Οι «κρεμαστές» πισίνες στο δρόμο προς τους Εγκρεμνούς

Ισχυρή αίσθηση προκάλεσαν τις πρώτες μέρες του σεισμού της 17ης Νοεμβρίου, οι εικόνες από τις πισίνες ξενοδοχειακού συγκροτήματος στο δρόμο προς τους Εγκρεμνούς. Στέκονταν στον αέρα αφού είχε υποχωρήσει το έδαφος που τις στήριζε.

Τα σχόλια που ακολούθησαν ήταν ποικίλα. Υπήρξε εντυπωσιασμός, κακεντρέχεια και βεβαίως μομφή προς τις κρατικές υπηρεσίες που ενέκριναν την άδεια να οικοδομηθεί σ’ αυτό το σημείο ένα ξενοδοχειακό συγκρότημα.

Το Σάββατο ακολουθώντας το δρόμο προς τους Εγκρεμνούς με τη βοήθεια ενός νεαρού Αθανίτη, μπήκαμε μέσα στο χώρο του ξενοδοχειακού συγκροτήματος. Η πόρτα είναι ανοιχτή. Δεν προχωρήσαμε προς τα κάτω, δεν είχαμε καμιά δουλειά να πάμε… Βλέποντας την καταστροφή, όσο και επιπόλαια να το αντιμετωπίσεις, δεν μπορείς παρά να κάνεις κάποιες σκέψεις….

Ο νεαρός συνοδός μου με πληροφόρησε ότι ιδιοκτήτης του συγκροτήματος είναι μια ξένη εταιρεία. Είναι από παντού φανερό ότι για τη δημιουργία του συγκροτήματος ξοδεύτηκαν πάρα πολλά χρήματα. Αν θυμάμαι καλά έχει 20 διαμερίσματα – βίλες. Μεγάλο μέρος αυτών των χρημάτων ήρθε στο νησί και έμεινε στο νησί. Ήταν λοιπόν μια επένδυση. Και μάλιστα από αυτές που λέμε στα λόγια ότι θέλουμε και χρειαζόμαστε στη χώρα μας. Οι επιχειρήσεις στις ευνομούμενες χώρες προσφέρουν θέσεις εργασίας, πληρώνουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές. Και τα τρία είναι απολύτως απαραίτητα σε κάθε χώρα.

Αν ο σεισμός γινόταν καλοκαίρι τόσο σ’ αυτό το σημείο, όσο και σε πολλά άλλα του νησιού, θα είχαμε θρηνήσει θύματα.

Αν δεν ακολουθήσουμε την «γνωστή» τακτική που θέλει πάντα οι ευθύνες να είναι γενικές, αόριστες και απρόσωπες, τότε δυο πράγματα πρέπει να συμβαίνουν:

Αν η επιχείρηση γνώριζε τους κινδύνους οικοδόμησης σ’ αυτό το σημείο –δεν τοποθέτησε ούτε ένα τοιχείο αντιστήριξης -τότε, τόσο αυτή, όσο και οι υπηρεσίες του κράτους που ενέκριναν το εγχείρημα, έκαναν ένα τραγικό λάθος (επιεικώς).

Αν όμως η επιχείρηση που δεν ήταν ντόπια, ούτε καν ελληνική, απευθύνθηκε σε τεχνικούς, οι οποίοι, είτε από άγνοια είτε από αδιαφορία, αγνόησαν την ποιότητα του εδάφους, δεν ενημέρωσαν τους ενδιαφερόμενους για τον κίνδυνο, η ευθύνη ανήκει βεβαίως στις υπηρεσίες του κράτους, αλλά και σ’ αυτούς που δεν «προστάτευσαν» ως όφειλαν την επιχείρηση.

Ψιλά γράμματα θα μου πείτε…