Πρέπει να παλεύουμε για αυτά που μας ανήκουν…

Παγκόσμια ημέρα των Φάρων είχε οριστεί η σημερινή μέρα, Σάββατο 19/8/2017. Με αυτή την αφορμή μια πρωτότυπη και πρωτόγνωρη για τα δεδομένα του νησιού διαμαρτυρία-εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στην αμμόγλωσσα στη θέση που ήταν μέχρι πριν λίγο καιρό τοποθετημένος ο φάρος.

Μια ομάδα συμπολιτών μας με επικεφαλής την Μίρκα Ζακυνθινού έκανε κάλεσμα στο f/b ως εξής: «μαζευόμαστε στο σημείο που υπήρχε κάποτε ο Φάρος της Αμμόγλωσσας, ο Φάρος μας, θέλοντας να δείξουμε ότι η απουσία του μας άφησε κενό και μας στέρησε ένα μεγάλο κομμάτι της παιδικότητας μας. Θέλουμε επίσης να δείξουμε ότι πρέπει να παλεύουμε για αυτά που μας ανήκουνε και δεν συμφωνούμε με την ιδέα της αμαχητί απομάκρυνσης του Φάρου που αγαπήσαμε…»

Η συγκέντρωση έγινε. Όχι δεν υπήρξε κοσμοσυρροή. Δεν ήταν εξάλλου πανηγύρι! Λίγοι, εκλεκτοί και ρομαντικοί βρέθηκαν στο φάρο γιατί: «πρέπει να παλεύουμε γι’ αυτά που μας ανήκουν.»

Εμείς πάλι χαιρετήσαμε και καλοδεχτήκαμε αυτή την πρωτοβουλία. Συμφωνήσαμε απόλυτα με την τελευταία πρόταση. Ας γίνει οιωνός και για πολλά άλλα που μας… ανήκουν.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι της Μίρκας Ζακυνθινού

Ο Φάρος της Αμμόγλωσσας δεν μένει πια εκεί… Τον πήραν τα γραφεία, οι αποφάσεις κι οι υπογραφές ανθρώπων που δεν έχουνε πατήσει ποτέ το πόδι τους εδώ, που δεν έχουν ιδέα για την ιστορία μας και τις αναμνήσεις μας κι έτσι με μια ξερή και στείρα υπογραφή, μας στέρησαν ένα απ΄ τα καλύτερα πράγματα που μας έδενε με το παρελθόν μας το αγαπημένο και το πέταξαν κάπου να σαπίζει… και κανείς δεν μας ρώτησε εμάς, τους ιδιοκτήτες αυτού του Φάρου, τους κατοίκους αυτού του νησιού αν τον θέλαμε, αν μας άρεσε που τον βλέπαμε εκεί στην μεριά του τόσα χρόνια. Αν τέλος πάντων σήμαινε κάτι για μας αυτό το κατασκεύασμα…

Κι αν είχε στόμα αυτός ο Φάρος να μιλήσει θα έλεγε μια ιστορία για τον καθένα μας ξεχωριστά. Ποιός δεν είχε ανέβει τα σκαλιά του, ποιος δεν ατένισε την μεγάλη θάλασσα, ποιος δεν προσευχήθηκε εκεί, ποιος δεν ερωτεύτηκε, δεν έκλαψε, δεν γέλασε, δεν ονειρεύτηκε δίπλα του; Μα νομίζω όλοι μας… Όλη μας η παιδική ηλικία μένει εκεί στην αμμόγλωσσα κάτω απ΄το Φάρο, τα γέλια μας κι η ανεμελιά μας… εκεί κι αυτά..

Βέβαια οι ρομαντικές μας προσεγγίσεις ποσώς αφορούν τον γραφειοκράτη νόμο, που αμείλικτος έσπευσε να πάρει τον Φάρο από κει, γιατί ήταν ενοχλητικός και μπέρδευε τους ναυτιλλομένους έστω και σβηστός. Έπρεπε να απομακρυνθεί, έπρεπε να φύγει, ήταν ενοχλητικός παλιός και σκουριασμένος. Την θέση του δεν πήρε τίποτα, μόνο το κενό, αυτό μας άφησαν, ένα κενό δυσαναπλήρωτο. Ένα κενό τόσο χοντροκομμένο που από μακριά φωνάζει να του φέρουνε τον Φάρο του πίσω.

Η εικόνα του τοπίου λυπηρή, μοιάζει σαν πάζλ που του λείπει το καλύτερο κομμάτι για να ολοκληρωθεί. Η εικόνα αυτή δεν βγάζει νόημα, όχι δεν έπρεπε να είναι έτσι, ο Φάρος πρέπει να ξαναγυρίσει στη θέση του, είναι η ισορροπία του τοπίου που μεγαλώσαμε, τον έχει φωτογραφήσει η ίδια μας η ψυχή, πάνω του έχει σκορπισμένα παντού τα παιδικά μας αποτυπώματα….
Σε κανένα άλλο μέρος δεν θα επιτρεπόταν να ξηλωθεί τόσο ανάλγητα ένα σύμβολο τόσων χρόνων και κανείς να μην αντιδράσει. Ο Φάρος μας υπήρξε όχι μόνο εμβληματικός για τη Λευκάδα στην μεριά που ήταν, αλλά και συμβολικός για μας, αφού πάντα ένας Φάρος σου δείχνει πάντα το δρόμο όσες τρικυμίες κι αν σε βρουν…

Βέβαια υπάρχουν και αυτοί για τους οποίους ο Φάρος δεν ήταν παρά ένα παλιό σκουριασμένο κατασκεύασμα που η απομάκρυνση του ελάφρυνε κι ομόρφυνε το τοπίο, όμως ο καημένος ο Φάρος είχε πέσει κι αυτός θύμα της αδιαφορίας των υπευθύνων ετούτου του νησιού που δεν τον συντήρησαν ποτέ και τον άφηναν να σκουριάζει… Είχε κι αυτός την ίδια τύχη με την γενική εικόνα εγκατάλειψης της περιοχής που τον φιλοξενούσε…

Όμως εμείς ακόμα κι έτσι θέλουμε τον Φάρο μας πίσω, θέλουμε να ξαναδούμε το τοπίο που αγαπήσαμε όπως ήταν, θέλουμε να ακουμπήσουμε πάνω του ξανά και να απολαύσουμε τον ήλιο να βουτάει στα χρώματα της δύσης στο βασίλεμα του…
Θέλουμε πίσω το αναπόσπαστο κομμάτι της παραλίας που αγαπήσαμε, μοναδικό σημείο αναφοράς της αθωότητας μας και η απάντηση στην ερώτηση: Πού θα πάμε για μπάνιο;