Τα ασπρόμαυρα καλοκαίρια της Λευκάδας
Βάρκες, καΐκια και πρόσωπα με την ελκυστική πατίνα της νοσταλγίας, αλλά και την αναβίωση ενός κόσμου που πέρασε και μοιάζει απελπιστικά παλιός, αν και είναι ο κόσμος των πατεράδων μας, ο λαμπρός κόσμος των παιδικών μας χρόνων, ένας κόσμος που μέσα του μεγαλώσαμε…
Η πιο αισθαντική σχέση που αναπτύχτηκε ανάμεσα στη φύση και στον άνθρωπο είναι αυτή της θάλασσας με τα πλεούμενα. Μια σχέση έμπνευσης που συνδύασε κάτι σπάνιο, μοναδικό και δυσεύρετο: την πρακτική με την αισθητική πλευρά της ζωής! Η ανάγκη για επικοινωνία, για περιπέτεια και για συναλλαγή βασίστηκε αποκλειστικά στον κανόνα της ομορφιάς όπως αυτή εκφράζεται από την ανείπωτη εικόνα ενός καραβιού και μιας θάλασσας…
Αποτέλεσμα αυτής της βαθύτατης σχέσης ανθρώπου και θάλασσας είναι τα καράβια! Τα καράβια κι οι άνεμοι μετέφεραν αγαθά κι ιδέες από τόπο σε τόπο, σαν μια υπέρτατη συνθήκη ζωής, μια γέφυρα στεριάς – θάλασσας και στεριάς – ενώνοντας ανθρώπους και πολιτισμούς, μεταφέροντας τη μια ζωή στην άλλη, τον έναν κόσμο στον άλλο…
Ό,τι μας ενώνει με τη βαθύτητά μας είναι ένα καράβι μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας. Το τελευταίο επιζών εθνικό θαύμα ενός λαού που παραδόθηκε αμαχητί στην ασχήμια. Πάντα η ανάμνηση ενός καραβιού θα διατρέχει το μακρύ παρελθόν, θα λαμπρύνει το θολό μας παρόν, θα χαρίζει μια προοπτική ελπίδας στον ασταθή κυματισμό του μέλλοντός μας. 
Η ιδέα και μόνο ενός νησιού δίχως τη συντροφιά ενός πλοίου μοιάζει με την απέραντη έρημο, όπως αντίθετα ένα καράβι στο λιμάνι αποτελεί την όαση κάθε νησιωτικού τόπου. Έτσι, αυτά τα καράβια υπήρξαν σάρκα απ’ τη σάρκα των νησιών μας, ένας πλωτός τόπος- ένα αναπόσπαστο κομμάτι τους, η ψυχή τους η ίδια….
Παλιά συνήθεια, ξεθωριασμένη, ασπρόμαυρη σαν τις μοναδικές φωτογραφίες που ζωντανεύουν θαρρείς ένα αρχαίο ήθος ανθρώπων και τόπων, μιας άλλης ζωής που πέρασε από χίλια μύρια κύματα για να φτάσει ως τις μέρες μας – αυτός ο μικρόκοσμος του μέτρου και της ψυχής -, να θεριέψει σε ένα τερατούργημα «αναπτυξιακής χρεοκοπίας»…
Η φωτογραφίες είναι Νίκου Κατωπόδη (Πανοθώμος) από το Λεύκωμα «Έτη Φωτός», που εξέδωσε το 2008 η Δημόσια Βιβλιοθήκη Λευκάδας.
Το κείμενο είναι από το: www.gavrio.gr
The Author All posts
3 Σχόλια
Δεν σας προτείνω τίποτα. Και απευθύνομαι σε ΟΛΟΥΣ, όχι αποκλειστικά σε σας, επισημαίνοντας απλώς το αυτονόητο: Τι χρειάζεται η φωτογραφία για να λειτουργήσει ως ιστορική πηγή και να μην παραπλανά τους χρήστες της. Με την ελπίδα ότι στο μέλλον θα λειτουργήσουμε καλύτερα στον τομέα αυτόν. Είναι τόσο απλό.
Κύριε Τσερέ,
Γνωρίζετε καλύτερα από μας, πως τόσο το συγκεκριμένο άλμπουμ που χρησιμοποιήσαμε ως πηγή, όσο και τα περισσότερα που έχουν εκδοθεί με παλιές φωτογραφίες της Λευκάδας, δεν αναφέρουν τόπο και χρόνο στις φωτογραφίες που παρουσιάζουν. Τι προτείνετε, να επεμβαίνουμε εμείς και να μαντεύουμε, με κίνδυνο να κάνουμε λάθος;
Θα μου επιτρέψετε να παρατηρήσω ότι δεν υπάρχει ούτε μια λεζάντα στις φωτογραφίες, που να δηλώνει τουλάχιστον τον τόπο, στον οποίο “τραβήχτηκαν”. Υπάρχει λοιπόν ο κίνδυνος στο ορατό μέλλον οι χρήστες του “Διαδικτιακού χυλού” να μη μπορούν να αναγνωρίσουν τα εικονιζόμενα τοπία και να τα μπλέκουν με τοπία άλλων νησιών. Γι’ αυτό λοιπόν κάνω έκκληση: Όσο το δυνατόν πληρέστερες λεζάντεςστις φωτογραφίες!