Ο παιδικός μου φίλος Φώντας, φωτογράφος της ψυχής της Λευκάδας

Ο Φώντας είναι αυτό που λέμε ο κολλητός παιδικός φίλος. Το παιδί που, αν και έχουμε πιάσει τα εξήντα, παραμένει το φιλαράκι μου: αυτός που μπορεί να έχεις να τον συναντήσεις 3-4 χρόνια και μόλις τον δεις νιώθεις σαν να τον είχες δει και χτες. Εκείνο το δεκαοχτάχρονο με την μοτοσικλέτα ΜΖ, που έπαιρνε τις στροφές στον Επίσκοπο – παραλιακός δρόμος Λευκάδας-Βασιλικής – και έλεγες «τώρα θα βρεθούμε στη θάλασσα».

Απλός αλλά και ανήσυχος. Πρακτικός, άλλωστε είναι διπλωματούχος ηλεκτρονικός μηχανικός, αλλά και καλλιτέχνης αφού δεν εγκατέλειψε ποτέ τον μεγάλο του έρωτα, τη φωτογραφία.

Αυτό που χαρακτήριζε πάντοτε τον Φώντα, το μικρό παιδί από τους Πηγαδησάνους Λευκάδας, ήταν η αγάπη του για τον τόπο του. Δεν είναι τυχαίο ότι εγκατέλειψε την Αθήνα (όπου είχε μια «καλή δουλειά» σε μεγάλη εταιρεία) για να ζήσει στο αγαπημένο του νησί. Η άλλη μεγάλη αδυναμία του ήταν η φωτογραφία. Και αυτές τις δύο αγάπες τις «έδεσε» φτιάχνοντας ένα εκπληκτικό χαρμάνι και δημιουργώντας εικόνες που βέβαια μόνον αυτός θα μπορούσε να τις συλλάβει προς τέρψιν δική μας. Πολλές φορές η αισιοδοξία αποκαλύπτεται μέσα από σκοτεινά πλάνα, όμως, αυτή είναι πάντα παρούσα.

Παιδί αγροτικής οικογένειας αγαπά και εκτιμά τους ανθρώπους του μόχθου, όπως οι γονείς του που πάλεψαν μια ζωή με το χώμα, την ελιά, το αμπέλι, τη λιθιά. Οι εικόνες αυτές ξεπηδούν από το έργο του Φώντα φωτίζοντας με τον τρόπο την αυθεντική λαϊκότητα του ίδιου. Άλλωστε και ο ίδιος φροντίζει το αμπέλι του, όπως και τους μαθητές του – ο Ξενοφών Μικρώνης είναι καθηγητής σε σχολεία της Λευκάδας. «Αν μου πειράξει κανείς το αμπέλι θα τον σκοτώσω» λέει με μια δόση υπερβολής και ας «παραπονιόταν» στη μάνα του λέγοντάς της «μου είπες να πάω να σπουδάσω και είμαι όλη μέρα στo χωράφι»… Αυτή του την αγάπη την βλέπεις στις φωτογραφίες των απλών χωρικών, των ξωμάχων, των ψαράδων, που ακόμα συναντάς στην ορεινή αλλά και πεδινή Λευκάδα, εκεί όπου κατοικεί η ψυχή του νησιού, η ψυχή του Φώντα.

Σπ. Κτενάς

Πηγή: newtimes.gr