HomeΕΛΙΞΗΡΙΑ ΜΝΗΜΗΣΤο… καρροτσίνι ή καρριόλα – Γράφει ο Νίκος Βαγενάς

Το… καρροτσίνι ή καρριόλα – Γράφει ο Νίκος Βαγενάς

Από τη σειρά «Παιχνίδια και… Παιγνίδια»

Ένα ακόμα παιδικό παιχνίδι ήταν και το καρροτσίνι ή καρριόλα το οποίο φτιαχνόταν σε παραλλαγές. Εδώ δεν εννοείται το γνωστό καρροτσίνι των χαμάληδων ή κάτι παρόμοιο σε μικρή κλίμακα, αλλά το χειροποίητο κατασκεύασμα, φτιαγμένο από παιδικά χέρια. Και σ’ αυτή την περίπτωση τα υλικά από τα οποία κατασκευάζετο, ανήκαν σε αντικείμενα καθημερινής, σχεδόν, χρήσης που, εν τούτοις, δεν έπαυαν να είναι δυσεύρετα έως ότου περιέλθουν σε «οικιακή» αχρηστία. Με δυο λόγια η εξοικονόμησή των, γινόταν με… πόνο ψυχής! Έτσι, λοιπόν, εκείνα τα αντικείμενα που συνέθεταν το καρροτσίνι ήταν τα εξής:

1) Δυο πήχες διατομής 3 x 4 πόντους από τις οποίες η μία ήταν μήκους περί τους 30 πόντους και η άλλη περί το 1 μέτρο.

2) Δυο βαζάκια βερνικιού παπουτσιών. Επρόκειτο για τα λάτινα βαζάκια της γνωστής βιομηχανίας ΚΑΜΕΛ (καμήλα) των οποίων το άνω μέρος (καπάκι) έφερε, σε κίτρινο φόντο, μία καμήλα με τον καμηλιέρη και μάλιστα σε αιγυπτιακό ντεκόρ, με τις πυραμίδες και κάνα-δυο φοίνικες στο βάθος. Τα βαζάκια αυτά (τα οποία σημειωτέον είχαν λεπτό πάχος γύρω στον 1 πόντο), τα συναντούσε κανείς στα μπακάλικα ή τα περίπτερα, σε δυο μεγέθη. Το μικρό ανερχόταν γύρω στους 6-6½ πόντους και το μεγάλο γύρω στους 8-8½. Προτιμητέα ήταν του μεγάλου μεγέθους και γι’ αυτό η προσφυγή των παιδιών στους… λούστρους παπουτσιών, που είχαν ως στέκι, κυρίως, την πλατεία και λίγο αργότερα στο Στιλβωτήριο του Μπεκιάρη που είχε το κατάστημα στο ισόγειο του Χρήστου Βερυκίου, νυν καφετέρια «Casbah». Μάλιστα, εκτός από τα γνωστά βαζάκια «κάμελ» υπήρχε και μία άλλη μάρκα σε ακόμα μεγαλύτερο μέγεθος λάτινου βάζου, το οποίο σε λευκό φόντο απεικόνιζε «αν φας» μία τίγρη. Οι απεικονίσεις των θεμάτων πάνω στα «καπάκια» (ή βουλώματα) ήταν χειροποίητες και άριστης εκτέλεσης.

3) Μία ροκέλλα και φυσικά εκείνη που προτιμείτο ήταν η μεγάλη.

4) Ένα καπάκι λάτας, από εκείνο τον τύπο λάτας που χρησιμοποιούσαν για τις αρμυροσαρδέλλες, τα μαντολάτα κ.ά.

5) Ένα κομμάτι σπάγγος (τσαγκαρόσπαγγγος ως συνήθως).

6)Τέσσερις πρόγκες και μερικά σπραγγάκια με κεφάλι.

Για περισσότερη βοήθεια στην κατανόηση της περιγραφής, δίδονται μερικά σκίτσα. Η κατασκευή του καρροτσινιού άρχιζε με το κάρφωμα των δυο πηχών. Όπως φαίνεται στο σκίτσο Νο 1, το μεγάλο εκαρφώνετο στο μέσον του μήκους του μικρού πήχυ. Το κάρφωμα εγένετο μόνον με μία πρόγκα η οποία όμως δεν έπρεπε να βγει άλτρα πάντα, δηλαδή η μύτη να μην εξέχει κάτω από τον μικρό πήχυ. Γύρω στους 3-5 πόντους από τα άκρα του μικρού πήχυ καρφώνονταν από ένα σπραγγάκι, δίχως να «χτυπηθεί» μέχρι τέλους. Στη συνέχεια έπρεπε να καρφωθούν οι ρόδες, τις οποίες εκ των προτέρων έπρεπε να διατρυπηθούν τα κέντρα τους.

vagenas001

Πρώτα, λοιπόν, καρφωνόταν το πάνω κομμάτι του βάζου, το καπάκι δηλαδή, προκειμένου να ανοίξει η τρύπα του κέντρου και κατόπιν, αφού το κλείδωναν (θηλύκωναν) με το άλλο κομμάτι, έβαζαν την ίδια πρόγκα, από την ήδη διανοιγμένη τρύπα και έτσι διατρυπόταν και το άλλο.

