Ταξίδι στα Κύθηρα [Φωτό+video]

Της Καίτης Κακαβούλη

Ένα πολύ όμορφο τριήμερο ζήσαμε μαζί με τις Ενορίες Ταξιαρχών Καρυωτών και Αγίου Νικολάου Απολπαίνης.

Ζήσαμε και είδαμε από κοντά την πανέμορφη Μονεμβασιά με τα στενά καντούνια της και την θέα στο καταγάλανο Αιγαίο. Είδαμε το σπίτι που γεννήθηκε ο Γιάννης Ρίτσος και περιπλανηθήκαμε στις μικρές πλατείες της, στα παραδοσιακά καφενεδάκια και στις κορφές του κάστρου.

Οι δυο τελευταίες μέρες ήταν αφιερωμένες στο χιλιοτραγουδισμένο Τσιρίγο, τα Κύθηρα. Γνωρίσαμε την φιλοξενία των κατοίκων, δροσιστήκαμε στα πεντακάθαρα νερά, γευτήκαμε το λεμοντσέλο και την κυθηριώτικη κουζίνα, ανεβήκαμε στο Κάστρο, περιπλανηθήκαμε στα γραφικά σοκάκια της Χώρας, κοντοσταθήκαμε στο σπίτι της Ρόζας Κασιμάτη, μητέρας του Λευκαδίου Χέρν, επισκεφθήκαμε το Καψάλι, την Αγία Πελαγία, τον Μυλοπόταμο, μα πάνω απ’ όλα ζήσαμε τη μυσταγωγία της Θείας Λειτουργία στο ιερό των ιερών για τους Κυθηρείους, στο Προσκύνημα της Παναγίας της Μυρτιδιώτισσας.

Θες ο επιβλητικός Ναός, θες η μοσχοβολιά των ανθισμένων σμυρτιών, θες η εικόνα της «Μαύρης Παναγιάς» (Madonna Nera), όλα σε «ανέβαζαν» σε άλλα επίπεδα… Και μέσα στο ναό, η ψαλμωδία μιας μεικτής χορωδίας με ήθος και ευλάβεια, επτανησιακής μουσικής, εκείνης που κάποτε ηχούσε και στα δικά μας αυτιά, στους Αγίους Αναργύρους, στην Παναγία των Ξένων και μέχρι πριν μια 30ετία περίπου στο δικό μας πανηγύρι της Φανερωμένης μας και χάσαμε ή μάλλον την «σκοτώσαμε», ως «ξένη» και «αιρετική» – τι κρίμα- έδωσε φτερά στην προσευχή μας, για να πετάξει προς τον Δημιουργό.

Θυμηθήκαμε «αρχαίων ημερών» και νιώσαμε βαθιά στην ψυχή μας αυτό το μεγάλο και αναπάντητο «γιατί;» Γιατί αφήσαμε, γιατί γυρίσαμε την πλάτη μας και την καρδιά μας σ’ αυτό που μας εξέφραζε απόλυτα και «έντυνε» τα πιο ιερά μας λόγια, τα μύχια της ψυχής; Και στη θέση της, τι βάλαμε; Και διηγόντας τα, να κλαίς…

Φτάσαμε στον τόπο μας, γεμάτοι εικόνες, εμπειρίες από τη γνωριμία μας μ’ αυτήν τη μεριά της ελληνικής γης, που κάνει ένα, τη μυθολογία, την ιστορία, την πραγματικότητα, τα πελάγη, και τα οράματα και προσφέροντας την πεποίθηση ότι, έστω και για λίγο, τα δικά μας «Κύθηρα».