Οι «ανοιχτές» πόρτες των αιρετών στο Δήμο

Από συνέντευξη που παραχώρησε ο αντιδήμαρχος κ. Νικητάκης σήμερα στο Prisma διαβάζω: «ο κύριος Νικητάκης ανέφερε ότι το γραφείο του θα είναι ανοικτό όλη την ημέρα για να εξυπηρετεί τους πολίτες…»

Παίρνοντας αφορμή από την παραπάνω δήλωση, ή οποία ενδεχομένως να αποτελεί και σχήμα λόγου, θα καταθέσω ορισμένες σκέψεις για τις «ανοιχτές» πόρτες του Δημαρχείου.

Η μονίμως ανοιχτή πόρτα για το «κοινό» του δημάρχου ή των αντιδημάρχων δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη και περισσή δημοκρατικότητα. Σημαίνει ακόμα, ότι αυτός που βρίσκεται μέσα στο γραφείο δεν μπορεί να δουλέψει και να συγκεντρωθεί για σοβαρότερα θέματα. Σημαίνει επίσης ότι κάποιος πολίτης αναγκάζεται να φτάσει μέχρις εκεί, λόγω δυσλειτουργίας μιας υπηρεσίας. Άρα θα ήταν φρονιμότερο ο αιρετός μας να οργανώσει σωστά μια υπηρεσία από το να είναι ο ίδιος αποδέκτης παραπόνων.

Ο χρόνος που αφιερώνει κάθε αιρετός στα «παράπονα» του καθενός, θα ήταν φρονιμότερο, να αξιοποιούνταν, ώστε ο ίδιος να σχημάτιζε αντίληψη για θέματα και προβλήματα. Πράγμα το οποίο δεν γίνεται μέσα από το γραφείο.

Από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, διαχρονικά, σπανίως εμποδίστηκε πολίτης να συναντήσει τους αιρετούς μας, ακόμα και σε ώρες που δεν δέχονταν το κοινό. Το κοινό μονίμως χαϊδευόταν από τους αιρετούς μας.

Μια αλλαγή νοοτροπίας θα σήμαινε, να γίνει εμπράκτως γνωστό ότι εκτός από δικαιώματα οι πολίτες έχουμε και υποχρεώσεις. Θα έλεγα λοιπόν ότι, πρόβλημα δεν υπάρχει με το αν είναι ανοιχτές πόρτες, όσο με τη νοοτροπία των αιρετών και των πολιτών απέναντι στις «πόρτες».

Όσοι στις υπηρεσίες που δουλέψαμε, είχαμε καθημερινή επαφή με κοινό, έχουμε διαπιστώσει ότι οκτώ στις δέκα φορές, αυτός που φτάνει μέχρι το γραφείο του αντιδημάρχου ή γενικά στα «ανώτερα» γραφεία, οποιασδήποτε υπηρεσίας, θέλει να ζητήσει κατ’ εξαίρεση κάτι.

Η κατ’ εξαίρεση εξυπηρέτηση του κάθε δημότη είναι λοιπόν το σοβαρό πρόβλημα. Γιατί αν ο μπάρμπα Μήτσος θέλει ο Δήμος να ανοίξει δρόμο να πηγαίνει στο χωράφι του, έχει μεν δίκιο, αλλά ο δήμος πρέπει να ιεραρχήσει την ανάγκη του μπάρμπα Μήτσου. Γιατί πρώτα ανοίγουμε τους δρόμους να πηγαίνουμε στα σπίτια και μετά στα χωράφια. Είναι κατ’ εξαίρεση εξυπηρέτηση να ανοίγονται δρόμοι σχεδίου επειδή το ζητάει ο κάθε μπάρμπα Μήτσος, ενώ ο πολίτης που δεν έχει γνωριμίες να περιμένει χωρίς αποτέλεσμα δρόμο για το σπίτι του.

Είναι καταχρηστική εξυπηρέτηση να διαθέτει ο Δήμος μηχανήματα και εργαζόμενους να καθαρίζουν τα χορτάρια, τα βάτα και τα κλαριά των δέντρων από τους δρόμους, όταν αυτό είναι υποχρέωση του κάθε ιδιοκτήτη.

Μια αλλαγή προς το καλύτερο νομίζω, δεν είναι οι «ανοιχτές πόρτες», αλλά τα ανοιχτά μυαλά. Υπάρχουν άπειρες περιπτώσεις σαν αυτές που ανέφερε, που έχουν από χρόνια δημιουργήσει μια στρεβλή νοοτροπία μεταξύ δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Αρκεί να υπάρχει βούληση ώστε να αλλάξουν. Επιτέλους κάποτε και οι δημότες πρέπει να αντιμετωπιστούν σαν ενήλικοι πολίτες και όχι σαν παιδιά και μάλιστα καθυστερημένα, που τους κάνουμε όλα τα χατίρια. Αυτό όπως προϋποθέτει μια μεγάλη… ομελέτα!

Βιολέττα Σάντα