροντογιάννη στην πόλη της Λευκάδας, έσφυζε από κίνηση και ζωή, στη δεκαετία του 1950. Ήταν ο πιο εμπορικός δρόμος.  Ένα πολύβουο και ζωντανό κύτταρο της πόλης, ιδιαίτερα τις πρωινές ώρες που κατέβαιναν στην πόλη και οι κάτοικοι των χωριών.

Ραφεία, υποδηματοποιεία, χρυσοχοεία, ένα επιπλοποιείο, ένα βιβλιοπωλείο, η Εισαγγελία, το Δημόσιο Ταμείο, εμπορικά με υφάσματα, ήταν κάποια από τα καταστήματα της εποχής που έδιναν ζωντάνια, χρώμα, κίνηση και δραστηριότητα.

Τα καταστήματα με υφάσματα του Παράσχου και του Μαυρομάτη ήταν τα δυνατά σημεία του δρόμου. Υπέροχα υφάσματα κάθε είδους. Από κει αγόραζαν υφάσματα οι γυναίκες της πόλης αλλά και οι γυναίκες των χωριών, για τις παραδοσιακές φορεσιές, που εκείνη την εποχή φοριόνταν από όλες σχεδόν της γυναίκες. Τα μεταξωτά για τα φορέματα, τα κρέπια, τα κεφαλοπάνια, τα κότολα και κάθε τι χρειαζούμενο.

Ο Κώστας Παρίσης, πατέρας της Παναγιώτας, διατηρούσε καφενείο στην οδό Λοχαγού Ροντογιάννη, στο ισόγειο του κτιρίου που γεννήθηκε ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης. Η μικρή Παναγιώτα ήταν μαθήτρια στο δημοτικό σχολείο του Μαρκά. Το σχολείο λειτουργούσε τις μισές μέρες πρωί και τις άλλες απόγευμα. Ιδιαίτερα τις απογευματινές ώρες η Παναγιώτα, όταν τέλειωνε το σχολείο, έπρεπε να περιμένει τον πατέρα της να κλείσει το καφενείο για να την συνοδέψει στο σπίτι τους, στην Κουζούντελη. Ολόκληρη η συνοικία πέριξ του Μαρκά ήταν ο χώρος που μεγάλωσε. Τον γνωρίζει σπιθαμή προς σπιθαμή.

Σήμερα περπατήσαμε το δρόμο ξεκινώντας από την κεντρική αγορά μέχρι την οδό Ιωάννου Μαρίνου. Με την βοήθεια της γερής μνήμης της «καταγράψαμε» όλα τα καταστήματα που λειτουργούσαν στην δεκαετία του 1950. Σημειώνουμε πως κάποια από τα καταστήματα ήταν πολύ μικρά σε μέγεθος, στενές λουρίδες εδάφους.

ΣΤΑ ΔΕΞΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΑΓΟΡΑ

Το πρώτο κατάστημα στο δεξιά του δρόμου με βιτρίνα και στη κεντρική αγορά, ήταν μέχρι πρόσφατα το εμπορικό Μασμανίδη και προηγουμένως του Παράσχου.

Στο επόμενο γωνιακό κτίριο στεγάζονταν το εμπορικό του Γιάννη Κατηφόρη. Στη συνέχεια το ραφείο του Πάνου και του Θοδωρή Σερδινιάρη.

Υποδηματοποιείο Γεράσιμου και Σπύρου Μάλφα,ραφείο Κώστα Αυγερινού και στη συνέχεια το Ωρολογοποιείο του Τάκη Ροντογιάννη. Αμέσως μετά το μανάβικο του Γιώργου Γεωργάκη.

Σπίτι Νίκου Σταματέλου (γυμναστή).Το έμπορικό Θεόδωρου και Στάθη Μαυρομάτη (Ο Θεόδωρος Μαυρομάτης υπήρξε δήμαρχος της Λευκάδος από τον Ιανουάριο του 1946 έως τον Αύγουστο του 1950).
Δίπλα το βιβλιοπωλείο του Σπύρου Ματαράγκα, και το μανάβικο του… (Ραπανή).
Στη συνέχεια το επιπλοποιείο του Ματαφιά και δίπλα το φερετροποιείο του Κώστα Καμινάρη.

Το πανέμορφο κτίριο που στεγάζει σήμερα το καφέ-εστιατόριο «βιβλιοθήκη», του Σβορώνου, ( υπάρχει μόνο το ισόγειο, κάηκε με την πυρκαγιά του 2016), στέγασε την Εισαγγελία και το Υγειονομικό.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ ΞΕΚΙΝΩΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΑΓΟΡΑ

Το πρώτο κτίριο στέγαζε το πρατήριο άρτου των αδελφών Σταμάτη Σταυρόπουλου. Ο φούρνος ήταν στους Αγίους Αναργύρους. Στη συνέχεια το κατάστημα του Γιώργου Γουριώτη. Εκεί συντάσσονταν αιτήσεις και πωλούνταν παστές σαρδέλες.

Αμέσως μετά το καφενείο του Κώστα Παρίση (Πάπιου).

Η οικία Κονιδάρη και στη γωνία το εμπορικό του Καλογιάννου.

Στη συνέχεια το σημερινό και πανέμορφο κτίριο της Δημόσιας Βιβλιοθήκης στέγασε το Δημόσιο Ταμείο και την Εθνική τράπεζα.

Στη γωνία του δρόμου με την Ι. Μαρίνου το χρυσοχοείο του Χρύσανθου Χατζηγεωργίου.

Όπως αναφέραμε παραπάνω, κάποια από αυτά που ονομάζουμε καταστήματα, δεν ήταν παρά μικρές δημιουργικές «τρύπες». Εκεί όμως άσκησαν το εμπόριο άξιοι άνθρωποι, νοικοκυραίοι, που πρόκοψαν και ο λόγος τους ήταν συμβόλαιο. Ένα μικρό κομμάτι της κοινωνίας της πόλης μας που σε δύσκολες μεταπολεμικές εποχές, έβαλε το λιθαράκι του στην ανάπτυξη και την προκοπή του νησιού.