Πάσχα στο χωριό του παππού και της γιαγιάς πολλά χρόνια πίσω

«Το Πάσχα που θα πάμε στο χωριό, θ’ ανέβεις και στο γαϊδαράκο του παππού, θα δούμε και τις κατσικούλες, τις κοτούλες…». Κάπως έτσι περίμενε στην Αθήνα ο μπόμπιρας της φωτογραφίας μας το Πάσχα. Στο χωριό με τον παππού και τη γιαγιά. Στο πατρικό σπιτάκι του πατέρα του.

Κι ήταν ένα μικρό σπιτάκι φτωχικό σε κάποιο χωριό της Λευκάδας με ασπρισμένη αυλή και «λάτες» με μυριστικά.

Από κει έφυγε ο πατερούλης του μπόμπιρα για την Αθήνα, μόλις γύρισε από το στρατό. Δύσκολα τα χρόνια στο χωριό -τα χρόνια της σκληρής δεκαετίας του 1960. Υπήρχαν πολλά τα στόματα που έπρεπε να χορτάσουν. Ο κλήρος του πατέρα μικρός. Η σοδειά του ήταν λίγο λάδι και κρασί… Εξαρτιόνταν πάντα από τα καιρικά φαινόμενα.

Έτσι οι νέοι έφευγαν άλλοι για την Αθήνα κι άλλοι για την ξενιτιά. Όλοι τους πρόκοψαν, είτε τεχνίτες είτε γραμματιζούμενοι. Έκαναν παιδιά, οικογένειες.

Το ταξίδι της επίσκεψης στο πατρικό σπίτι ήταν δύσκολο. Το ταξίδι από την Αθήνα στη Λευκάδα ήταν μια μικρή περιπέτεια, διαρκούσε πολλές ώρες. Η κατοχή ιδιωτικού αυτοκίνητου ήταν μεγάλη πολυτέλεια. Κάθε Πάσχα όμως ανεξαρτήτως συνθηκών, η λαμπριάτικη επιστροφή στο πατρικό είχε καθιερωθεί.

Κάπως έτσι έφτασε ο μπόμπιρας στο χωριό της γιαγιάς και του παππού. Παιδόπουλο είχε γίνει από την προηγούμενη φορά που είχαν να τον δουν! Στα χωριά μας λένε πως: «το παιδί του παιδιού σου είναι δυο φορές παιδί σου». Οι παππούδες και οι γιαγιάδες παρότι σκληροτράχηλοι από τις δυσκολίες της ζωής, μόλις αντίκριζαν τα εγγονάκια τους λύγιζαν τα γόνατα τους από τη χαρά και τη συγκίνηση. Γινόταν μαλακοί σαν το ζυμάρι, όταν έπαιζαν μαζί τους, όταν τα καμάρωναν να μιλούν σωστά και καθαρά.

Στις μέρες που ακολούθησαν ανέβασαν πολλές φορές τον μικρούλη στα σαμάρι του πιστού γαιϊδαράκου, ταΐζοντάς τον αυγουλάκι από τις κοτούλες και γαλατάκι από την κατσικούλα…

Υ.Σ. Την φωτογραφία μας παραχώρησε ο Πάνος Φέξης. Δεν θυμάται κι ο ίδιος, που και πότε. Μέρες που είναι, η θέα της  έγινε αφορμή να θυμηθούμε πολλές παρόμοιες πασχαλιάτικες εικόνες από το χωριό μας. Τότε, που ήταν από τις λιγοστές φορές, που τα γαϊδουράκια κουβαλούσαν το ελαφρύτερο φορτίο και οι νοικοκυραίοι τα προέτρεπαν να βαδίζουν αργά. Γιατί το φορτίο που κουβαλούσαν ήταν από τα πολυτιμότερα που είχαν. Τότε που οι θειάδες και οι μπαρμπάδες μας, παίζοντας με τα εγγόνια τους που είχαν έρθει από την πρωτεύουσα για το Πάσχα, επέτρεπαν στον εαυτό τους να γίνονται και οι ίδιοι παιδιά. Τότε που οι μορφές γλύκαιναν, παίρνοντας το ύφος αυτής της άγνωστής μας γλυκιάς γυναίκας..