HomeΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣΠερι Δεκεμβριανών, αγορών και λοιπών τινών

Περι Δεκεμβριανών, αγορών και λοιπών τινών

Σχολιάζει «ο Κοινός Νους»

Με αφορμή και τη χρονική στιγμή, και τις εκλάμψεις νοσταλγών του παρελθόντος (κυρίως αυτών που διατείνονται πόσο καλύτερα θα είμαστε αν η ιστορία είχε γραφτεί αλλιώς και δεν “ανήκαμεν εις τη Δύσιν”), θέλω να μοιραστώ μερικές σκέψεις:

Πρώτα πρώτα θέλω να επιστήσω την προσοχή στο ότι είμαστε μια κοινωνία εκφοβισμού (στα νέα ελληνικά, bullying). Οποιονδήποτε διαφορετικό, και με διαφορετική άποψη, δεν τον ακούμε, ώστε να σκεφτούμε (από μέσα μας, ο ορισμός της σκέψης) “κι αν έχει αυτός δίκιο, κι εγώ άδικο;”, ώστε να συζητήσουμε, με επιχειρήματα, και να συννενοηθούμε στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή, ή, χωρίς κραυγές, να πούμε ότι διαφωνούμε επί αρχών, αλλά πολεμάμε να τον φάμε τον άλλο, λεκτικά κυρίως -ευτυχώς έχουμε γίνει κράτος και δε σφαζόμαστε πλέον μεταξύ μας.

Αυτός ο εκφοβισμός είναι διάχυτος σε πολιτικές συζητήσεις, κυρίως όταν αναφερόμαστε στα θέσφατα των κομμάτων. Οι δεξιοί για παράδειγμα έχουν στο απυρόβλητο τον Καραμανλή και τον καραμανλισμό. Οι αριστεροί από την άλλη πλευρά έχουν τοτέμ τους “λαϊκούς αγώνες” στην κατοχή, και το ότι χάσανε στον εμφύλιο. Ενδεχομένως να χρειάζεται μεγαλύτερη χρονική απόσταση προκειμένου να εξετάσει κανείς τα πράγματα ψύχραιμα και σφαιρικά, αλλά έχω την εντύπωση ότι κυρίως εθελοτυφλούμε, γιατί συμφέρει την άποψή μας, και επιδιδόμαστε σε bulying προκειμένου να την επιβάλουμε.

Έτσι έγινε και μετά το τέλος του εμφυλίου: ένα αχαλίνωτο bullying της, υποτίθεται, δεξιάς, προκειμένου να αποφευχθεί ο κομμουνιστικός κίνδυνος. Υπαρκτός, ανύπαρκτος, δεν έχει σημασία- σημασία έχει ότι πολλοί άνθρωποι, συμπολίτες μας, δεν έχει σημασία πολλοί ή λίγοι, δεινοπάθησαν για 3 δεκαετίες μετά τη λήξη του πολέμου, μόνο και μόνο γιατί πίστευαν σε κάτι διαφορετικό (το ότι αποδείχτηκε χίμαιρα, είναι άλλο θέμα).

Παρόμοιο όμως bullying, προσοχή, όχι το ίδιο, όχι φυσικό, αλλά ιδεολογικό, υπέστησαν και οι δεξιοί από τους αριστερούς, σε βαθμό που πολλά νέα παιδιά, γεννημένα μετά τη μεταπολίτευση, να λυπούνται που δεν γίναμε κομμουνιστικό κράτος… Όσοι δε αλοίφουν την κοιλιά τους μελι, θεωρούν ότι “να, δείτε τα καλά του καπιταλισμού και των αγορών, να που μας κατάντησε – ή με το λαό ή με τις αγορές είπε κάποιος…

Να τον πληροφορήσω, αν δεν το ξέρει, ότι οι αγορές είναι ο λαός: τα χρήματα του λαουτζίκου είναι οι αγορές, οι αποταμιεύσεις τους, το υστέρημά τους, η σύνταξή τους. Και οι δικές μας οι αποταμιεύσεις, υστέρημα και σύνταξη ήταν μέρος των αγορών πριν βαρέσουμε κανόνι, αλλά επειδή εμείς, κατόπιν άνωθεν εντολών, τα “επενδύαμε” σε εμάς, τα χάσαμε. Ελάχιστα ταμεία δεν είχαν επενδύσει σε γραμμάτια του Ελληνικού Δημοσίου, και αυτά πλέον πάλι τα χάσανε, με την ενοποίηση των ταμείων…

