Στις Γειτονιές του Κόσμου: Φθινόπωρο στη Μοντρεάλη
Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη
Η πόλη μου ζεί τη φρενίτιδα των χρωμάτων, καθώς τα φυλλοβόλα δέντρα της μεταλλάσσονται σε κίτρινα, χρυσά, κόκκινα, κανελλιά, καφέ, σταχτιά. Και στέκουν όλο περηφάνεια στον ήλιο, καμαρωτά για τα απίστευτα χρώματά τους. Ωσπου φτάνει ένας άνεμος και σωριάζει τα φύλλα τους στη γή απογυμνώνοντάς τα για να δεχθούν το πρώτο χιόνι.
Τότε τα δέντρα αποκαλύπτουν το γήρας και την ασχήμια τους, τότε στέκουν έρμαια της προδιαγεγραμμένης ετήσιας μοίρας τους. Τότε νιώθω τη μελαγχολία του επερχόμενου τέλους, που θα σημάνει μια νέα αρχή.
Ακόμη τα φύλλα είναι πεσμένα στο έδαφος, ακόμη το γκαζόν είναι καταπράσινο καθώς η φύση περιμένει μέχρι την τελευταία ώρα της να υπερασπιστεί την μετάβασή της στη λαίλαπα του χειμώνα. Ο άνεμος βοά με μανία, αλλά η πόλη αντιστέκεται. Προχθές είχαμε το Χάλοουιν, την παγανιστική γιορτή όπου η Βόρεια Αμερική γιορτάζει τις κολοκύθες μαζί με τα φαντάσματα και τους δράκουλες…
Το δικό μας Χάλοουιν έχει τελειώσει αφότου ο Αλεξανρός μας μεγάλωσε. Ομως κρεμάσαμε και φέτος έξω απο την πόρτα το στεφάνι με τα χρυσοκόκκινα φύλλα και τη μάγισσα μήπως περάσουν τα παιδάκια να τους γεμίσουμε τις κολοκύθες με λιχουδιές.
Η πόλη μου αργοπεθαίνει κι όμως ξεχάστηκε πάλι μέσα στο τρελλό πανηγύρι των αποχρώσεων. Οι καμινάδες άρχισαν να βγάζουν καπνούς, η ατμόσφαιρα μοσχοβολάει καμμένα ξύλα.Το Μόντρεαλ είναι πνιγμένο στα χρώματα του φθινοπώρου και στα αρώματα του χειμώνα.
Ας περπατήσουμε μαζί στις γειτονιές μου για να μην είμαι μόνη με τη σκιά μου.
Σας γλυκοφιλώ με μια δόση αναπόδραστης μελαγχολίας γι αυτά που χάθηκαν και δεν θα γυρίσουνε ξανά. Μόνο τα φύλλα θα γυρνούν κάθε άνοιξη!
Δεν υπάρχουν σχόλια