Παλιά λεωφορεία: Αγκομαχώντας στη Σκαντζολιά

Στη δεκαετία του ‘60 τα λεωφορεία ήταν σχεδόν το μοναδικό χερσαίο μέσο μεταφοράς στο νησί. Πολλά χωριά του νησιού λόγω έλλειψης δρόμου δεν είχαν ούτε αυτή την πολυτέλεια. Κυκλοφορούσαν επίσης ελάχιστα φορτηγά. Το ταξίδι μέχρι τη Χώρα ήταν μακρινό, ολόκληρη περιπέτεια. Οι δρόμοι ήταν στενοί και χωμάτινοι όλο λακούβες και χαντάκια, σκέτοι καρόδρομοι.

Αλλά και στις αρχές τις δεκαετίας του ’70 τα πράγματα ήταν αρκετά άσχημα. Για τη διαδρομή από την πόλη μέχρι την Καρυά το χειρότερο σημείο του δρομου, ήταν στη «Σκατζολιά». Οι οδηγοί ήταν δεξιοτέχνες, -κάποιοι είχαν μάθει οδήγηση στο στρατό- χρειάζονταν να κάνουν χιλιάδες μανούβρες και «ακροβατικά» για να φτάσουν στον προορισμό τους.

Γνωστός μου θυμήθηκε ότι το 1972 –νεαρός μουσικός τότε της φιλαρμονικής- ανεβαίνοντας με το λεωφορείο στην Καρυά για κάποια εκδήλωση, στη Σκαντζολιά το λεωφορείο λόγω βροχής, άδειασε όλους τους επιβάτες για να μπορέσει περάσει τον «κάβο».

Το πρώτα λεωφορεία που θυμάμαι ήταν μυτερά μπροστά, μάρκας Mercedes ή Volvo. Ήταν ψηλά και είχαν 32 θέσεις. Τα μικρά παιδιά έπρεπε να τα σηκώνουν στα χέρια για ν’ ανέβουν. Είχαν σκάλα στο εξωτερικό που ξεκινούσε από το πίσω μέρος και έφτανε στην οροφή. Εκεί τοποθετούνταν οι αποσκευές των ταξιδιωτών. Αργότερα έκαναν την εμφάνιση τους λεωφορεία κοφτά μπροστά και πιο …προχωρημένης τεχνολογίας.

Το πλήρωμα των λεωφορείων αποτελούνταν από τον οδηγό και τον εισπράκτορα. Ο τελευταίος ήταν επιφορτισμένος με την είσπραξη των χρημάτων. Ακόμα θυμάμαι πόση εντύπωση μου έκανε, όταν είδα για πρώτη φορά τη θήκη που έβαζε τα κέρματα. Είχε ξεχωριστές θέσεις για κάθε μέγεθος κέρματος και ήταν σαν μασούρια. Κάθε κέρμα που έβαζε, έσπρωχνε το προηγούμενο προς τα μέσα. Ήταν μικρή σε μέγεθος, αλλά στα μάτια μας φάνταζε χοάνη! Τόσο ο οδηγός όσο και ο εισπράκτορας φορούσαν ένα είδος πηλήκιου, το οποία αν δεν με απατά η μνήμη μου, στο πέρασμα του χρόνου, το αποχωρίστηκε πρώτα ο οδηγός και μετά ο εισπράκτορας.