Ο μεγάλος ερωδιός του Ιβαριού της Λευκάδας

Τέτοιες βροχερές μέρες σαν την χθεσινή συνηθίζουν να συγκεντρώνονται πολλά πουλιά του Ιβαριού στις καλαμωτές δίπλα στο σπιτάκι του Ιχθυοτροφείου. Μ’ αυτή την ελπίδα έφτασα κι εγώ χτες το πρωί εκει, αλλά ατύχησα. Ένας μικρός Αργυροτσικνιάς όλος κι όλος καθόταν πάνω στις καμωτές.

Τα νερά του Ιβαριού έχουν ανέβει πολύ ψηλά. Έχουμε μπασές αυτές τις μέρες. Η ίδια εικόνα επικρατούσε και από την άλλη μεριά. Η ξέρα που ξεκινά από το Κάστρο της Αγίας Μαύρας και οριοθετεί το μεγάλο ιχθυοτροφείο (Αυλέμωνα) από το δίαυλο, ίσα που ξεχώριζε από τη θάλασσα.

Ενώ ετοιμαζόμουν να φύγω είδα για πρώτη φορά αυτό το μεγάλο πουλί. Ολόλευκο με μακρύ λαιμό κίτρινο ράμφος και μαύρα ψηλά πόδια. Από το διαδίκτυο έμαθα ότι πρόκειται για Ardea Alba -αυτό είναι το επιστημονικό όνομα του μεγάλου λευκού ερωδιού- Αργυροτσικνιά.

Περίμενα αρκετή ώρα να πετάξει αλλά δεν αποφάσισε. Η στάση που έχει στις φωτογραφίες το αδικούν. Επίσης ο αέρας που ανασήκωνε τα πούπουλα του, έγινε αφορμή να δείχνει λεπτό και άχαρο. Στις φωτογραφίες που είδα στο διαδίκτυο είναι πανέμορφο.

Ξεχωρίζει, από τους υπόλοιπους ερωδιούς, γιατί είναι ο μεγαλύτερος κι έχει μεγάλο κίτρινο ράμφος και μαύρα πόδια. Όταν ανοίγει τις φτερούγες του φτάνουν σε μήκος τα 165-215 εκατοστά. Είναι ένα πολύ εντυπωσιακό πτηνό!

Είναι αποδημητικά πουλιά. Ζουν σε υγρότοπους με γλυκό νερό ή θαλασσινό νερό και τρέφονται με ψάρια, βατράχους, μικρά ερπετά, έντομα και μικρά θηλαστικά. Η μέση διάρκεια ζωής του στην άγρια φύση είναι 15 χρόνια.

Τρυπάνε τα θύματά τους με το μακρύ, ισχυρό ράμφος τους, παραμένοντας ακίνητοι, ώστε το θήραμα να πλησιάσει τόσο όσο να το φτάνουν με το ράμφος τους.Αξιοσημείωτη είναι η αργή, κομψή πτήση τους, κατά την οποία με αργή κίνηση μαζεύουν το λαιμό τους προς τα μέσα. Αυτή η κίνηση είναι που τους ξεχωρίζει από τους πελαργούς ή τους γερανούς.

Είναι μονογαμικό πουλί και οι δύο γονείς επωάζουν τα 3-4 αυγά τους. Οι μικροί ερωδιοί είναι επιθετικοί ο ένας προς τον άλλον και συχνά οι ισχυρότεροι σκοτώνουν τους ασθενέστερους.

Αν και δεν θεωρείται απειλούμενο είδος, εντούτοις έχουν υπάρξει χρονικές περίοδοι κατά τις οποίες είχε απειληθεί. Για λόγους μόδας, πολλοί ερωδιοί αποδεκατίστηκαν από κυνηγούς, για τα φτερά τους, τα οποία χρησιμοποιούσαν οι κυρίες στα καπέλα τους, στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μειωθούν οι πληθυσμοί τους κατά 95%.

Σήμερα οι προοπτικές είναι πολύ πιο φωτεινές. Τα πουλιά έχουν νομική προστασία και ο αριθμός τους έχει αυξηθεί σημαντικά.

Οι πληροφορίες αντλήθηκαν από το διαδίκτυο.