HomeΕΛΙΞΗΡΙΑ ΜΝΗΜΗΣΤο καφενείο του πάλαι ποτέ Θεμιστοκλή Καββαδά

Το καφενείο του πάλαι ποτέ Θεμιστοκλή Καββαδά

Η ανατολική παραλία της πόλης της Λευκάδας εικονίζεται στη παλιά φωτογραφία που δημοσιεύουμε. Η σημερινή δηλαδή οδός Γολέμη πριν από τις επιχώσεις που έγιναν στη θάλασσα για το πλάτεμα το δρόμου, στο μέσον περίπου της δεκαετίας του ’80. Στο κείμενο που ακολουθεί θα σταματήσουμε σε ένα σημείο της παραλίας.
Για τους νεότερους θα δώσουμε τρία ακόμα στοιχεία για καλύτερο προσανατολισμό με τη σημερινή εικόνα του δρόμου.

4) κτίριο ΤΑΟΛ
3) περίπτερο στην αρχή της οδού Γολέμη
2) πιτσαρία Festino.
1) Καφενείο Θεμιστοκλή Καββαδά

Το καφενείο του πάλαι ποτέ Θεμιστοκλή Καββαδά

«… Η ανατολική παραλία της Λευκάδας μέχρι το 1970 σχεδόν πλημμύριζε από ζωή και κίνηση πολύ διαφορετική από τη σημερινή. Μέχρι τότε εκεί άραζαν οι «βενζίνες» που έκαναν τη συγκοινωνία με τα χωριά της Λευκάδας και της Ακαρνανίας (η χρήση των αυτοκινήτων ήταν ελάχιστη μέχρι τότε). Με το Βλυχό και το Νυδρί, με το Μεγανήσι, με το Μύτικα, με την Πάλαιρο αλλά και με την Πλαγιά (οι Πλαγιώτες κατέβαιναν με τα πόδια από την παλιά Πλαγιά στον Παλιοχαλιά, απέναντι από τις Αλυκές Αλεξάνδρου, για να πάρουν τη «βενζίνα»).

Ταχτοποιημένες στη σειρά, στη δική της σταθερή θέση η κάθε μια, όπως σήμερα τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ στον Κηφισό. Ένα βουερό μελίσσι ο κόσμος το πρωί που έφταναν και κυρίως το μεσημέρι που έφευγαν. Δεν είναι τυχαία τα ονόματα των δρόμων που εκβάλλουν στην ανατολική παραλία: Οδός Μεγανησίου, οδός Παλαίρου, οδός Μύτικα. Δείχνουν από πού «έμπαινε» τότε στην πόλη ο κόσμος των όμορων περιοχών που επικοινωνούσε μ’ αυτήν από τη θάλασσα.

Το καφενείο του μπάρμπα Θεμιστοκλή ήταν ένα από τα καφενεία αυτού του πολυσύχναστου και θορυβώδους δρόμου που υποδέχονταν τους «θαλασσινούς» επισκέπτες το πρωί (μέχρι να ανοίξουν τα μαγαζιά) και τους έδιναν καταφύγιο τις μεσημβρινές ώρες μέχρι να συμπληρωθεί ο χρόνος της αναχώρησης, όταν ο ξερός και διακεκομμένος ήχος του στόλου των βενζινομηχανών που απέπλεαν, δονούσε όλο το δίαυλο και έφθανε μέχρι τα ενδότερα εκατέρωθεν.

Αλλά ήταν και το στέκι των πολλών φτωχοψαράδων της συνοικίας της Αγίας Κάρας και όλης της ανατολικής παραλίας, που την άραζαν εκεί στα διαλείμματα του μόχθου τους, ιδίως τις βροχερές μέρες και τις ατέλειωτες νύχτες του υγρού και ομιχλώδους λευκαδίτικου χειμώνα. Από το μεσημέρι και ύστερα, όταν οι «χωριάτες» είχαν φύγει, ο χώρος ήταν πια αποκλειστικά δικός τους…»*

*Δημήτρης Τσερές: Ο χρόνος μαρμάρωσε

Προηγουμενο αρθρο
Τα σπίτια στη ζωή του Άγγελου Σικελιανού
Επομενο αρθρο
Απέδρασε νικήτρια η Νίκη. 60-59 τον ΠΑΟΚ [Φωτορεπορτάζ]

3 Σχόλια

  1. mr
    16 Μαρτίου 2017 at 13:27 — Απάντηση

    το καΐκι δεξιά με το κατάρτι πρέπει να είναι του κιέκου του αδερφού του Τάκη !

    Ωραία χρόνια ναι …

  2. Κατερίνα
    14 Μαρτίου 2017 at 01:04 — Απάντηση

    Τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου!! στο ψηλό σπίτι του Πάνου του Καββαδά. Επίσης στέκι αγαπημένο το καφενείο του Ταμπάκη. Οι κυράδες κεντούσανε απ’ έξω τα μεσημέρια με τη θειά Χρυσούλα να τρατάρει βανίλια ενώ οι ψαράδες (ο Μελένιος, ο Νίκος ο Γράψας, ο Κωστάκης ο Ταμπάκης, πίνανε τον καφέ τους μέσα στις βάρκες συνήθως. Εγώ με ένα καλάμι να ψαρεύω γοβιούς ή με απόχη να βγάζω “κρασάδες” ή να βολτάρω με το ποδήλατο παρέα με τη Ντίνα του Καββαδά, τη Δήμητρα του Κοψιδά, τον Λεωνίδα της Σοφούλας, τον Μάκη της Μαριάνας, τη Χρύσα και τη Ρένα Ταμπάκη, την Ελένη και τον Γιώργο Μεσσήνη, τον Ηλία τη Θάλεια τη Στέλλα, τη Βούλα, τον Γιάννη….. παιδιά!! παιδιά!! παιδιά!! Γιομάτος ο τόπος φωνές και τρεχαλητά και γέλια………. Κάποιοι ήδη λείπουν…

  3. Μαίρη
    12 Μαρτίου 2017 at 15:51 — Απάντηση

    Και τι δεν θα δινα να ξαναγυρνούσα εκεί σ΄αυτήν τη μαγεία, στην ανατολική μας παραλία, λες και πέρασαν 100 χρόνια από τότε έχει αλλάξει η πόλη, τσιμέντα αυτοκίνητα,καινούργιοι άνθρωποι που δεν μιλάνε, απρόσωπα καφέ κι εστιατόρια μοντέρνα που δεν πιάνουν χαρτωσιά μπροστά στα καφενεδάκια του μπάρμπα Θεμιστοκλή και της Ζαχαρένιας, είχαν μια τέτοια ζεστασιά αυτά τα φτωχά μέρη, ίσως γιατί κι οι άνθρωποί τους ήταν ζεστοί κι αυτοί κι είχαν φιλόξενη καρδιά. Όσο για τους χειμώνες τότε, ήταν κι αυτοί μαγικοί κι η νοσταλγία τους πονάει την ψυχή μας, δύσκολα χρόνια τότε, μα υπήρξαν τα ωραιότερα μας.

Γράψτε το σχόλιό σας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.