Πάει και η ξύλινη βαρκούλα

Στον πεζόδρομο περιπάτου μπροστά από το Ανοιχτό Θέατρο -απέναντι από την παραλιακή Άγγελου Σικελιανού- βρισκόταν για χρόνια παροπλισμένη αυτή η όμορφη, ξύλινη βαρκούλα. Πριν από δυο χρόνια το σωματείο της Νέας Χορωδίας την έβαψε. Η βαρκούλα   φωτίστηκε το καλοκαίρι του 2019   στην διάρκεια των εκδηλώσεων στο Ανοιχτό θέατρο. Ήταν πανέμορφη.

Σήμερα δυστυχώς παρατηρήσαμε πως η βάρκα καταστράφηκε ολοσχερώς και η κατάσταση της είναι, μάλλον, μη αναστρέψιμη. Την ίδια τύχη θα έχουν και οι υπόλοιπες βάρκες που τοποθετήθηκαν δίπλα και λίγο παρακάτω από αυτή. Είναι θέμα χρόνου να συμβεί.

Κάπως έτσι, σιγά -σιγά θα σβήσουν όλα όσα αποτελούν συνέχεια και  συνδέουν το νησί με το παρελθόν. Μήπως και τα χρειαζόμαστε θα μου πείτε; Το Πόρτο Κατσίκι να είναι καλά!

Οι ξύλινες βάρκες και τα πριαράκια είναι άρρηκτα δεμένα με την πόλη και τους ανθρώπους της. Οι της ηλικίας μας, τα πρωτοαντίκρισαν, μωρά, όταν οι γονείς τους τα έβγαλαν για πρώτη φορά έξω από το σπίτι.  Ήταν κοινό γνώρισμα και στους δυο μόλους.

 Τα παιδιά των νεότερων γενιών θα κοιτούν από τα κινητά τηλέφωνα αλλά ξύλινες βαρκούλες δεν θα βλέπουν, αν συνεχίσουμε να αδιαφορούμε για  τους συνδετικούς κρίκους του νησιού με το παρελθόν.   Έτσι δεν θα μάθουν πως αυτές οι βαρκούλες έζησαν και ανάστησαν οικογένειες φτωχών ψαράδων, πως τάισαν κόσμο στην κατοχή, μεταφέροντας  μέσα στη νύχτα από απέναντι, λίγο σιτάρι που το είχαν ανταλλάξει με το λευκαδίτικο λάδι,  πως με τα πριαράκια ψαρεύονταν τα ιβάρια μας, πως με αυτές τις βάρκες πρωτοπήγαν οι κάτοικοι της πόλης στη θάλασσα για μπάνια.   Δεν θα μάθουν πως  όταν οι κάτοικοι της πόλης χόρτασαν ψωμάκι και άρχισαν να ταξιδεύουν μέχρι του Πασά, στο Σκορπιό και αλλού, χρησιμοποιούσαν μικρά καϊκάκια  γιατί δεν υπήρχαν ούτε αυτοκίνητα ούτε δρόμοι.

Κι είναι κρίμα για τις κοινωνίες, ακόμα και των «αγρίων, να εξαφανίζουν τα ίχνη των προγόνων τους, να αδιαφορούν για τον τόπο και την ιστορία τους.

Πόσο δύσκολο είναι αλήθεια με φροντίδα του Δήμου να συγκεντρώνονταν όλες αυτές οι ξύλινες βαρκούλες σε κάποιο δημοτικό χώρο, για να προστατευτούν από την μεγάλη φθορά. Σιγά σιγά θα μπορούσαν να επισκευαστούν στοιχειωδώς και να αποτελέσουν έναν επισκέψιμο χώρο μνήμης, ένα πάρκο.

Είναι πολύ πιθανόν να το είχε σκεφτεί κάποιος  δήμαρχος. Δεν αποτέλεσε, ούτε και πρόκειται να αποτελέσει στο μέλλον, προτεραιότητά του.  Γιατί απλούστατα δεν είναι μέσα στα ενδιαφέροντα των δημοτών. Αν λέω,  είχαν καταστραφεί τα σκαλοπάτια από το Πόρτο Κατσίκι, εκεί να δείτε… χαμός, μέχρι να επισκευαστούν.

Η πικρή αλήθεια είναι πως ούτε για το Πόρτο Κατσίκι ούτε για τις  παλιές ξύλινες βάρκες πολυσκοτιζόμαστε. Το ενδιαφέρον μας στην πρώτη περίπτωση είναι  το χρήμα που φέρνει το Πόρτο Κατσίκι…