Ο ανδριάντας

Ο ανδριάντας

Γράφει ο Πάνος Ροντογιάννης

Στης πόλης μας μιαν όμορφη πλατεία
εστήσαν τις προάλλες ανδριάντα
κι εμείς την άσπρη όψη του και κρύα
αθέλητα θα την θωρούμε πάντα.

Ήτανε, λέει, πολιτικός μεγάλος
που αν τον αφήναν θα’κανε και θάμματα
και σαν αυτόν ποτέ κανένας άλλος
δεν είχε για τον τόπο μας οράματα.

Tέτοια πολλά ρίχναν ψιμύθια
που μοιάζαν νάναι παραμύθια
λόγια παχειά, κενά, μεγάλα λόγια
ν’ακούνε και να χαίρονται τα σόγια.

Ποιο έργο του τον έκανε τρανό
κανείς δεν άκουσε να πούνε.
Γεμίζει η φαντασία το κενό
με ό,τι οι άνθρωποι ποθούνε.

Πίσω απ’την άσπρη λάμψη των μαρμάρων
ένα άλλο αιωρείται σκηνικό.
Το ‘’πόθεν έσχες’’αδελφών του και κουμπάρων
σαν εφτασφράγιστο κρατιέται μυστικό.

Σε κάποιους αν θυμίζει ο άνδρας τώρα
ανέσεις σ’ανηψιούς που’χει μοιράσει,
στους πιο πολλούς θυμίζει κάθε ώρα
τα ζόρια που περνούν κι έχουν περάσει.

Κι αν θα’χει κάθε επέτειο λιβανίσματα
μ’εθιμικές υποκρισίες και χαιρετούρες,
θα τον τιμούν ειλικρινώς με επιχρίσματα
όλο το χρόνο οι δεκαοχτούρες.

Αν έστηναν εδώ τον ανδριάντα
ενός γιατρού ή οποιουδήποτε δασκάλου
ο κόσμος θα θυμότανε για πάντα
πως ήταν έργο δήμαρχου μεγάλου.