Ομιλίες Δημάρχου Λευκάδας Πέμπτη και Παρασκευή 26 και 27 Νοεμβρίου

Χαιρετισμός Δημάρχου Λευκάδας, Κων/νου Δρακονταειδή, στο συνέδριο της Ένωσης Περιφερειών Ελλάδας Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015

Αγαπητοί περιφερειάρχες,
Αγαπητοί συνοδοιπόροι της αυτοδιοίκησης,
Φίλες και φίλοι,

Σας καλωσορίζω με χαρά στο νησί μας, σε μια συγκυρία που η παρουσία σας γίνεται ακόμη πιο ουσιαστική, χρήσιμη και κρίσιμη για τη Λευκάδα. Όπως όλοι γνωρίζετε, ένα δεκαήμερο μας χωρίζει μόλις από τις σεισμικές δονήσεις που ταρακούνησαν το νησί μας -και όχι μόνο-, προκαλώντας μεγάλα προβλήματα στους πολίτες, στην κοινωνία, στην αυτοδιοίκηση. Χωριά άλλαξαν όψη, τα δίκτυα είτε υπέστησαν εξαιρετικά σοβαρές ζημιές είτε επιβαρύνθηκαν ανυπολόγιστα, η οδοποιία είναι κομμένη, σε ορισμένα σημεία κατεστραμμένη.

Ο σεισμός της 17ης Νοέμβρη και οι μετασεισμικές δονήσεις ήρθαν για να δυσκολέψουν περισσότερο την ήδη δύσκολη καθημερινότητα.

Επιτρέψτε μου σε αυτό το σημείο να υπογραμμίσω ότι σε καμία περίπτωση δεν θέλω κι εγώ με τη σειρά μου να σύρω το χορό της κινδυνολογίας και της καταστροφολογίας. Έναν χορό με τον οποίο δυστυχώς καταπιάνονται συχνά άνθρωποι που χειρίζονται τον δημόσιο λόγο δρώντας ανεύθυνα. Δεν θέλω να παραβλέψω τα θετικά και άμεσα αντανακλαστικά από μια σειρά υπηρεσίες και αρμόδιους φορείς, τον καλό συντονισμό των βαθμίδων της αυτοδιοίκησης που πετύχαμε, την πολύ καλή αντίδραση των κτιρίων, ιδιαίτερα των πιο πρόσφατων που είχαμε. Αντίθετα, οφείλουμε να τα κρατήσουμε αυτά τα στοιχεία και να μην εστιάζουμε μοναχά στα αρνητικά δημιουργώντας εντυπώσεις. Γιατί η αλήθεια είναι όπλο και σύμμαχος κάθε αιρετού και πρέπει να την υπηρετούμε.

Η αλήθεια είναι όμως ότι ως Λευκάδα βρισκόμαστε σε μια πολύ δυσχερή θέση. Γιατί τα προβλήματα υπήρχαν πριν και ήρθαν οι σεισμοί να τα επιδεινώσουν ανησυχητικά. Προβλήματα που σίγουρα δεν αφορούν μονάχα το νησί μας.

Προβλήματα έλλειψης προσωπικού σε καίριες θέσεις που καθιστούν απαγορευτική την ομαλή λειτουργία, τη λειτουργία με σχέδιο συμπαγές και υλοποιήσιμο από τις δυνάμεις του Δήμου. Έλλειψη προσωπικού που έρχεται να γιγαντωθεί με το έκτακτο αυτό φυσικό φαινόμενο. Μόνο την ανεπάρκεια των εργατών για να λειτουργήσουν τα μηχανήματα που έχουμε στη διάθεσή μας αλλά που μένουν αραγμένα διότι δεν υπάρχει χειριστής, μόνο αυτό να αναλογιστεί κανείς σε συνθήκες φυσικής καταστροφής και υπερ-πολλαπλασιαμού των αναγκών, αρκεί για να αντιληφθεί τι βιώνουμε σήμερα.

Προβλήματα οικονομικής δυσπραγίας και προβλήματα ατέρμονης γραφειοκρατίας. Μιας γραφειοκρατίας που σα λερναία ύδρα ξεπετά νέο κεφάλι. Μόλις βρεις ένα χαρτί, χρειάζεται ένα άλλο, μόλις εξασφαλίσεις μια άδεια χρειάζεται μια επόμενη και ούτω καθεξής. Μιας γραφειοκρατίας που δεν είναι μόνο σπάσιμο νεύρων, αλλά και ένας ανασταλτικός παράγοντας για την κοινωνική ανάπτυξη, για μια αυτοδιοίκηση χρήσιμη και αποτελεσματική που θα εξυπηρετεί τον πολίτη, θα τον διευκολύνει στην καθημερινότητά του. Μιας γραφειοκρατίας που γυρνά την πλάτη στα αναγκαία και μετατρέπει για παράδειγμα την προστασία του περιβάλλοντος αντί για κοινό στοίχημα σε βραχνά εξασφάλισης πρωτοκόλλων.

