Στίχοι ανεπίδοτοι – Της Νόνης Σταματέλου

Στίχοι ανεπίδοτοι

Βρέχει πολύ εδώ στην ξένη
χώρα
Μα μη φοβάσαι αγάπη μου.
Φοράω το κόκκινο αδιάβροχο
που μου χάρισε μια κυρία
στο λιμάνι.
Ντρέπομαι, είπε
Για τις ανέσεις μου, που σαν
σαγόνια
καταβροχθίζουν
την ανθρωπιά μου.
Είναι περήφανο πολύ τούτο το
καραβάνι…
Στα μάτια των παιδιών σας
βλέπω τα παιδιά μου…
Είμαι ακόμα όμορφη
αγάπη μου!
Καθρεφτίζομαι για σένα
στις λακκούβες των δρόμων.
Όταν φτάσεις κι εσύ εδώ,
Όταν καταφέρεις να περάσεις,
αγάπη μου
Όλα θ’ αλλάξουν!
Θα παντρευτούμε εδώ…

Δεν είναι τόσο άγριος ο
κόσμος, αγάπη μου
Τόσο ανελέητο το χέρι
του Θεού…
Μέσα σ΄αυτόν τον δίσεκτο
καιρό
Έχει ο καθένας τη δική του
μοίρα.
Έχουνε φως και χρώμα τα
τοπία εδώ
Και λάμπουν με τα λάμδα
και τα ρω τους
οι λέξεις οι ελληνικές.
Κλαίω γιατί θυμάμαι την Παλμύρα
και νοσταλγώ τα παιδικά μας
καλοκαίρια στη Λαττάκεια…
Έτσι ζεσταίνω τα προσφυγικά
μου βράδια
Γράφοντας γράμματα και
στίχους στα σκοτάδια.
Χαμήλωσαν τα φώτα
στον καταυλισμό
Μα η ψυχή δεν βρίσκει
αναπαμό…
Ώσπου να ρθείς …να σβήσεις
του πολέμου τα σημάδια…
Ελπίζω ακόμα στης Ευρώπης
τον πολιτισμό…

(Ποίημα της Νόνης Σταματέλου για τους πρόσφυγες. Θα διαβαστεί σήμερα σε εκδήλωση στα Γιάννενα.)