Οι Πέρα Καβάλες

Παιχνίδια και… Παιγνίδια

Γράφει ο Νίκος Βαγενάς

Αυτό το ομαδικό παιγνίδι προσομοίαζε με το γνωστό αναπηδηχτό παιγνίδι «μακριά-γαϊδούρα». Μάλιστα, από παρανόηση απεκαλείτο ως «μακριά-γαϊδούρα», ενώ κατά βάση ελάχιστα τα δυο παιγνίδια είχαν σχέση μεταξύ των.

Ο αριθμός των συμμετεχόντων παιδιών ήτο εξ’ ίσου σημαντικός όπου: όσο πιο μεγάλος, άλλο τόσο προσέδιδε μεγαλύτερη διάρκεια στο παιγνίδι και, μάλιστα, για να ακριβολογήσωμε στην αθλοπαιδιά. Εδώ, δεν υπήρχε κανενός είδους αρχηγός, ούτε ποιος ήτο πρώτος ούτε ποιος ήτο ο τελευταίος. Απλώς το παιγνίδι εξελίσσετο επαναλαμβανόμενο και αενάως, δηλαδή δεν είχε τέλος και κατόπιν συμφωνίας ή κουράσεως σταματούσε.

Σε μια ευθεία στοίχιση τα παιδιά εστέκοντο πλαγίως, γύρω στα 2,50μ. μακριά το ένα από το άλλο. Ύστερα το κάθε παιδί με τα πόδια στη διάστασι έσκυβε και εστηρίζετο με τα χέρια του στα γόνατα αγκαλιάζοντας τα με την κάθε παλάμη του (Σκίτσο Α). Το τελευταίο παιδί δεν έμπαινε στη σειρά, αλλά αφού, ήδη, είχαν πάρει όλα τη στάση και θέση που απαιτούσε το παιγνίδι (αθλοπαιδιά), έπαιρνε απίδρομο (φόρα) και πλησιάζοντας το πρώτο παιδί, εστήριζε τις παλάμες του επάνω στην σκυφτή πλάτη και την ίδια στιγμή αναπηδούσε, ανοίγοντας όσο μπορούσε τα πόδια του. Με τον απίδρομο που είχε πάρει άφηνε πίσω το υπερσκελισμένο σώμα και δίχως παύση ξεκινούσε για το επόμενο… εμπόδιο!

Ο κανόνας της υπερπηδήσεως απαιτούσε, τα ανοικτά πόδια του εφορμούντος να μην ευρίσκουν (εγγίζουν) πουθενά το σκυφτό κορμί. Μάλιστα, καλού-κακού κατά το εγχείρημα, το σκυφτό παιδί, έβαζε το κεφάλι του ακόμα πιο μέσα, μη τυχόν και χτυπηθεί ανάθελα (απροσεξία) από το πόδι του… άλτη. Καμιά φορά η απόσταση μεταξύ των σκυφτών παιδιών μπορούσε να μειωθεί μέχρι και ένα μέτρο, μη δίνοντας, έτσι, ευκαιρία ή δυνατότητα στον σαλταδόρο να πάρει απίδρομο. Η σύντμηση της αποστάσεως, υπερχρέωνε τον επιχειρούμενον του άλματος να προβεί σε αλλεπάλληλες βραδυκίνητες υπερπηδήσεις, ιδίως την πολυτέλεια να κάνει έστω και ένα βήμα προς τα εμπρός. Επί πλέον κατ’ αυτόν τον τρόπο, εδοκιμάζετο η αντοχή και η δύναμη για αλλεπάλληλα άλματα, πράγμα που τα μετρίου αναστήματος παιδιά, δεν κατάφερναν πάντοτε, οπότε η σχετική ειρωνεία που ακολουθούσε ήτο κάτι το αναμενόμενο. Αυτό μπορούσε να συμβεί και όταν το σκυφτό παιδί ήταν ψηλότερο από τα υπόλοιπα, οπότε και ’δω αναμένετο η ειρωνεία αφού πολλά παιδιά ήτο βέβαιον ότι θα απετύγχαναν της προσπάθειας όπως υπερσκελίσουν το… «ζωντανόν εμπόδιον».

Αμέσως μετά την υπερπήδηση και του τελευταίου σκυφτού παιδιού, ο υπερπηδήσας έπαιρνε την ίδια σκυφτή στάση και στην ίδια απόσταση. Ήδη, αφού υπερπηδούσε το πρώτο… εμπόδιο και επιχειρούσε την υπερπήδηση του δευτέρου, τότε το πρώτο-σκυφτό παιδί όρθωνε το κορμί του και ακολουθούσε την ίδια προσπάθεια υπερπηδήσεως του αμέσως επομένου. Έτσι η σειρά των παιδιών μετεκινείτο συνέχεια προς εμπρός, δίχως σταματημό έως ότου βαρεθούν τα παιδιά.