HomeΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣΣκέψεις στο κατώφλι του 2018

Σκέψεις στο κατώφλι του 2018

Και έφυγε το ΄17 κι ήρθε και το ΄18….

Και ας πάμε και παρακάτω… δώρο θεού είναι… οποιουδήποτε θεού… αυτό το δώρο δεν το χαρίζει ένας συγκεκριμένος θεός, το χαρίζει ο θεός στον οποίο απευθύνει ο καθένας τις προσευχές του. Όταν ζητήσεις κάτι με πίστη, θα σου δοθεί. Βέβαια μπορεί να είναι και σύμπτωση, να σου δινόταν έτσι κι αλλιώς. Νομίζω όμως ότι, ίσως για κάποιους από εμάς, είναι πολύ βοηθητικό να πιστεύουμε ότι κάποιος μας το χάρισε. Ότι είναι συνοδοιπόρος και βοηθός μας κάποια δύναμη υπεράνθρωπη, που τρέφει για μας μια αγάπη μεγάλη και σε κάθε δυσκολία είναι εκεί και μας βοηθά με το δικό της παντοδύναμο τρόπο.

Η γιαγιά μου, ας πούμε, είχε τη Φανερωμένη. Ήταν συνέχεια σε «απευθείας σύνδεση» μαζί της. Κι εκείνη δεν την εγκατέλειψε ποτέ! Όσες δυσκολίες και βάσανα κι αν πέρασε, πάντα ήταν δυνατή, δεν λιποψύχισε ούτε μια στιγμή, γιατί ήξερε ότι όλα τα αναλάμβανε Εκείνη… Κάπως σαν τις διαφημίσεις που μας κατέκλεισαν μια εποχή «όλα σε ένα, νοικοκυρεμένα…». Βέβαια μπορεί να είναι ατυχές το παράδειγμα, γιατί οι διαφημίσεις αυτές αποδείχτηκαν μούφα στην πορεία… Η Φανερωμένη όμως ήταν πραγματική εγγύηση.

Γιατί, τι καλύτερο να καταφέρει κάποιος στη ζωή του, από το να «κανονίζει» τα πράγματα με το μυαλό του, με πίστη και αισιοδοξία και όχι να πελαγοδρομεί και απελπισμένος να πέφτει στα νύχια επιτήδειων ή να τα βγάζει πέρα εις βάρος κάποιου άλλου. Ή και εις βάρος του εαυτού του. Αυτό το «εις βάρος» που αφορά στον εαυτό μας, επί το πλείστον έχει να κάνει με την ψυχική μας ισορροπία και υγεία. Είναι αδιαμφισβήτητο (δεν ανακάλυψα εγώ την Αμερική), ότι τα χρόνια που περνάνε, εκτός από τις εκφυλιστικές παθήσεις με τις οποίες πάνε πακέτο, φέρνουν κι άλλα «δωράκια». Ένα πολύ βασικό είναι ο τρόπος σκέψης και αντιμετώπισης των πάντων.

Όταν άλλαζαν οι χρονιές το ΄75, το ΄76 κλπ – χρονιές που τις αναφέρω γιατί εγώ τότε άρχισα να έχω συνείδηση του εαυτού μου και του κόσμου – τις χρονιές αυτές λοιπόν, τις αποθήκευα στο μυαλό μου με μέτρο τα στολίδια του δέντρου. Ο Κορομηλαίος, που το μαγαζί του έχει στοιχειώσει – με την καλή έννοια – πολλών από εμάς την παιδική ηλικία, κάθε Χριστούγεννα, πουλούσε κάτι στρογγυλά βελούδινα στολίδια, που στο κέντρο με ασημένιο χρώμα, ήταν γραμμένη η επερχόμενη χρονιά. Κι αυτό ήταν όλο… Μετά ξαναγυρνούσαμε στη ρουτίνα… Καμαρώναμε βέβαια λίγο που μεγαλώναμε, εγώ δεν το κρύβω, είχα και μια περιέργεια για το παρακάτω. Σε αυτή την ηλικία δεν μπορείς να καταλάβεις ότι ένας χρόνος μέσα στο άπειρο δεν είναι μέγεθος υπολογίσιμο. Όπως δεν μπορείς να αντιληφθείς ότι ούτε κι εσύ ο ίδιος είσαι μέγεθος υπολογίσιμο στο σύνολο των ανθρώπων που πέρασαν ή που θα έρθουν.