Προβλήματα πολλαπλών αρμοδιοτήτων και εντέλει αδυναμίας πραγματικής άσκησης πολιτικής. Μισό τετραγωνικό ανήκει στο δήμο, μισό στην περιφέρεια, μισό στο δημόσιο, στην κτηματική υπηρεσία, στο λιμεναρχείο, στην αστυνομία και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Όλοι εμλεκόμαστε με όλα και κανείς εντέλει δεν μπορεί να δράσει αποτελεσματικά και να αξιοποιήσει στο έπακρο τις δυνάμεις του, έστω αυτές τις λίγες και μικρές.
Τα γνωρίζετε, τα βιώνετε, με αυτά πορεύεστε, με αυτά πορευόμαστε όλοι καθημερινά.

Είναι λοιπόν απόλυτη ανάγκη να τα θέσουμε επί τάπητος. Να αναλάβουμε πρωτοβουλίες και να καταφέρουμε τόσο ο πρώτος όσο ο δεύτερος όσο και οι δύο βαθμοί αυτοδιοίκησης μαζί να βρούμε λύσεις. Να μην επιτρέψουμε άλλο να αναπαράγεται το στρεβλό μοντέλο. Να κατακτήσουμε το αυτοδιοίκητο της αυτοδιοίκησης, να εξασφαλίσουμε το ρόλο και τη θέση της, να εξασφαλίσουμε τους όρους και το πλαίσιο της αποτελεσματικότητας και της κοινωνικής χρησιμότητας.

Να διεκδικήσουμε κωδικοποίηση της νομοθεσίας και απλοποίηση του θεσμικού πλαισίου. Να ξέρουμε τι-κάνει-ποιος και με ποιο τρόπο. Συγχωρέστε μου που επιμένω τόσο σε αυτό, αλλά θεωρώ πως είναι ζήτημα βαθύ, ζήτημα ουσίας και δημοκρατίας. Η δημοκρατία έχει κανόνες, έχει υποχρεώσεις, έχει έλεγχο. Και χωρίς ξεκαθάρισμα των αρμοδιοτήτων, ο ένας τα ρίχνει στον άλλο και πραγματικός έλεγχος δεν μπορεί να ασκηθεί.
Να διεκδικήσουμε και να κατακτήσουμε καλύτερο σχεδιασμό στα μεγάλα έργα, εκείνα που λίγο πολύ μας κάνουν όλους να χάνουμε τον ύπνο μας. Στη διαχείριση των απορριμμάτων, στη διαχείριση των δικτύων, στην ενίσχυση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων για την ανάπτυξη κάθε τόπου. Να διεκδικήσουμε λοιπόν και να κατακτήσουμε περιφερειακούς σχεδιασμούς που θα τηρούνται, θα θεσμοθετούνται και θα κατοχυρώνονται.
Να διεκδικήσουμε και να κατακτήσουμε την αξιοπρέπεια της αυτοδιοίκησης, την επάρκεια των λειτουργών της, των υπαλλήλων της οι οποίοι έρχονται να καλύψουν καίριες καθημερινές ανάγκες των πολιτών.

Να διεκδικήσουμε και να εξασφαλίσουμε τους οικονομικούς πόρους που θα μας επιτρέπουν να υπηρετούμε τους νευραλγικούς, για τη ζωή των ανθρώπων, τομείς που έχουμε στην ευθύνη μας.

Με αυτές τις σκέψεις που εσωκλείουν την ένταση των ημερών που βιώνουμε στο νησί μας, θέλω να ευχηθώ καλή επιτυχία στις εργασίες σας. Να ευχηθώ να επακολουθήσει ένας χρήσιμος και παραγωγικός διάλογος που θα εστιάζει στην κοινή συνισταμένη, τις κοινωνικές ανάγκες και τη βελτίωση των συνθηκών ζωής των πολιτών σε μια συγκυρία πολύ δύσκολη και γεμάτη εμπόδια. Ένας διάλογος που θα κοιτά στην ουσία και σε καμία περίπτωση σε μικροπολιτικές επιδιώξεις.

Θέλω πριν παραδώσω το μικρόφωνο να εκφράσω και από αυτό εδώ το βήμα ένα μεγάλο ευχαριστώ. Ένα ευχαριστώ στον κόσμο της αυτοδιοίκησης που στάθηκε στο πλευρό μας τις δύσκολες στιγμές και που από τον υστέρημά του μας πρόσφερε τη βοήθειά του. Η ανταπόκριση και τα αντανακλαστικά αλληλεγγύης ήταν συγκινητικά, ήταν μήνυμα ελπίδας.

