Σε πλήρη εγκατάλειψη το φαράγγι της Μέλισσας

Ήταν το 2014 όταν επισκεφτήκαμε για πρώτη φορά το φαράγγι της Μέλισσας. «Ένα διαμάντι στην καρδιά της Λευκάδας» είχαμε γράψει  στην επιστροφή εκφράζοντας τα συναισθήματά μας. Δες ΕΔΩ

Αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν αλλιώτικα. Μόνο απογοήτευση μπορεί να νοιώσει κάποιος σήμερα από την κατάσταση της ερημιάς,  της εγκατάλειψης και της καταστροφής που έχει περιέλθει ένα από τα σπάνια στολίδια του νησιού. Η σπανιότητα δεν βρίσκεται μόνο στο μοναδικό φυσικό τοπίο, με σχεδόν όλα τα είδη της χλωρίδας του νησιού, ούτε ακόμα στην θηριώδη βλάστηση άλλα και στα σημάδια της ιστορίας που περιβάλουν την περιοχή. Παλιά γεφύρια και νερόμυλοι, σπηλιές και πηγές δείγματα ζωής και ακμής μιας άλλης εποχής που στέκουν αμετακίνητοι μάρτυρες του παρελθόντος του νησιού.

Από την θέση «Μπόζα», (επαρχιακός δρόμος Λευκάδας -Καρυάς), στρίβουμε δεξιά για το φαράγγι. Ακόμα και το χωμάτινο κομμάτι του δρόμου μέχρι την είσοδο του φαραγγιού, αυτό που οι έχοντες συμβατικά αυτοκίνητα διασχίζαμε με τα πόδια, γίνεται δύσκολα στο περπάτημα. Ακόμα και μηχάνημα έργου θα δυσκολευτεί να κινηθεί λόγω των τεράστιων  αυλακώσεων που έχουν σχηματιστεί από τα νερά της βροχής.

Η αψίδα χρειάζεται άμεσα συντήρηση, το κιόσκι στην  «Πηγή της Σπηλιάς» είναι κατεστραμμένο -αποτελείται από… τέσσερα ξύλα και αυτά σάπια.

Οι δυο κύριες διαδρομές «Απεταστή» και «Κακό λαγκάδι» είναι το ίδιο όμορφες αλλά διαφέρουν ως προς την βατότητα και τις καταστροφές που έχουν προκληθεί από την έλλειψη συντήρησης. Ο χείμαρρος που διασχίζει την περιοχή αυτή την εποχή ήταν χωρίς νερό. Έτσι μόνο τα ίχνη του μπορούμε να βρούμε στις  λείες και λαξεμένες πέτρες.

Η διαδρομή προς την «Απεταστή» είναι συντομότερη χρονικά αλλά δυσκολότερη στο περπάτημα και επίσης σε κάποια σημεία πολύ επικίνδυνη. Τα προστατευτικά ξύλινα κάγκελα που υπήρχαν κάποτε σε όλο το μήκος της διαδρομής είναι κατεστραμμένα και πεσμένα στον γκρεμό. Ο δρόμος είναι κλειστός σε κάποια σημεία είτε από πεσμένους κορμούς δέντρων είτε από χώματα λόγω  κατολισθήσεων.

Η διαδρομή προς «Κακό λαγκάδι» είναι σε καλύτερη κατάσταση. Το ξύλινα προστατευτικά κάγκελα είναι στη θέση τους στα περισσότερα σημεία. Στα τέσσερα ξύλινα γεφύρια που υπάρχουν, κάποιες σανίδες έχουν σαπίσει και άλλες έχουν φύγει από την θέση τους. Δημιουργούν  αίσθηση ανασφάλειας στον περιπατητή και προβληματισμό για την στατικότητά τους.

Σε όλη την διαδρομή το φαράγγι αυτή την αποχή είναι στρωμένο με ένα χαλί από   τα πεσμένα φύλλα των δέντρων σε  καφέ και χρυσοκίτρινα χρώματα. Χρειάζεται όμως προσοχή στα πλακόστρωτα σημεία, γιατί εύκολα μπορεί κάποιος να γλιστρήσει.

 Οι λάτρεις των περιπάτων και του φαραγγιού φεύγουν με μια λειψή ικανοποίηση αλλά και πίκρα. Το καημένο το φαράγγι δεν ψηφίζει, βλέπετε. Ίσως για αυτό και η βατότητα του έχει αφεθεί στην φθορά του χρόνου. Κι ακόμα ίσως οι λάτρεις και περιπατητές το ξεχνούν εύκολα…

Πολύ φοβόμαστε, πως η αδιαφορεί είναι ο λόγος της εγκατάλειψης ενός τοπίου εξαιρετικού φυσικού κάλλους. Τα χρήματα που απαιτούνται για την επισκευή του δεν πρέπει να είναι απαγορευτικά, ως κονδύλιο για το Δήμο.

Το φαράγγι της Μέλισσας αναφέρεται ως σημαντικό  αξιοθέατο του νησιού σε όλους τους τουριστικούς οδηγούς.  Δέχεται πολλούς επισκέπτες κάθε καλοκαίρι…

Στις μέρες μας που το αυτονόητο έγινε ζητούμενο και οι φιοριτούρες περισσεύουν, οφείλουμε έστω κι αργά να θυμίσουμε και να επαινέσουμε αυτόν που πρώτος οραματίστηκε,  ανέδειξε και  προσέφερε στο νησί αυτή την μοναδικού φυσικού κάλλους τοποθεσία. Τον δήμαρχο του πρώην Καλικρατικού Δήμου Σφακιωτών, Γιώργο Κούρτη.