Ο Καστός της Ηλιάνας Μαυρομάτη

Πάντα θα επιστρέφω σ’ εκείνη την παραλία που δεν έχει τίποτα παρά ένα πηγάδι με υφάλμυρο νερό και πολλές ακλάδευτες ελιές

Η ηθοποιός Ηλιάνα Μαυρομάτη μιλάει για τον δικό της Καστό.

Μόλις έκλεισα τις 45 ημέρες ζωής, οι αθεόφοβοι γονείς μου αποφάσισαν να με πάρουν και να πάμε ελεύθερο camping. Όχι οπουδήποτε, μα σε ένα εντελώς ερημικό και δυσπρόσιτο νησάκι μεταξύ Λευκάδας και Ιθάκης. Αυτοκίνητο δεν υπήρχε στο νησί (σήμερα υπάρχει ένα), μόνο ένα μικρό χωριό με 25 μόνιμους κατοίκους, αγριοκάτσικα και αγελάδες ελευθέρας βοσκής που το πιθανότερο ήταν να σε ξυπνήσουν το πρωί περνώντας μπροστά από τη σκηνή.

Κάπως έτσι, σε μια παραλία με ένα πηγάδι και τίποτα άλλο, πέρασα ολόκληρο τον δεύτερο μήνα της ζωής μου, που απ’ ό,τι φαίνεται έμελλε να είναι και καθοριστικός, αφού ποτέ από τότε δεν έφυγε από την ψυχή μου η απόλαυση του ύπνου κάτω από τα αστέρια, ο ήχος της θάλασσας και των τζιτζικιών το μεσημέρι, η αίσθηση της φωτιάς το βράδυ στην παραλία, του αλατιού πάνω στο δέρμα, η συμφιλίωση και η συμβίωση με ό,τι στην πόλη μπορεί να θεωρείται εχθρικό (αράχνες, ζουζούνια πάσης φύσεως, γελάδια, κατσίκια, χταπόδια, καβούρια, γλάροι κ.λπ.) και κυρίως εκείνη η αίσθηση της ελευθερίας που κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο και πλήρη.

Μεγαλώνοντας επέστρεψα πολλές φορές στο νησί εκείνο, πέρασα πολλές βραδιές κάτω από τα αστέρια, χάζεψα πολλά ηλιοβασιλέματα που τάραξαν τις αισθήσεις μου, διάβασα πολλά βιβλία ξαπλωμένη σε μια αιώρα, πολλά ποιήματα που εκεί μόνο κατάλαβα τι σημαίνουν, ονειρεύτηκα τη ζωή ξανά και ξανά, πέρασα καλοκαίρια ολόκληρα παρακολουθώντας προσεκτικά την αλλαγή της φύσης μέρα τη μέρα από τον Αύγουστο προς τον Σεπτέμβρη. Τα μπουρίνια, τις απανεμιές, τους καύσωνες, τις ξαφνικές καλοκαιρινές βροχές που σε κάνουν να τρέχεις πανικόβλητος να μαζέψεις τα πενιχρά σου υπάρχοντα για να τα σώσεις από το νερό και το χώμα.

Πάντα θα επιστρέφω σ’ εκείνη την παραλία που δεν έχει τίποτα παρά ένα πηγάδι με υφάλμυρο νερό και πολλές ακλάδευτες ελιές.

*Η Η.Μ. είναι ηθοποιός.

Πηγή: www.athensvoice.gr