Καλή συνέχεια και καλή διαμονή στην πληγωμένη αλλά επιτρέψτε μου να πω μαγεύτρα Λευκάδα μας.
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε.

Ομιλία του Δημάρχου Λευκάδας, Κων/νου Δρακονταειδή, στην παρουσίαση του βιβλίου του Σπύρου Τζόκα, “Ο Κύκλος των ‘Μάταιων’ Πράξεων Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015

Αγαπητοί φίλοι,

Σας καλωσορίζω και εγώ από τη μεριά μου στη σημερινή εκδήλωση της Ένωσης Περιφερειών Ελλάδας και με την ευκαιρία καλωσορίζω τους εκλεκτούς φιλοξενούμενους στον τόπο μας.

Θέλω να ξεκινήσω ευχαριστώντας θερμά τους διοργανωτές και πρώτα από όλα τον συγγραφέα και συναγωνιστή στην αυτοδιοίκηση, Σπύρο Τζόκα, για την τιμή που μου κάνουν με την σημερινή παρουσίαση.
Είναι χαρά μου να συμμετέχω καταθέτοντας λίγες σκέψεις, περισσότερο ή λιγότερο σκόρπιες.
Και είναι τιμή μου όχι απλώς γιατί βρίσκομαι ανάμεσα σε ανθρώπους που εκτιμώ, αλλά, κυρίως, γιατί το ίδιο το περιεχόμενο της εκδήλωσης, το πόνημα του Σπύρου, “ο κύκλος των ‘μάταιων’ πράξεων” είναι μια μεγάλη πρόκληση.

Πώς να σταθεί κανείς απέναντί του;
Απέναντι στο τόσο πυκνό περιεχόμενό του, “την τραγική Ιστορία της πατρίδας μας με φόντο τη διαδρομή ενός τραγικού ανθρώπου”;

Τι είναι αυτό το βιβλίο;
Η αυτονόητη απάντηση είναι βεβαίως ένα ιστορικό μυθιστόρημα.
Μπορεί όμως αυτή η κατηγοριοποίηση να εξαντλήσει την περιγραφή του; Σπεύδω να απαντήσω αρνητικά.
Γιατί πρόκειται επίσης για έναν αναγκαίο φόρο τιμής. Σε έναν άνθρωπο που κάνει την ίδια τη λέξη να αντηχεί πιο όμορφα, την κάνει να ευωδιάζει. Στον Ναπολέοντα Σουκατζίδη που εισάκουσε αναδρομικά τον ποιητή και ήθελε να λέγεται άνθρωπος, και δεν έπαψε ούτε στιγμή να αγωνίζεται για την ειρήνη και για το δίκαιο.

Έχει δε φιλοσοφικές διαστάσεις το πόνημά του. Γιατί το διατρέχει ήδη από τον τίτλο του το ερώτημα της ζωής. Και στις σελίδες του ανιχνεύει την απάντησή του. Καταπιάνεται με την εγγενή ματαιότητα που έχει η ανθρώπινη ύπαρξη, μια ύπαρξη με γνώση και αντίληψη του τέλους της. Εντοπίζει το ερώτημα στη ματαιότητα των ανθρώπινων πράξεων από τη σκοπιά της ιδεολογίας. Και σε κάνει να σκέφτεσαι ότι ο ανυποχώρητος αγώνας είναι τόσο μάταιος όσο ο έρωτας. Αν σταματήσουμε όμως να ερωτευόμαστε μπορούμε να ζήσουμε; Αν σταματήσουμε τον ανυποχώρητο αγώνα είμαστε άραγε ακόμα ζωντανοί;

Το βιβλίο αυτό είναι μια αποκάλυψη. Μας μεταφέρει στον πλούσιο ψυχισμό του γράφοντα. Στην ευρύτητα των γνώσεών του. Και με την ιδιαίτερη γραφή του, κοφτή και μεστή, μας παρασέρνει σε ένα ρυθμό, σε μια μελωδία. Σε έναν ύμνο στον άνθρωπο, στον αγωνιστή, στον συλλογικό αγώνα, στον κομμουνιστή. Δημιουργεί αντίστοιχα αισθήματα με την καλή στρατευμένη ποίηση που σε αναγκάζει να τη ρουφάς, που δεν μπορείς να σταματήσεις να “αλληλεπιδράς” με τα νοήματά της. Είναι οι λέξεις η μία μετά την άλλη που σε κάνουν να ανατριχιάζεις, να σταματάς για να τις αφουγκραστείς, οι λέξεις που συγκινούν μα συγκρατούν τα δάκρυα γιατί είναι λέξεις που αναβλύζουν ελπίδα, πάθος, πίστη σε ένα ιδανικό υπέρτερο της ημερολογιακής ζωής, είναι η βαθιά πίστη στη ζωή που οδηγεί στη θυσία της, οδηγεί στο θάνατο.

