Στην αγκαλιά του ουρανού η κυρία Χαρά

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Στον ύπνο της ήσυχα σαν πουλάκι έφυγε πλήρης ημερών η κυρία Χαρά Καράμπαλη, μητέρα της παιδικής μου φίλης Δήμητρας Καράμπαλη και του Δημήτρη Καράμπαλη.

Η κυρία Χαρά ήταν ένας άγγελος, μια ‘αγία ψυχή’, όπως την αποκαλούσε ο πατερούλης καθώς ήταν πιστή στην Εκκλησία των Αγίων Αναργύρων, παρούσα τις Κυριακές και τις γιορτές. Ήταν μία απο τις αγαπημένες Κυριακάτικες μορφές στα στασίδια των παιδικών και των νεανικών μας χρόνων.

Η κυρία Χαρά ήταν όμορφη με ένα γκριζογάλανο βλέμμα που το κατέβαζε όταν βρισκόταν στο πλήθος, καθώς η σεμνότητα και η ταπεινότητα ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά της. Μου έδινε την αίσθηση πως ήταν παρούσα στο σώμα αλλά απούσα στο πνεύμα, καθώς η βαθειά θρησκευτική της προσήλωση έμοιαζε να την κάνει να προσπερνάει τις επίγειες δυσκολίες και να ανεβαίνει στα ουράνια ακόμη και στην καθημερινότητά της.

Υπήρξε φίλη της μαμάς από την περίοδο του Κατηχητικού, οι δύο άλλες αδελφές της ήταν επίσης κολλητές της μαμάς, η Βερονίκη και η Κατερίνα που έμεναν στη Λευκάδα. Και όλες είχαν δεθεί στον ιστό των ιδανικών μιας νιότης που πέρασε από Κατοχή, από Εμφύλιο, από Δικτατορία, αφήνοντας τα σημάδια πάνω στις ψυχές τους. Αλλά δεν το έβαζαν κάτω, αγωνίζονταν κάθε μια από το μετερίζι της για ένα καλύτερο παρόν και αύριο εκεί στα περιορισμένα πλαίσια της μικρής Λευκάδας.

Η κυρία Χαρά μετά το τέλος της λειτουργίας, πάντα εύρισκε χρόνο να συνομιλεί με τη μαμά, να λένε τα δικά τους τα γυναικεία και να μιλούν για τα αγόρια τους που σπούδασαν στην Αμερική ή για τα κορίτσια τους (τη Δήμητρα κι εμένα) που είχαμε κάνει καριέρα και γάμο στα ξένα.

Η κυρία Χαρά παρότι δεν είχε περγαμηνές, ήταν μια έξυπνη γυναίκα με επιχειρηματικό πνεύμα. Την εποχή που η Λευκάδα ήταν ακόμη κοιμισμένη, εκείνη νοίκιαζε τουριστικά δωμάτια και έκανε εμπόριο εργοχείρων με καρσάσνικη βελονιά, αποκτώντας το δικό της εισόδημα και την οικονομική αυτονομία της.

Μεγάλωσε τα παιδιά της με τρομερή στοργή και αφοσίωση και κατόρθωσε να τους δώσει τα φτερά της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης. Τόσο ο Δημήτρης όσο και η Δήμητρα τελειώνοντας πολυτεχνείο και πανεπιστήμιο αντίστοιχα, κατόρθωσαν να πάρουν Phd στα μεγάλα και τρανά πανεπιστήμια της Αμερικής, καταλαμβάνοντας ιδιαίτερη σχέση στην ακαδημαϊκή κοινότητα της Ελλάδας και των ΗΠΑ αντίστοιχα.

Με την κυρία Χαρά δέθηκα περισσότερο όταν άρχισε να επισκέπτεται τη Δήμητρά της στη Νέα Υόρκη, όπου μεγάλωναν ο μικρός Νίτιαν και η Χαρούλης που πήρε το όνομά της. Εκείνη έπλεε σε πελάγη ευτυχίας με τους δύο εγγονούς της κι εμείς επισκεπτόμασταν συχνά το Μανχάτταν για να βλέπουμε τη Δήμητρα, τα αγόρια της, τον άντρα της τον Παραμέσουραν και την ίδια τη γιαγιά Χαρά.

Συνήθως έφτανε μετά τα Χριστούγεννα και έμενε μέχρι μετά το Πάσχα. Δεν έχανε τις ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας στην ελληνορθόδοξη εκκλησία που βρισκόταν κοντά στο διαμέρισμά τους. Ήταν ευτυχισμένη και ένιωθε πληρότητα που μπορούσε να δώσει ένα χέρι βοήθειας στην κόρη της, απολαμβάνοντας τη σχέση με τους εγγονούς της.

Τα καλοκαίρια στη Λευκάδα ο Νίτιαν έκανε παρέα με τον Αλέξανδρο καθώς μεγάλωναν ανέμελα με όλα τα παιδιά των φιλενάδων μου. Και οι γιαγιάδες- η μαμά μου και η κυρία Χαρά- καμάρωναν που μιλούσαν ελληνικά με την παρέα τους και που έχτιζαν μια βαθειά ελληνικότητα με θέα το Ιόνιο πέλαγος.

Όταν τη συναντούσα τις Κυριακές στην εκκλησιά μας, πάντα μιλούσαμε για εκείνη την πολύτιμη φιλία των αγοριών που κρατάει μέχρι σήμερα κι ας έχουν μεσολαβήσει αποστάσεις και χρόνια.

Πέρσι η κυρία Χαρά αρρώστησε από πνευμονία και νοσηλεύτηκε στο Νοσοκομείο της Λευκάδας. Κι εκεί γνώρισα σε βάθος την αγάπη της Δήμητρας και του Δημήτρη, που εκδηλωνόταν με τρυφερότητα και με μια τεράστια αγωνία να συνέλθει για να την ζήσουν λίγο ακόμη.

Η κυρία Χαρά έσβησε απαλά στον ύπνο της και η Δήμητρα δεν πρόλαβε να τη δει ζωντανή για τελευταία φορά. Αλλά έτσι είναι η μοίρα των ξενητεμένων, να ζούν την απώλεια με τον πόνο της απόστασης. Είναι το τίμημα της αυτονομίας που μας έδωσαν οι γονείς μας.

Τώρα θα βρεθεί στους ουρανούς με τον σύζυγό της και με όλες τις φιλενάδες της, τώρα θα μας βλέπει απο ψηλά και θα μας προστατεύει με εκείνη τη γαλήνια στάση της και το ταπεινό γκριζογάλανο βλέμμα της!

Καλό ταξίδι κυρία Χαρά, χαιρετίσματα στον παπα-Νίκο σου, στη Μαρία σου, στην Πεταλούδα μου και σε όλα τα αγαπημένα πρόσωπα που έχουν εγκαταλείψει τα εγκόσμια.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει εκεί στην οδό των Αθανάτων!

Τζουστινάκι