Σκεφτείτε

Γράφει ο Απόστολος Βεργής

Να πάρεις θέση για το ένα, να πάρεις θέση για το άλλο… Σε λίγο με τον τρόπο που λειτουργούν τα σόσιαλ μίντια  δεν θα ‘χουμε χρόνο για προσωπική ζωή. Χώρια οι αλληλεπιδράσεις: Έτσι έγραψε ο Α, έτσι τού απάντησε ο Β, αυτό είπε ο Γ, απασφάλισε ο Δ, έριξε μπόμπα ο Ε, ξεβρακώθηκε ο ΣΤ και δεν συμμαζεύεται.  

Είναι γεγονός πως ζούμε σε μέρες παρακμής, η δε πανδημία έκανε πιο σκληρά τα πράγματα, πιο βάρβαρα, πιο αηδιαστικά, καθώς έβγαλε (με αρκετή ψεκασμένη πολιτική υποβοήθηση) άγρια μα και εντελώς ηλίθια ένστικτα συνανθρώπων μας στην επιφάνεια. Και όλα για δεκαπέντε δευτερόλεπτα δημοσιότητας (πάνε πια τα δέκα λεπτά), για παλαμάκια, για ψήφους, για χτυπήματα και διαφημίσεις δε διάφορες ιστοσελίδες, για τα λάικς…

Δυσκολεύομαι να μπω στο κλίμα τής κοινωνικής κριτικής αυτή εποχή, φοβούμενος μην παρασυρθώ και γίνω ίδιος με τα τέρατα που μας απασχολούν. Δεν είναι μόνο ο Μπιγκ Μπάδερ το πρόβλημα. Δεν είναι μόνο ο Μπιγκ Μπράδερ το πρόβλημα γιατί τα πάντα πια είναι Μπιγκ Μπράδερ: Από τα αισχρά (άθλιας αισθητικής) τουίτς του  μάτσο μουστακαλή ψευτοαριστερού πολιτικάντη, μέχρι τις τρελές και ανυπόστατες αναρτήσεις των αρνητών τής μάσκας. Και από τις γεμάτες κορεκτίλα απόψεις ιεροεξεταστικού τύπου δήθεν “καθαρών” ανθρώπων, μέχρι απόψεις ευθέως σεξιστικές, σαδιστικές και φασιστικές σαν και αυτές του διαβόητου παίκτη τού Μπιγκ Μπράδερ.

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα όλων των κοινωνικών συστημάτων είναι η ύπαρξη εντός των εξισώσεών τους τέτοιων ανθρώπων, καταστάσεων και τακτικών – κι επέκεινα μόνιμο ζητούμενο μια κάθαρση. Στην σοσιαλιστική πλευρά (στις μορφές που έχει μέχρι στιγμής υπάρξει) όσα τέτοια σκουπίδια εμφανίζονται κρύβονται κάτω από τα χαλιά των γραφείων που στεγάζονται οι κεντρικές επιτροπές κι ύστερα στόματα κλειστά, περιθωριοποιήσεις (ως και εξαφανίσεις) θυμάτων είτε εκβιαστικών, είτε σεξουαλικών επιθέσεων – μα και επιβραβεύσεις και κοινωνική άνοδος για ανθρώπους δίχως ηθική. Στην καπιταλιστική πλευρά από την άλλη η εκπόρνευση είναι θεσμός, – εργαλείο κοινωνικής και οικονομικής ανέλιξης. “Είναι μια επιλογή” σου λένε και μετά: “ Εσύ αποφασίζεις…”

Κι εμείς, εμείς που οι γονείς μας, μας τα μάθανε αλλιώς, που μας μάθανε το “κάνε το καλό” εμείς που τον έρωτα τον νιώθουμε σαν κάτι το ποιητικό, που μας μάθανε το, κοιτάζουμε απορημένοι και αμήχανοι το κενό, ψάχνοντας να πιαστούμε από κάπου, να ισορροπήσουμε, να ζήσουμε σαν άνθρωποι με Α κεφαλαίο. Τραγωδία….

Θα μπορούσα να τελειώσω δίνοντας συμβουλές. Δεν θα το κάνω. Θα γράψω μόνο ένα πράγμα: Σκεφτείτε, σκεφτείτε ώριμα και λογικά…

Απόστολος Βεργής