Σύλλογος Εκπ/κων Π.Ε. Λευκάδας: Εκπαιδευτικό εγχειρίδιο πολέμου

ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΚΠ/ΚΩΝ Π.Ε. ΛΕΥΚΑΔΑΣ
«ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ»

Μια απάντηση, παραφράζοντας τον Μπέρτολτ Μπρέχτ και τον Ράντγιαρντ, στον καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου και Υπουργό Παιδείας κ Λοβέρδο για τη γνωστή του δήλωση κάλυψης χιλιάδων κενών στα σχολεία από «εθελοντές» – άνεργους συναδέλφους μας.

Εκπαιδευτικό εγχειρίδιο πολέμου

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ

θεωρούνε ταπεινό
να μιλάς για το φαΐ και τη δημόσια εκπαίδευση.
Ο λόγος; Έχουνε κιόλας φάει όντας «εκπαιδευμένοι».
Οι ταπεινοί αφήνουνε τον κόσμο
χωρίς να ’χουνε δοκιμάσει κρέας και γνώση της προκοπής.

ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΓΙΑ ΨΩΜΙ, ΥΓΕΙΑ, ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Οι έμποροι φωνάζουν γι’ αγορές.
Οι άνεργοι πεινούσαν.
Τώρα πεινάνε κι όσοι εργάζονται.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΡΠΑΝΕ ΤΟ ΦΑΙ ΑΠ’ ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
κηρύχνουν τη λιτότητα.
Αυτοί που παίρνουν όλα τα δοσήματα
ζητάνε θυσίες.
Οι χορτάτοι μιλάνε στους πεινασμένους
για τις μεγάλες μέρες της ανάπτυξης που θα ‘ρθουν.
Αυτοί που τη χώρα σέρνουνε στην άβυσσο
λεν πως είναι η τέχνη να κυβερνάς το λαό
είναι πολύ δύσκολη για τους ανθρώπους του λαού.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ ΛΕΝΕ: ΑΝΕΡΓΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ

είναι δύο πράγματα ολότελα διαφορετικά.
Όμως η ανεργία μας και η ανάπτυξή τους
μοιάζουν όπως ο άνεμος κι η θύελλα.
Ο ανάπτυξή τους γεννιέται απ’ την ανεργία μας
καθώς ο γιος από τη μάνα.
Έχει τα δικά της απαίσια χαρακτηριστικά.
Η ανάπτυξή τους σκοτώνει.

ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ

μιλάνε για την εκπαίδευση
ο απλός δάσκαλος ξέρει
πως έρχεται ο πόλεμος.
Οι Εγκύκλιοι για επιστράτευση
έχουν κιόλας υπογραφεί.

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΥΠΟΥΡΓΕΙΑ ΛΕΝΕ:

Να ο δρόμος για το «Νέο Σχολείο».
Οι δάσκαλοι που είναι χαμηλά λένε
να ο δρόμος για το φτηνό, ευέλικτο, πειθαρχημένο και ιδιωτικοποιημένο σχολείο.
Τούτες οι μεταρρυθμίσεις που έρχονται
δεν είναι οι πρώτες.
Πριν απ’ αυτές γίνανε κι άλλες.
Ένας ολόκληρος αιώνας μεταρρυθμίσεων.
Νύχτα.

Η ιδιωτικοποίηση της δημόσιας εκπαίδευσης προχωράει με γοργούς ρυθμούς.
Οι νέες εκπαιδευτικές πολιτικές θα γεννήσουν το σχολείο των δεξιοτήτων, της αγραμματοσύνης και της παραγωγής φτηνού εργατικού δυναμικού.

Υπουργέ ο δάσκαλος είναι χρήσιμος πολύ.

Ξέρει να κουβαλά τη δουλειά στο σπίτι και αυτό να μην μετρά σαν «ωράριο».
Ξέρει να περιπλανιέται ανά την χώρα για μια θέση εργασίας.
Ξέρει να μένει άνεργος κάθε καλοκαίρι σαν αναπληρωτής.
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα.
Ξέρει να σκέφτεται.
Υπουργέ ο δάσκαλος είναι χρήσιμος πολύ.
Ξέρει να δουλεύει με 600 ευρώ το μήνα.
Ξέρει να πληρώνει και τα νέα χαράτσια.
Μόνο που έχει ένα ελάττωμα.
Ξέρει να ονειρεύεται.
Ξέρει να αγωνίζεται.
Ξέρει να αγωνίζεται.

αν…

αν καινοτομία είναι να διδάσκεις τρέχοντας από σχολείο σε σχολείο, να μην ξέρεις αν θα πληρωθείς και πότε, να τρέμεις μήπως δεν συμπληρώσεις τα ένσημα και δεν πάρεις το επίδομα ανεργίας, να κινδυνεύεις να απολυθείς στη μέση της χρονιάς, αλλά παρόλα αυτά να επιμένεις να διδάσκεις…
αν καλύπτεις την υποκρισία, την ανθρωποφαγία, την απάτη, πίσω από κούφιες λέξεις για αριστεία, καινοτομία και μεταρρυθμίσεις …
αν είναι έντιμο να λες ψέματα για το από πότε είναι απλήρωτοι οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί και πότε θα πληρωθούν…
αν δεν είναι ανθρωποφαγία να διατηρείς απλήρωτους και κακοπληρωμένους εκπαιδευτικούς για χρόνια με την υπόσχεση της προσμέτρησης της προϋπηρεσίας, και ξαφνικά να καταργείς την προϋπηρεσία…
αν δεν είναι απάτη να δηλώνεις προεκλογικά «πρώτα ο μαθητής» και μετεκλογικά να υλοποιείς το «πρώτα η αγορά και η οικονομία της»…
αν κατηγορείς τους εκπαιδευτικούς ότι στερούνται προσόντων ως φτηνή δικαιολογία για να διατηρείται η τεράστια μισθολογική διαφορά με την Ευρώπη…
αν ένας μανδαρίνος του ΥΠΕΠΘ παίρνει μισθό όσο δέκα ωρομίσθιοι μαζί, για να χειροκροτεί τις αντιεκπαιδευτικές πολιτικές…
αν ο ΑΣΕΠ και η λογική των προσόντων γίνεται όχημα μηδενισμού των προσλήψεων στην εκπαίδευση…
αν αναξιοκρατία είναι να διεκδικείς μόνιμη και σταθερή δουλειά μετά από 5 και 10 χρόνια πραγματικής προσφοράς στην εκπαίδευση…
αν κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις πως ότι υπάρχει στη δημόσια εκπαίδευση οφείλεται στο μόχθο και τους αγώνες του δάσκαλου – χωρίς κρατική ανταπόκριση, παρά και ενάντια στην κρατική υπονόμευση…
αν πρότυπο είναι ο εξευτελιζόμενος, απλήρωτος, καθυβριζόμενος εκπαιδευτικός, που θα σκύβει το κεφάλι αμίλητος, ακόμη κι όταν η παράλογη αδικία τον τσακίζει οικονομικά, κοινωνικά, ψυχολογικά και όχι ο μάχιμος εκπαιδευτικός, ο εκπαιδευτικός της τάξης, που παλεύει ενάντια σε θεούς και δαίμονες, υπερασπίζοντας το δημόσιο σχολείο…

τότε δεν μπορώ
Δεν είμαι εγώ το πρότυπο