Ταξίδι του λογισμού «Το τραγούδι της γης μου»

Ταξίδι του λογισμού «Το τραγούδι της γης μου»

Ταξίδι του λογισμού «Το τραγούδι της γης μου»
Γαλάζιο μπροστά μου
στα μάτια μου, στα πόδια μου γαλάζιο
αλλά δεν είναι το δικό σου…
ορίζοντες μικροί, χωρίς ηλιοβασίλεμα, χωρίς ταξίδι,
δεν είναι οι δικοί σου…
βάρκες δεμένες σε λιμάνια,
ξένες, φτωχές, χωρίς έμπνευση,
μικρές και θλιβερές τις βλέπουν τα μάτια μου,
δεν είναι οι δικές σου…
και πίσω μου βουνά γυμνά,
βράχοι που κρέμονται πάνω από τη ματαιοδοξία των ανθρώπων που δεν είδαν…
που δεν σ’ έχουν δει…
επιείκεια, συγκατάβαση, συμπάθεια…
εσύ όμως, απλώνεις αμείλικτα τις αμμουδερές άκρες και τα βράχια σου στο χάδι των κυμάτων,
δε δίνεις περιθώρια,
δεν αφήνεις χώρο…
όποιος σε είδε σ’ ερωτεύτηκε
κι όποιος ήρθε σε σένα δεν έφυγε ποτέ…
κι εμείς που είμαστε δικοί σου
ρίξαμε άγκυρα,
άγκυρα ψυχής στο χώμα σου,
στα βουνά και τα λαγκάδια σου,
στις ποτισμένες με μόχθο αναβαθμίδες του κορμιού σου,
στις ελιές και στ’ αμπέλια σου,
στις θρούμπες, στα πουρνάρια σου,
στις μυθικές θάλασσές σου,
που χιλιάδες χρόνια
έφτιαξαν λιμάνια φιλόξενα
για κάθε ταξιδευτή, για κάθε Οδυσσέα…
μα πρώτα στους ανθρώπους σου
που ήρθαν… που έφυγαν…
που πάντα όμως είναι κρίκοι μιας αλυσίδας,
αυτής που σε διαιωνίζει στο χρόνο,
αυτής που αρωματίζει το χρόνο με διαρκείς αγώνες,
με μόχθο για λευτεριά,
με μόχθο για επιβίωση,
αλλά και με τραγούδι, με μουσική, με ποίηση,
με αγάπη, με προσμονή…
…είμαστε αλλού, αλλά μας κρατάς πάντα εκεί…
…είμαστε χίλια κομμάτια…

Πηνελόπη Κοψιδά