«Στώμεν καλώς»: ένα ποίημα για τη γιορτή της μητέρας

Βιβή Κοψιδά-Βρεττού

Στώμεν καλώς

στη Mάνα με τα τρύπια προσευχής γόνατα
Στώμεν καλώς
στη Mάνα με το λευκό τσεμπέρι χυμούς άβγαλτους
Στώμεν καλώς
στη Mάνα με το μαύρο αμπέχωνο
βροχής λασπωμένης στην Αγωνία
Στώμεν καλώς
πικρού ανέμου στους βραχίονες
Που τρίζουν τη ρίζα του ήλιου
Στώμεν καλώς
στη Μάνα γροθιά σαν γινωμένου ψωμιού ζύμη
Στην οργισμένη μέρα που τα λόγια της
Μουλιάζει σε μαστό υγρασίας δακρύων
Στο στέγνωμα αμαρτίας άγουρης
Που ταπεινά εμπνέει παράδεισο

Στώμεν καλώς
Ενώπιόν της
Αγία Υπομονή Άφες…
Πειρατικά καράβια τα όνειρα
γι’ακίνητα σαλπάρουν κοιμητήρια
αφρίζοντας το φουγάρο τους
τη γύρη μιας χαλασμένης άνοιξης
Στώμεν καλώς
Διαβαίνει με το ακάνθινο στεφάνι
στο δίσκο πάνω απιθωμένο λάφυρο
μάχης σαν ο πόλεμος είναι χαμένος
και το κίτρινο λάδι του καντηλιού
ζεματάει τα σπλάχνα της
και νανουρίζει τα «μάτια» της στο φως
«Ο ήλιος εβασίλεψε
Ο αετός κοιμήθη
Κι ο κυρ βοριάς ο δροσερός
Στη μάνα του πηγαίνει…»

Το καλεντάρι της από το χρόνο έξω
κι από τη νύχτα μισερή

ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ

Δυο απλωμένα χέρια αγκαλιές
Αστέρια ξετρυπώνουν
απ’τον εύοσμο κόρφο της
Πανηγύρι το φως τους…
Του κόρφου της σπέρνει το Φως
Ανασταίνει το θαύμα

Στώμεν ευλαβώς
Η Παναγιά περνά
Του Θε-Ανθρώπου η ΜΑΝΑ!