Πρόκειται για μια συνομιλία του συγγραφέα με τον ήρωα Ναπολέοντα και για μια αναμέτρηση του αναγνώστη με τη ζωή του, τα όριά του, την πυξίδα του. Για μια περιπλάνηση στη σύγχρονη ιστορία μας, ιστορική και κοινωνική. Στην ιστορία της προσφυγιάς, των διώξεων, των κατακτητών, των καταδοτών,
στην ιστορία της φτώχειας, της κακουχίας και των ασθενειών που κόβουν πρόωρα το νήμα της ζωής, όπως η βαρβαρότητα του ανθρώπου οδηγεί πρόωρα τον Ναπολέοντα και τους συντρόφους του στην αιωνιότητα.

Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες του βιβλίου περιπλανόμαστε στο σήμερα της κρίσης. Λέει ο Μανώλης “έχουν βαλθεί να μας τρελάνουν ο φτωχός φτωχότερος και ο πλούσιος πλουσιότερος” και λίγο παρακάτω υποστηρίζει ο Ναπολέων: “Και πώς θα παλέψουμε, αγαπητέ φίλε; Μαζί με το κεφάλαιο, μαζί με τους λεφτάδες; Μην μου πεις ότι δεν ξέρεις ότι κάποιοι γίνονται καθημερινά πλουσιότεροι εξαιτίας της κρίσης”. Συνομιλίες που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε αν γίνονται στο στέκι του κυρ Φίλιππα ή στις καφετέριες της σημερινής κρίσης.

Περιπλανόμαστε στη σύγχρονη ιστορία μας και αντικρίζουμε το παρόν μας.
Το σήμερα της προσφυγιάς, όχι των Ελλήνων -μα πόση σημασία έχει;
Για μια ακόμη φορά το Αιγαίο έχει γίνει πατρίδα των κατατρεγμένων, η ελπίδα της νέας πατρίδας και ο υγρός τάφος τους.
Για μια ακόμη φορά αντικρίζουμε τη “συγκλονιστική εικόνα της μάνας με τη φρίκη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της”, τις ξεριζωμένες ψυχές, τους “δεύτερης κατηγορίας ανθρώπους”.
Πόσο διαφέρουν τα οδοιπορικά στη Μυτιλήνη και την Κω από τις περιγραφές του Σπύρου, από τα βιώματα του Ναπολέοντα;

Αγαπάει τον τόπο του ο Σπύρος Τζόκας. Αγαπάει την Καισαριανή, τον τόπο που υπηρέτησε και συνεχίζει να υπηρετεί από άλλο μετερίζι. Αγαπάει την βαριά ιστορία που κουβαλάνε τα πεζούλια και οι διαδρομές της, τα τσιμέντα και τα χώματά της. Είναι περήφανος για την “αδούλωτη συνοικία” του και αυτό αποτυπώνεται στο βιβλίο του. Είναι τυχερός ο αυτοδιοικητικός κόσμος να τον περιλαμβάνει στους κόλπους του. Ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες άνθρωποι αληθινοί, υπηρέτες της αυτοδιοίκησης με πάθος και μεράκι για τη γειτονιά τους είναι περισσότερο από αναγκαίοι. Είναι ο πιο άμεσος τρόπος να απαντήσεις ρητά και κατηγορηματικά: όχι δεν είναι όλοι ίδιοι.

Κλείνω θέλοντας να ξαναπώ ένα ευχαριστώ στον Σπύρο. Αυτή τη φορά είναι ένα εγωιστικό ευχαριστώ. Γιατί με την παρουσίαση αυτή με εξανάγκασε να βάλω μια μικρή άνω τελεία στο αέναο κυνηγητό της αυτοδιοικητικής καθημερινότητας, την οποία γνωρίζει ο ίδιος πολύ καλά. Και να σταματήσω να αναβάλω την ανάγνωση του βιβλίου του, το οποίο τελικά με συντρόφευσε τις μέρες του σεισμού αποτελώντας ένα εξαιρετικό καταφύγιο.
Τον ευχαριστώ που ταξίδεψε τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη στον χρόνο, τον έφερε κοντά μας, τον έφτασε μέχρι και τη Λευκάδα.

Από τα χώματα της Καισαριανής ζωντάνεψε στη μικρή μας Λευκάδα, τη Λευκάδα με τους δικούς της ήρωες της ζωής, μια μορφή που μας υποχρεώνει να παλεύουμε καθημερινά για να λεγόμαστε άνθρωποι.
Μια μορφή όπως τόσες που μας υποχρεώνει να μην τα παρατάμε, να μη φοβόμαστε, να ταμπουρωνόμαστε για την καινούρια γέννα.

Σε ευχαριστούμε πολύ και σας ευχαριστώ που με ακούσατε.