Αυτές οι κορώνες λοιπόν περί αδυσώπητης σύγκρουσης, ελευθερίας και αυτοδιάθεσης, είναι μέρος του bullying. Με το που φύγανε οι Γερμανοί, το ΕΑΜ θα μπορούσε άνετα να πάρει την εξουσία στην Ελλάδα: και οπλισμό είχε, και το λαό με το μέρος του είχε, αφού όλοι νόμιζαν ότι θα χτίζαν΄ένα κόσμο αλλιώτικο (όπως το έλεγε ωραία καλυμμένα ο ποιητής: κοίτα, οι άλλοι έχουν κινήσει, έχει η πλάση κοκκινήσει, άλλος ήλιος έχει βγει, σ’άλλη θάλασσα,, άλλη γη…). Όλοι οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης και των Βαλκανίων (εκτός ημών, φυσικά) το ίδιο πίστεψαν, και εκεί κατέληξαν, με τη βοήθεια της Σοβιετικής Ένωσης. Και οι δικοί μας οι κομμουνιστές το ίδιο πίστευαν, και ένα “ντου” να κάνανε, θα ήταν απο πάνω. Για κάποιο λόγο όμως δεν έπαιρναν το ΟΚ (είχε μοιραστεί αλλιώς ο κόσμος), ήρθαν οι Άγγλοι στην Ελλάδα, δεν ήρθαν οι Ρώσοι, επόμενο ήταν όσοι δεν ήταν κομμουνιστές να έρθουν σε αντιπαράθεση με όσουν ήταν.

Ουσιαστικά η εξουσία “γλίστρισε” απ’τα χέρια του ΕΑΜ, και πήρε χρόνια να συνειδητοποιήσει τι έγινε… Εκείνη την εποχή φαντάζομαι θα ήταν πολύ επώδυνο να είσαι νέος, με ιδέες, όνειρα, να λες: τα πράγματα θα γίνουν καλύτερα όταν πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, και να έρχεται ένας Εγγλέζος (όπως τους έλεγαν) με τα όπλα του και να σου λέει: όχι, οι άλλοι θα αλλάξουν, εσύ θα μείνεις όπως πριν.

Κατόπιν εορτής βέβαια, καλύτερα που ήρθαν έτσι τα πράγματα, όπως έδειξε η ιστορία, αλλά τον καιρό της έξαψης δεν λογιαριάζεις ούτε τη ζωή σου, και το χειρότερο, ούτε τη ζωή του άλλου. Το ακόμα δε χειρότερο, είναι ότι ήταν οι μεν κατευθυνόμενοι από τους Άγγλους (και αργότερα τους Αμερικανούς) και το ήξεραν και το παραδέχονταν, οι δε ήταν κατευθυνόμενοι από τους Σοβιετικούς και δεν το παραδέχονταν… Όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ελάχιστα διαφέρεις από τον αντίπαλο, δεν είναι μακρυά η στιγμή που λες: γιατί να είμαστε εχθροί αφού μπορούμε να είμαστε φίλοι, και αυτό συμφέρει εσένα, δε συμφέρει άλλους όμως…

Βρετανοί στρατιώτες στο Σύνταγμα, σε μια προσπάθεια να αναχαιτίσουν τους αντάρτες

Το γεγονός ότι πολλά εγκλήματα κατά τη διάρκεια της κατοχής από δοσίλογους και συνεργάτες των Γερμανών παραβλέφθηκαν, προκειμένου να συμμετάσχουν αυτοί οι καλοί άνθρωποι στην εμφύλια διαμάχη, είναι θλιβερό, αλλά ας μην αλληλοσφαζόμαστε, για να μπορούσαμε νηφάλια να δικάσουμε όσους έβλαψαν τη χώρα μας και τους συνανθρώπους μας τον καιρό της κατοχής.

Και ας μην κρυβόμαστε, αυτοί που χάσανε στον εμφύλιο δεν παραδέχθηκαν την νίκη του αντιπάλου στρατοπέδου, αλλά περίμεναν καλύτερες συνθήκες ώστε να συνεχιστεί η διαμάχη. Και το αντίπαλο στρατόπεδο τους έκανε το βίο-αβίωτο μετά τη λήξη των εχθροπραξιών…

Δεν είναι τίποτα δύσκολο ή αδιανόητο το να ομονοούν οι άνθρωποι και, παρόλες τις διαφορές τους, να προκόβουν. Εμφυλίους πολέμους υπέστησαν κι άλλοι λαοί: οι Άγγλοι σφαζότανε 300 χρόνια για το ποιος θα ήταν βασιλιάς, οι Αμερικάνοι, 4 χρόνια- 1.5 εκατομύριο νεκροί, οι Ισπανοί, κομμουνιστές-εθνικιστές… Ομονοήσανε όμως, κοιτάξανε μπροστά, δεν αναμασάγανε τα ίδια πράγματα που τους έφεραν στη σύρραξη.

Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι ο κόσμος εκεί έξω έχει λύσει αυτά τα προβλήματα με το βέλτιστο, προς ώρας, τρόπο, και προχωράει να προκόψει, τότε ίσως ξεφύγουμε από τις αυταπάτες μας ότι όλοι οι άλλοι φταίνε για τα προβλήματά μας περισσότερο από εμάς. Γιατί αν εμείς είχαμε συννενοηθεί μεταξύ μας, όπως συννενοήθηκαν οι Γάλλοι, που είχαν ισχυρό κομμουνιστικό κόμμα, ή οι Ιταλοί, δε θα είχαμε αλληλοσφαχτεί, με την ηχώ της σύρραξης να κρατάει 70 και χρόνια μετά…

Προηγουμενο αρθρο
Ανοιχτό το ενδεχόμενο για ίδρυση σχολής ναυτιλιακών σπουδών στη Λευκάδα
Επομενο αρθρο
Ρεσιτάλ κλαρινέτου από τη Φιλαρμονική

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.