Στις Γειτονιές του Κόσμου: Στην Αλάσκα των θαυμάτων

Στην Αλάσκα των θαυμάτων

Μέρος 1ο

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Μια βόλτα στα γαλάζια νερά της Αλάσκας με το μεγάλο κρουαζιερόπλοιο κρούει τη θύρα στις αναμνήσεις της εποχής. Ηταν τέλος Αυγούστου του 2009 όταν κινήσαμε γι αυτό το φαντασμαγορικό ταξίδι που θα εξελιχθεί σε δύο συνέχειες.

Το πλοίο γλρύστησε στα νερά αφήνοντας πίσω το λιμάνι του Βανκούβερ. Ολη τη νύχτα διανύαμε το στενό κατα μήκος του νησιού του Βανκούβερ ανάμεσα σε δεκάδες νησιά που ήταν καταφορτωμένα απο έλατα. Ελάχιστα σημάδια ζωής κι αυτά απο βαρκάρηδες, που ελλιμένιζαν τα ψαροκάϊκά τους σε διάφορα απάνεμα σημεία των ακτών.

Η μέρα ήρθε πάλι ηλιόλουστη, Τώρα είχαμε ξανοιχτεί στον Ειρηνικό Ωκεανό χαράσσοντας πορεία Αλάσκας. Στην ανοιχτή θάλασσα κατα το απογευματάκι ξεπρόβαλαν οι φάλαινες, μεγαλόπρεπες, παιχνιδιάρες και βιαστικές. Πρώτα πετούσαν το νερό τους σαν συντριβάνι, μετά έβγαζαν τα μεγαλόσωμα σκούρα κορμιά τους κι ύστερα χάνονταν στο βυθό αφήνοντας μια τεράστια λωρίδα νερού στο διάβα τους.

Ολοι ορμήσαμε στο μπροστινό ντέκ να θαυμάσουμε τα κήτη αλλά και να απολαύσουμε το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα της ζωής μας. Ο αέρας χτυπούσε τα πρόσωπα αλλά εμείς ακάθεκτοι στο μπαλκόνι αφεθήκαμε να μας παρασύρει η δίνη του ωκεανού με τη μαγεία του ιριδίζοντος ήλιου. Στο βάθος μακριά ξεπρόβαλαν τα αιώνια βουνά του τοπίου της Αλάσκας.

Το επόμενο πρωί μας βρήκε στο πρώτο χωριό του προορισμού, το Κέτσικαν. Αποβιβαστήκαμε σε τούτο το παράξενο τόπο με τα σπίτια ανεβασμένα στα δοκάρια θαρρείς ειδικά για να αντικρύζουν όλα τη θάλασσα.

Ενα θαλασσοχώρι με ελάχιστο πληθυσμό, που ασχολείται μόνο με το ψάρεμα του σολωμού αλλά και με την τουριστική βιομηχανία της κρουαζιέρας. Κατεβήκαμε μπουλουκηδόν και πήραμε μια εκδομή, που μας μετέφερε σε ένα πεδίο ινδιάνικων τοτέμ.

Μάταια, είχαμε πιστέψει πως εκεί θα βλέπαμε αληθινούς αυτόχθονες, ένα είδος εσκιμώων. Το χωριό είναι κατοικημένο απο αμερικανούς, που έχουν ως κύριο αντικείμενο την τουριστική κερδοσκοπεία. Χρυσοχοεία και μαγαζιά με είδη δώρων απλώνονται ως την αποβάθρα όπου αποβιβάζονται χιλιάδες τουρίστες καθημερινά.

Η πιο συγκλονιστική στιγμή σε τούτο το απρόσωπο και πληκτικό χωριό ήταν η επίσκεψη στο ποτάμι. Εκεί αντικρύσαμε τους σολωμούς να προσπαθούν να ανέβουν κατα χιλιάδες αντίθετα στο ρεύμα του ποταμού για να πάνε να γεννήσουν στην ήρεμη ακτή του.

Τούτα τα ζωντανά χτυπιόντουσαν για να προσπεράσουν όλα τα εμπόδια να φτάσουν στο σημείο, όπου θα γεννήσουν τα αυγά τους. Κι ως τότε θα έχουν φάει τη σάρκα τους αφενός απο τον αγώνα να πάνε αντίθετα στο ρεύμα αφετέρου επειδή το ποτάμι δεν παρέχει τροφή για κείνους. Οταν θα φτάσουν πιά στην πολυπόθητη ακτή, οι σολωμοί της αναπαραγωγής θα πεθάνουν απο την κούραση και την αδυναμία.

Με συγκλόνισε η διαπίστωση πως η φύση έχει τους δικούς της νόμους, πως οι σολωμοί διανύουν εκατοντάδες ναυτικά μίλια για να γεννήσουν και να πεθάνουν εκεί στο Κέτσικαν της Αλάσκας.

Η αγωνιώδης τους προσπάθεια να πάνε κόντρα στο ποτάμι, να παλέψουν μέχρις εσχάτων για να φτάσουν στον προορισμό της αναπαραγωγής και του του θανάτου τους, έφερε στο νού μου το δικό μας ανθρώπινο είδος. Ματαιότης, ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης!

Αυτή ήταν η πικρή διαπίστωση στο Κάτσικαν, που είχε επίσης να προσφέρει μια παραποτάμια βόλτα σε σπίτια με χρώμα που κάποτε στέγαζαν πορνεία για τους χρυσορρύχους της περιοχής.

Η περιήγηση στο σπίτι της περίφημης πόρνης Ντόλυ, που έχει μείνει ανέθικτο απο τα χρόνια, ήταν μια μελαγχολική βόλτα στα ήθη της εποχής. Τούτη η Ντόλυ, όταν πέρασε η μπογιά της, διώχτηκε ανελέητα απο την κοινωνία σαν άλογο που γέρασε περνώντας το υπόλοιπο της ζωής της σε θλιβερό γηροκομείο.

Με έπιασε το παράπονο για την ακμή και παρακμή των ανθρώπων. Για την ακμή και παρακμή της ίδιας της φύσης!