Ταξίδι στο χρόνο και στο χρώμα

Της Πηνελόπης Κοψιδά

Σ΄ ένα απρόοπτο και γρήγορα ταξίδι μου στο νησί, ο δρόμος μ΄ έφερε στα στενοσόκακα της δυτικής παραλίας. Λοιπόν εντάξει, καλύτερα ας παραδεχτώ πως εκεί με οδήγησε η νοσταλγία κι λαχτάρα να γυρίσω το χρόνο πίσω.

Τα μικρά ψαράδικα σπιτάκια με την επένδυση από τσίγκο, βαμμένα σε όλες τις αποχρώσεις, ήταν εκεί… Ακουμπισμένα το ένα στο άλλο πρόσφεραν μια χρωματική πανδαισία, λουσμένη στου ήλιου το φως.

Περιδιαβαίνοντας τα στενά δρομάκια στην γειτονιά που έζησα για λίγο στα πρώτα μαθητικά μου χρόνια, ζωντάνεψαν μπροστά στα μάτια μου εικόνες παλιές, φωνές γνώριμες, γέλια και τρεχαλητά, όμορφες σπιτικές μυρωδιές φαγητών και γλυκών.

Σε κάθε σοκάκι έβλεπα τις παλιές παρέες μου να παίζουν κρυφτό και κυνηγητό. Και στρίβοντας στις γωνιές τις έβλεπα να γελάνε και να τρέχουν… Και μέσα από τα χαμηλά παράθυρα να ακούγονται φωνές χρωματισμένες από την λευκαδίτικη ντοπιολαλιά να φωνάζουν «ησυχία» και να εξαπολύουν φοβέρες που ποτέ δεν πραγματοποιούσαν.

Μέσα στα στενά σοκάκια, έβλεπα λακκούβες να αναβλύζουν θαλασσινό νερό γεμάτο γυρίνους, που προσπαθούσαμε να τους πιάσουμε και να τους βάλουμε σε κουτάκια.

Και τα καλοκαιρινά βράδια οι μυρωδιές από τα νυχτολούλουδα, κάλυπταν την βαριά οσμή της λιμνοθάλασσας, την ίδια εκείνη που μας υποδέχεται και τώρα, μόλις διαβούμε την γέφυρα του νησιού.

Και καθώς προχωρούσα, τα σπίτια ξεπρόβαλαν το ένα κρυμμένο πίσω από τ΄ άλλο και συναγωνίζονταν μεταξύ τους στην ομορφιά και στο χρώμα… Αλέγρα, όπως αλέγρα είναι και η ψυχή του λευκαδίτη. Σμιλεμένη με το γαλάζιο και την αλμύρα της θάλασσας, αλλά και το βαθυπράσινο του κυπαρισσιού και το αντιφέγγισμα του γυμνού βράχου, δίνει ένα στίγμα πολύ ιδιαίτερο και ξεχωριστό. Αγωνιστής της ζωής, ψαράς και ξωμάχος, αλλά και ποιητής με ευαισθησίες και χιούμορ διαφορετικό, συνδυάζει στο πρόσωπό του την σφραγίδα της σκληρής και τίμιας δουλειάς με την δυτική βενετσιάνικη κουλτούρα.

Κι ο δρόμος μου μ΄ έβγαλε σιγά-σιγά στη λιμνοθάλασσα κι είδα ακόμα μια φορά τα ψάρια να κολυμπούν σε κοπάδια και να πηδούν στον αέρα.

Έφυγα από την συνοικία του Πουλιού, νιώθοντας τον ενθουσιασμό που αφήνει ένα όμορφο ταξίδι…

Και αναρωτήθηκα πόσα πράγματα υπάρχουν μέσα μας, που αναζητούν τον κατάλληλο χώρο και χρόνο για να αναδυθούν….