Τέλος πάντων… όπως το βλέπει ο καθένας… Μπορεί και το μέγεθος του καθενός να είναι όχι μόνο υπολογίσιμο, αλλά η μοναδικότητα να το καθιστά και τεράστιο… Δεν θα μιλήσω εγώ για τους άλλους… για τους άπειρους άλλους… Εγώ θα πω δυο κουβέντες που αναδύονται στην επιφάνεια, εδώ και κάποια χρόνια, στην αλλαγή του χρόνου. Αλλά και πάλι δεν ανακαλύπτω την Αμερική… θα έχουν ειπωθεί ή θα ειπωθούν και από άλλους πολλούς…. στη σκέψη τους , στους μονολόγους τους, στη συζήτηση με αγαπημένα πρόσωπα, σε κάποιο γραπτό κείμενο ή οπουδήποτε αλλού. Αλλά δεν πτοούμε… θα τα πω κι εγώ, γιατί το θέλω…

Τα πρώτα χρόνια, την αλλαγή του χρόνου τη συνόδευε η χαρά, ο ενθουσιασμός… Τα κατοπινά συνοδεύονταν από ένα συγκρατημένο χαμόγελο και τη σκέψη «μεγαλώνω…». Όμως ακόμα πιο μετά η σκέψη «μεγαλώνω», άρχισε να συνοδεύεται από μια χαρά ανομολόγητη. Ανομολόγητη, γιατί πιθανόν μέσα μας τη θεωρήσαμε και ύβρη… Όταν δεις ή καταλάβεις ότι φεύγουν άνθρωποι άκαιρα, ξαφνικά και στη μέση μιας διαδρομής, αφήνοντας δυσαναπλήρωτα κενά στις ζωές και στις ψυχές άλλων ανθρώπων, τότε έρχεσαι αντιμέτωπος με το δίλλημα: «να στενοχωρηθώ ή να χαρώ που μεγαλώνω;» Και εκεί ο καθένας δίνει τη δική του απάντηση… Παίζει νομίζω ρόλο και πόσο κοντά στο αυτί σου ανάσανε η επίγνωση του πρόσκαιρου…

Είμαστε μέσα σε αυτούς που διάβηκαν το σκαλοπάτι του ΄18, αφήνοντας πίσω πολλούς που δεν είχαν την τύχη να το διαβούν. Η ζωή είναι δώρο, αλλά και μια διαρκής κατάκτηση. Ας χαρούμε την κάθε χρονιά, την κάθε στιγμή, ζώντας στο κέντρο της, όχι στο περιθώριό της. Αν έχουμε υγεία, ας το εκτιμήσουμε, όχι τυπικά, αλλά ουσιαστικά. Μην περιμένουμε η ασθένεια να μας χτυπήσει την πόρτα για να καταλάβουμε πόσο πολύτιμη είναι η υγεία. Μα κι αν μας τη χτύπησε την πόρτα η αρρώστια, μας βοηθάει να δούμε πόσο πολύτιμη και μοναδική είναι η ζωή. Να τη ζήσουμε, να τη χαρούμε μέχρι την τελευταία της σταγόνα. Γιατί για όλους υπάρχει τελευταία σταγόνα… ας μην το ξεχνάμε…

Η ζωή είναι δώρο ατομικό. Ας μην την σπαταλάμε, ας μην την χαρίζουμε και κυρίως σε πρόσωπα που έχουν κανόνα ζωής να επιβιώνουν σε βάρος των άλλων. Αν θέλουμε να τη «θυσιάσουμε» είναι επίσης δικαίωμά μας, αλλά ας το κάνουμε εν γνώσει μας για τα πρόσωπα που θέλουμε εμείς, για την οικογένειά μας, για τους ανθρώπους που αγαπάμε. Κανένας δεν «χρωστάει» τη ζωή του σε κανένα. Ούτε οι άνθρωποι που μας έφεραν στον κόσμο, μπορούν να απαιτήσουν τη ζωή μας. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να ζει εις βάρος του άλλου, οποιαδήποτε σχέση κι αν τον συνδέει με αυτόν. Η ζωή είναι μία, μικρή ή μεγάλη, όπως και να τη δεις, υποκειμενικά ή σε σύγκριση, είναι πάντα μία. Αγάπα πρώτα τον εαυτό σου! Μην τον κακοποιείς, φρόντισέ τον, μην τον φορτώνεις με βάρη, που πιθανόν δεν του αναλογούν. Αυτός που εκτιμά και σέβεται τον εαυτό του, αυτός μόνο μπορεί να σεβαστεί και να αγαπήσει και τους άλλους ανθρώπους, με ότι αυτό συνεπάγεται…

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευδαιμονία, από την ικανοποίηση που δίνει η μετάδοση της εμπειρίας. Υπήρξαν άνθρωποι ανά τους αιώνες, που μπόρεσαν αυτή την συσσωρευμένη εμπειρία τη μετατρέψουν σε σοφία, σε τροφή ψυχής. Ας τους πλησιάσουμε και ας τους ακούσουμε. Δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία. Ποτέ να μην φτάνει κανείς, κοιτώντας πίσω, να θρηνεί τη ζωή που σπατάλησε!

Ας χαρούμε κι ας αξιοποιήσουμε κι εφέτος αυτό το πολύτιμο δώρο που λέγεται ζωή!

Η Δεύτερη Φωνή

Προηγουμενο αρθρο
Ακυβέρνητο σκάφος, λόγω μηχανικής βλάβης, βορειοδυτικά της Λευκάδας
Επομενο αρθρο
Αποσπάσματα ζωής 80 χρόνων του Ορφέα, όπως τα άκουσα, τα έζησα, και τα ζω

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.