Παραλία Kάθισμα: Εμείς του ‘80 οι εκδρομείς…

Ακόμα και στις αρχές του καλοκαιριού όταν η παραλία στο Κάθισμα είναι όλη «δική» μας, μου ξυπνά αντιφατικά και παράξενα συναισθήματα.

Επισκέφτηκα το Κάθισμα για πρώτη φορά το 1982. Γνώρισα το τοπίο και την παραλία πολύ διαφορετικά από ότι είναι σήμερα.

Ήταν ένα απόγευμα καλοκαιριού του 1982 όταν επισκέφτηκα την παραλία για πρώτη φορά. Ένα μακρινό ταξίδι τότε … για λίγους. Κάποιοι αγνοούσαν την ύπαρξη της ακόμα. Κυκλοφορούσε από στόμα σε στόμα η είδηση γι’ αυτό το θαύμα που η φύση μας είχε χαρίσει απλόχερα. Την είχαν ανακαλύψει ξένοι παραθεριστές αρκετά χρόνια πριν από μας.

Το ταξίδι «μακρινό» την εποχή εκείνη, ένας καρόδρομος υπήρχε. Τα αυτοκίνητα λιγοστά, τα μηχανάκια της εποχής παλιά και κατάκοπα, δεν τα κατάφερναν στην ανηφόρα της επιστροφής.

Η πρώτη εικόνα, η πρώτη εντύπωση από ψηλά. Η απεραντοσύνη του πελάγους, το τουρκουάζ της θάλασσας…Ο συνδυασμός της γλύκας με την αγριάδα. Η θάλασσα απόλυτα ήρεμη και γαληνεμένη σε υποδέχεται. Τα βράχια δεξιά και αριστερά έχοντας κυκλική διάταξη, δημιουργήθηκαν λες για απάγγειο στην παραλία. Μοιάζουν με χέρια ανοιχτά έτοιμα να σ’ αγκαλιάσουν.

Η παραλία στην απόλυτη μοναξιά της, όλη δική σου. Μια εικόνα μοναδική απ’ εκείνες που σου κόβουν την ανάσα, που κάνουν τα γόνατα σου να τρέμουν… που σου δίνουν την αίσθηση ότι γίνεσαι κοινωνός σε κάτι σπάνιο και μοναδικό. Ξεκινάει από ψηλά με ένα κάτασπρο, πεντακάθαρο και απόλυτα λείο βότσαλο, για να καταλήξει σε μια άμμο με κατάλευκους κόκκους ρυζιού. Δεν βουλιάζει στο περπάτημα σου, είναι σχεδόν συμπαγής.

Το νερό της θάλασσας είναι γάργαρο, να το πιεις σχεδόν. Έχει μια αλλιώτικη και μοναδική δροσιά που τη νοιώθεις μέχρι την τελευταία ίνα του σώματος σου. Η αψάδα του αλατιού γίνεται αισθητή στα χείλη και στο στόμα σου. Μια θάλασσα τόσο ήρεμη εκείνη την ημέρα, που καθώς κολυμπούσες σου έδινε την αίσθηση ότι την δαμάζεις, αλλά απότομη και βαθειά ταυτόχρονα, ώστε να σου προκαλεί δέος.

Κάθεσαι άφοβα στην πεντακάθαρη άμμο χωρίς να χρειάζεται να χρησιμοποιήσεις πετσέτα και μετά από λίγο βλέπεις να σχηματίζονται στο σώμα σου μικρά και ακίνητα «ρυάκια» αλατιού. Θα παραμείνουν «κολλημένα» επάνω σου μέχρι να επιστρέψεις στο σπίτι και να πλυθείς…

Το μπάνιο στο Κάθισμα εκείνη την εποχή ήταν μια σπάνια και μοναδική εμπειρία και έτσι παρέμεινε για πολλά χρόνια. Ήταν το «καλό» μας ταξίδι, ήταν το «μυστικό» μας, που το μάθαιναν σιγά – σιγά όλο και περισσότεροι.

Τα χρόνια κυλάνε σαν νερό… Μέχρι που το Κάθισμα «χάθηκε» οριστικά για μας, έγινε ένας «ξένος» τόπος.

Η άμμος του έγινε σχεδόν χώμα, το νερό της θάλασσας έχασε την αψάδα του, και τα μάτια και ο νους  δεν μπορούν να ταξιδέψουν πια. Σκοντάφτουν πάνω στην κακογουστιά…

Βιολέττα Σάντα