Τα μαγικά παγόβουνα της Αλάσκας – Γράφει η Ιουστίνη Φραγκούλη

Στην Αλάσκα των θαυμάτων

Μέρος 2ο

Της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη

Συνεχίζουμε το ταξίδι μας στα εξωτικά φιόρδ της Αλάσκας, εκεί που το χιόνι δεν λυώνει ποτέ. Κι αν κάποτε λυώσει, η γή θα ζήσει την καταστροφή της. Αυτές οι παγωμένες κορυφές αποτελούν το μέτρο της υπερθέρμανσης του πλανήτη μας…

Επιτέλους φτάσαμε στην ταπεινή πρωτεύουσα της Αλάσκας,το Τζούνο, εκεί που κατοικοέδρευε η Μις πρώην υποψήφια αντιπρόεδρος της Αμερικής πολλή κυρία Πέιλιν .Η πιο μικρή πρωτεύουσα πολιτείας της Αμερικής με 30.000 κατοίκους είναι θλιβερή και παρηκμασμένη αποπνέοντας τον αέρα των παλιών χρυσορρύχων.

Λίγα χιλιόμετρα πιο έξω όμως η θέα προς το παγόβουνο, που ξεπροβάλλει πίσω απο τη λίμνη είναι μαγική. Το παγόβουνο ηλικίας κάποιων αιώνων, μοιάζει με ένα τεράστιο πρίσμα όπου ο ήλιος αντανακλάται δίνοντάς του μπλέ αποχρώσεις. Το συγκεκριμένο παγόβουνο έχει υποχωρήσει κατα 3 χιλιόμετρα τους τελευταίους τρείς αιώνες, συμβάλλοντας κι αυτό στην υπερθέρμανση του πλανήτη.

Στις παρυφές του παγόβουνου χαζέψαμε μπλέ αρκούδες να βουτάνε στα νερά και να τρώνε περίπου αμέριμνες τους σολωμούς, που κι εδώ ανέβαιναν κατα χιλιάδες.

Η επόμενη μέρα πέρασε μέσα στο πλοίο που περνούσε ξυστά απο τις ακτές προσφέροντας ένα υπερθέμα μέχρι να πλησιάσουμε στο παγόβουνο Σόγιερ, που στέκεται στη μέση ενός φιόρδ. Τα μάτια δε χόρταιναν να κοιτούν αυτό το παρθένο μεγαλείο της φύσης, που δεν χωράει μέσα στην περιγραφή των λέξεων.

Ο τελικός σταθμός μας ήταν το Σκάγκγουέι, ένα κατασκευσμένο χωριό σε στύλ φάρ ουέστ για τουριστική και μόνο κατανάλωση. Η μόνη χαρά ήταν ένα ταξίδι με το παλιό τρένο, αυτό που έναν αιώνα πριν μετέφερε τους χρυσορρύχους κοντά στα ποτάμια για την ανεύρεση του θησαυρού.

Περνούσαμε ξυστά στη χαράδρα κι απο κάτω μας έχασκε ο ποταμός που κατρακυλούσε με βία. Σε μια στιγμή χάλασε το αιωνόβιο τρένο και φοβηθήκαμε πως θα ξεμέναμε εκεί στους λόγγους, να γίνουμε έρμαια των αρκούδων και των λύκων.

Ηταν απλά μια φαντασίωση που κράτησε μόνο όσο νάρθει άλλη μηχανή να μας σύρει πίσω στην πόλη. Οι τουρίστες ποτέ δεν χάνονται, όλα έχουν προβλεφθεί για την καλοπέρασή τους αλλά και για την αμτόσφαιρα του ταξιδιού.

Εξουθενωμένοι απο την ομορφιά και τις εντυπώσεις επιστρέψαμε στο πλοίο, όπου συνεχίσαμε το ταξίδι της επιστροφής στο Βανκούβερ.