Η διατρύπηση του βάζου απαιτούσε προσοχή ως προς την προσπάθεια, επειδή η πρόγκα έπρεπε να είναι τελείως κατακόρυφη ώστε τα κέντρα των δυο κομματιών να είναι ακριβώς αντιμέτωπα. Παίρνοντας μετά την πρώτη… ρόδα ο κατασκευαστής, την κάρφωνε στο άκρο του μικρού πήχυ. Το κάρφωμα όμως δεν έπρεπε να ολοκληρωθεί, αλλά μικρό τμήμα της πρόγκας να εξέχει. Αυτό θα είχε σαν αποτέλεσμα, κατά το κάρφωμα της άλλης ρόδας, να μη στραπατσαριστεί η πρώτη (σκίτσο Νο 2). Τέλος με μικρά χτυπήματα οι πρόγκες και των δυο ροδών, καρφώνονταν έως ότου επιτρέπουν την κύλισή τους, δίχως νάχουν «τζόγο».

Σειρά είχε το τιμόνι. Αφού κατά παρόμοιο τρόπο, διατρυπόταν το καπάκι της λάτας με μία μεγάλη πρόγκα, στη συνέχεια καρφωνόταν με 4 σπραγκάκια πάνω στη ροκέλλα όπως δείχνεται στο επόμενο σκίτσο Νο 3. Η κατασκευή του καρροτσινιού έπαιρνε τέλος με την τοποθέτηση του τσαγκαρόσπαγγου. Έτσι, από το ένα σπραγγάκι στην άκρη του μικρού πήχυ, προσδενόταν η άκρη του σπάγγου και μετά αφού περιελισσόταν δυο-τρεις φορές στη ροκέλλα, απέληγε στο άλλο σπραγγάκι (σκίτσο Νο 6).

Κατά την περίπτωση που η εξοικονόμηση καπακιού λάτας για το τιμόνι ήταν αδύνατη, η αντικατάσταση μπορούσε να γίνει μ’ ένα ακόμα πηχάκι όπως φαίνεται στο σκίτσο Νο 5. Επίσης, μπορούσε να κατασκευασθεί, το τιμόνι, με κομμάτια χονδρού σύρματος, το λεγόμενο τηλεγραφόσυρμα. Βέβαια η κατασκευή του απαιτούσε και την σχετική επιδεξιότητα εκ μέρους του κατασκευαστού. Με τη βοήθεια ενός μικροτέρου λάτινου καπακιού (σαν και ’κείνο που είχαν οι γυάλες με τις καραμέλες) και με τον τρόπο που εκτίθεται στα σκίτσα Νο 4 κατασκευαζόταν και μετά καρφωνόταν στην ροκέλλα.

Εάν υπήρχαν περισσευούμενα βάζα, πράγμα ανέφικτο, τότε τα παιδιά με τη βοήθεια μιας μικρής τάβλας, έφτιαχναν και δίκυκλες ρυμούλκες σαν και ’κείνες που σέρνουν τα τρακτέρ (σκίτσο Νο 7).

Παράλληλα με το ειπωμένο και περιγραφημένο παιχνίδι υπήρχαν και οι παραλλαγές του, όπως για παράδειγμα το επίγειο… ελικόπτερο (Νο 8) και η… πεταλούδα (Νο 10). Το μεν παιχνίδι του… επίγειου ελικοπτέρου, απαιτούσε μεγάλες ροκέλλες, σαν κι’ αυτές που χρησιμοποιούσαν οι ράφτες και οι μοδίστρες ενώ το παιχνίδι… πεταλούδα απαιτούσε ξύλινες ρόδες τις οποίες μόνον τα παιδιά μαραγκών ή ξυλουργών γενικώς, μπορούσαν να έχουν.

Προηγουμενο αρθρο
Όταν ξεδιπλώνουν τις κατάλευκες φτερούγες τους για να πετάξουν μακριά...
Επομενο αρθρο
Αποτελέσματα Ιόνιων Αγώνων στίβου

Δεν υπάρχουν σχόλια

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.